ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 39

หากเดินอ้อมจากทางด้านหลังภูเขาเทียมออกมาจักพบเห็นทางเล็ก ๆ สายหนึ่ง ที่สองข้างทางขนาบข้างไปด้วยดอกเหมย

ในยามนี้ นับว่าถึงช่วงที่ดอกเหมยกำลังเบ่งบานออกมาพอดี ดอกเหมยสีขาวสีแดงมากมายที่พากันร่วงโรยตกลงบนพื้นหิมะด้านหลัง ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอยู่บนก้อนเมฆก็ไม่ปาน ช่างงดงามยิ่งนัก

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่เพิ่งเคยพบเห็นป่าเหมยที่กำลังออกดอกเบ่งบานครั้งแรก

กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยตามลม เมื่อยามที่ลมพัดผ่านนั้น พลันพัดเอาดอกเหมยที่ตกลงบนพื้นพัดลอยละล่องขึ้นมาคล้ายกับปุยเมฆไปในทันที

“หม่อมฉันเด็ดมันออกมาได้หรือไม่เพคะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางเลิกคิ้วขึ้น

เมื่อเห็นวิวทิวทัศน์ของป่าเหมยที่พรั่งพราวออกมาเช่นนี้ เสมือนกับพัดพาอารมณ์ที่ขุ่นหมองของนางลอยผ่านไปด้วย

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางวิ่งเข้าไปในป่าเหมย กลิ่นหอมอันเย็นสบาย พร้อมทั้งดอกเหมยมากมายที่ร่วงลงมา ทำเอาอารมณ์ของนางดีขึ้นมาในทันควัน

ตงฟางหลีคิ้วกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

สตรีนางนี้ เมื่อไม่นานยังมีท่าทีก้าวร้าวโมโหร้ายอยู่เลย ทว่า เมื่อได้เห็นป่าเหมยนิสัยก็แปรเปลี่ยนไปได้ในทันทีเลย?

ทำเอาเขาอดมิได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนขึ้นมา หลังจากที่ภัยอันตรายได้ถูกกำจัดไปแล้วนั้น ลักษณะนิสัยของนางในยามตระเตรียมอาหารนั้น กลับมีท่าทีแตกต่างไปจากเดิมยิ่งนัก

ผู้คนมักมีสองด้านเสมอ พลางใช้ท่าทีเสแสร้งเพื่อแสดงให้ผู้อื่นเห็น หากแต่ซ่อนตัวตนด้านที่แท้จริงของตนเอาไว้แทน

ทว่า ฉินเหยี่ยนเย่ว์หาได้ปกปิดทั้งสองด้านไม่

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอเด็ดมันได้หรือไม่เพคะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยถามในยามที่มือของนางเอื้อมมือออกไปเด็ดออกมาแล้ว

“...” ยามที่ตงฟางหลีกำลังเอ่ยปากปฏิเสธออกมานั้น ทว่า สายตาพลันเหม่อมองไปเห็นว่านางลงมือลงไปเสียแล้ว เขาจึงนึกคร้านที่จะใส่ใจไปในทันที

ตงฟางหลีจึงหมุนตัวหันกายเดินกลับเข้าไปในตำหนักชูเยว่ในทันใด

ทันใดนั้น พลันมีเสียงกรีดร้องมากมายดังออกมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนที่กำลังรีบร้อนวิ่งตรงมาทางนี้

“กลับไป” สีหน้าของตงฟางหลีพลันมืดครึ้มไปในทันที พลางนึกถึงคำพูดของฉินเหยี่ยนเย่ว์ขึ้นมาได้ว่า ได้กลิ่นเลือดคละคลุ้งมากจากด้านในตำหนักชูเยว่ เกรงว่าคงจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หาได้นึกสนใจเด็ดดอกเหมยอีกต่อไป พร้อมทั้งรีบร้อนวิ่งตามเข้าไปในทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน