ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 42

“หากว่ามิมีผู้ใดเข้าไปใกล้ตำหนักจริง ๆ แล้วนั้น เช่นนั้นแล้วองค์หญิงเย่ว์ลู่เข้าไปในตำหนักเยว่ชูได้อย่างไรกัน?” ตงฟางหลีพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก “เกรงว่านางคงจะจงใจหลีกเลี่ยงขันทีและนางกำนัลสาวใช้เข้าไปเป็นแน่”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน?” ท่านอ๋องหลูหยางเอ่ยถาม

“เมื่อครู่กระหม่อมได้เข้าไปดูสถานที่เกิดเหตุแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถึงแม้ว่าภายในจักมีร่องรอยของการต่อสู้อยู่จริง ทว่า ร่องรอยนั้นเป็นฆาตกรที่ทำขึ้นมาเอง หากว่าเป็นร่องรอยที่มีการขัดขืนจริง ๆ แล้วไซร้ ย่อมมิมีทางเกิดรอยเช่นนั้นออกมาอย่างแน่นอน นั่นหมายความว่า ฆาตกรย่อมต้องเป็นบุคคลที่องค์หญิงเย่ว์ลู่คุ้นเคยเป็นอย่างดี หรือบางที การที่องค์หญิงเย่ว์ลู่หลีกเลี่ยงผู้คนออกมานั้น อาจจะเป็นเพราะต้องการมาพบกับคนผู้นั้น” ตงฟางหลีกล่าว

สีหน้าของท่านอ๋องหลูหยางพลันเปลี่ยนไปโดยพลัน

คำพูดของตงฟางหลีนั้น เสมือนจักเป็นการบอกกล่าวกับเขาว่า หลานสาวที่น่ารักของตนแอบลักลอบมีความสัมพันธ์กับผู้ใดเช่นนั้นหรือ

หากแต่ถูกอีกฝ่ายสังหารในยามมีความสัมพันธ์กันนั้น

หากเป็นเช่นนี้จริง คดีนี้ผลลัพธ์ย่อมแปรเปลี่ยนไปในทันที จากหลานสาวของตนที่ตกเป็นเหยื่อผู้ถูกทำร้าย ย่อมกลายเป็นสตรีที่มีมลทิน ชื่อเสียงด่างพร้อย ทั้งยังมิอาจจัดหลุมฝังศพดี ๆ ให้กับนางได้ด้วยซ้ำ

“ตงฟางหลี ลู่เอ๋อร์ตายไปแล้ว หากเจ้าคิดจะใส่ร้ายนางว่ามิสำรวมเช่นนี้ เจ้าทำได้อย่างไร?” ท่านอ๋องหลูหยางในยามนี้นึกโกรธโมโหยิ่งนัก เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของตงฟางหลี พลางถูกอารมณ์โกรธของตนเข้าครอบงำเสียจนสิ้นสติไปในทันที

เมื่อมีอารมณ์ร้อนขึ้นมาเช่นนี้ พลันหันไปคว้าถ้วยชาขึ้นมาหนึ่งใบ ก่อนจะยกขึ้นมาปาใส่ตงฟางหลี

ตงฟางหลีหาได้หลบไม่ นั่นจึงทำให้ถ้วยชาพลางถูกโยนเข้าที่หัวของเขาอย่างจัง ก่อนที่น้ำชาร้อน ๆ จักไหลลงมาที่หน้าผากของเขา ชั่วพริบตากลับกลายเป็นสีแดงไปในทันใด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกงุนงงยิ่งนัก ถ้วยชาใบนั้น แท้จริงแล้วเขาสามารถหลบมันได้อย่างง่ายดายมิใช่หรือ

ทว่า ไม่เพียงแต่ตงฟางหลีจะไม่ยอมหลบมันเท่านั้น แต่ยังจงใจทำให้ตนเองโดนงั้นหรือ?

หน้าผากของตงฟางหลีพลันเกิดเป็นรอยแดงเพราะโดนความร้อนลวกไปในทันใด หากแต่เขายังยืนตัวตรงอยู่ตรงกลางเรือนหลักด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนสีเช่นเดิม

“อ๋องหลูหยาง” องค์จักรพรรด์พลางกล่าวตักเตือนออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เจ้าช่างบุ่มบ่ามยิ่งนัก สิ่งที่เจ้าเจ็ดเอ่ยออกมานับว่าสมเหตุสมผล สิ่งที่สำคัญที่สุดในยามนี้คือการหาตัวฆาตกรให้พบ หาใช่มาทะเลาะเฉกเช่นแม่ค้าปากร้ายในตลาดไม่”

เสียงขององค์จักรพรรดิที่ทุ้มลึกนั้น นั่นแสดงเห็นว่าในยามนี้ฝ่าบาทมิพอพระทัยเป็นอย่างมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน