ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 32

ตงฟางหลีมองสำรวจนางอย่างละเอียด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สบตาอย่างไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย “ตงฟางหลี ผู้ที่หม่อมฉันต้องขอโทษก็คือท่าน ไม่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นที่เลือกแต่งงานกับหม่อมฉันก็คือท่าน และนี่ก็คือการตัดสินใจของท่านเอง”

ตงฟางหลีเหลือบตาขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นเย็นยะเยือก ความอาฆาตค่อย ๆ จางหายไป แทนที่ด้วยความเย็นชา

เขามองตรงไปที่นาง ความหนาวเหน็บเข้าครอบคลุม ราวกับความอบอุ่นลดลงไม่น้อย

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หนาวจนตัวสั่นระริก

ความรู้สึกกดดันที่รุนแรงคืบคลานเข้ามา นางหายใจอย่างยากลำบาก

“การมีตัวตนของเจ้า ก็คือความผิดพลาด” ตงฟางหลีพูดจบประโยคนี้ ก็หายตัวไปท่ามกลางหิมะ

“สิ่งที่หม่อมฉันติดค้างท่าน จะชดใช้คืนให้ท่าน ท่านช่วยหม่อมฉัน หม่อมฉันซาบซึ้งใจยิ่ง และจดจำได้อย่างชัดเจน เมื่อหม่อมฉันชดใช้ให้ท่านหมดแล้ว จะหายตัวไปจากโลกของท่าน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยตอบ

ตงฟางหลีได้เดินจากไปไกลแล้ว

หลังจากที่เขาเดินจากไป เฟ่ยชุ่ยถึงเดินโซซัดโซเซเข้ามาหา

“พระนาง ท่านมิเป็นอะไรใช่หรือไม่เพคะ?” น้ำเสียงของนางปนไปด้วยเสียงร้องไห้ “เมื่อครู่นี้ยังดี ๆ อยู่ เหตุใดถึงได้ทะเลาะกันละเพคะ?”

“ไม่มีอะไร” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลูบลำคอ เอ่ยปลอบโยน “ผู้ที่หน้าตาดูดีส่วนมากมักจะจิตใจไม่ปกติ อย่าไปสนใจเขาเลย”

นางปิดหน้าต่าง ปล่อยผ้าม่านและม่านมุกลงมา

วันนี้ทั้งวันเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายเกินไป ฉินเหยี่ยนเย่ว์เหนื่อยล้าเหลือกำลัง หลังจากอาบน้ำแล้วก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

...

ตงฟางหลีกลับมาถึงตำหนักหมิงอวี้

ภายในหัวสมอง มักจะปรากฏภาพรอยยิ้มที่กลายเป็นสีม่วงเนื่องจากหายใจไม่ออกแต่ยังคงงดงามของฉินเหยี่ยนเย่ว์

รอยยิ้มนั้น เหมือนกับหนามแหลม ที่ทิ่มแทงอยู่ในหัวใจของเขา

สำหรับผู้หญิงคนนั้น เขามีเพียงความรังเกียจและสะอิดสะเอียนเท่านั้น ที่แต่งงานกับนางก็เพื่อปิดหูปิดตาผู้คน ไม่เคยจะเหลียวมองนางเลยสักครั้ง

แต่ เหตุใดอารมณ์ของเขาถึงได้ถูกสตรีนางนั้นรบกวนอย่างง่ายดาย?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน