ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 46

หลังจากที่ตงฟางหลีเห็นซูเตี่ยนฉิง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความมืดครึ้มของเขาพลันอันตรธานหายไปในทันที ก่อนจะปรากฏร่องรอยความนุ่มนวลอันอบอุ่นขึ้นมาแทน น้ำเสียงยังกดแผ่วเบาลงมาหลายส่วน “ฉิงเอ๋อร์ อากาศหนาวยิ่งนัก เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปพักที่เรือนรับรองข้าง ๆ เล่า?”

ซูเตี่ยนฉิงเพียงขบเม้มริมฝีปากของตนเอง ก่อนจะก้มหน้าลง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตของนางกลับปรากฏคลื่นน้ำใสออกมาบาง ๆ “ผู้คนในเรือนรับรองต่างเอาแต่พูดถึงเรื่องราวของพวกเราเพคะ หม่อมฉันจึงมิอยากเข้าไป กลัวจะเป็นการดึงดูดเรื่องราวให้มันบานปลายไปกันใหญ่”

“มีเพียงที่นี่เท่านั้นที่หม่อมฉันจะได้พบกับท่านพี่หลี ได้พูดคุยกับท่านสักครั้ง”

ตงฟางหลีพลันขมวดคิ้วเป็นปม “ฉิงเอ๋อร์ เป็นข้าที่ทำผิดต่อเจ้า”

“มิใช่เพคะ” ซูเตี่ยนฉิงรีบโบกไม้โบกมือไปมา “เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นล้วนแต่เป็นอดีตไปแล้ว หม่อมฉันรู้ดีว่า หาใช่ความผิดของท่านพี่หลีไม่ หากแต่เป็นเพราะโชคชะตาของเราสองคนมิอาจกำหนดมาให้เคียงคู่กัน…”

น้ำเสียงของซูเตี่ยนฉิงค่อย ๆ แผ่วเบาลง เมื่อเอ่ยมาจนถึงประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงที่อ่อนโยนของนางกลับเจือไปด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นออกมาแทน

“ฉิงเอ๋อร์ ข้าขอโทษ” ตงฟางหลีมิรู้ว่าตนเองควรจะแสดงสีหน้าเช่นไรออกมาดี

“ไม่ ไม่ ท่านพี่หลีหาได้ทำเรื่องอันใดผิดไปไม่” ซูเตี่ยนฉิงเงยหน้าขึ้นมอง “หม่อมฉันดีใจมากที่วันนี้ได้มาพูดคุยกับท่าน ได้พบหน้าท่าน แค่นี้หม่อมฉันก็พอใจแล้วเพคะ”

“เดิมทีหาได้มีโอกาสมากมายไม่ หม่อมฉันได้แต่เก็บคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับท่านเอาไว้ ยามที่ได้พบหน้าท่านจริง ๆ กลับมิรู้ว่าควรจะเอ่ยอันใดออกมาดี” ซูเตี่ยนฉิงพลางกล่าวออกมาแผ่วเบา “ท่านพี่หลี หม่อมฉันได้ลงมือทำของขวัญมามอบให้ท่านด้วยตนเอง ท่านอย่าได้นึกรังเกียจเลยนะเพคะ”

รอบดวงตาที่ค่อย ๆ แดงก่ำของนาง ซูเตี่ยนฉิงพลันหยิบถุงหอมออกมา “ท่านอย่าได้เข้าใจหม่อมฉันผิดไปนะเพคะ นี่คือของขวัญวันมงคลสมรสที่หม่อมฉันอยากมอบให้กับท่าน วันนั้นหม่อมฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี ทั้งยังเอาแต่ใจดื้อดึง ถึงได้พลาดวันไปงานวันมงคลสมรสของท่าน วันนี้จึงได้นำของขวัญติดมือมาให้ เพื่อมิให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราต้องจืดจางไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงฟางหลีรู้สึกเสียใจยิ่งนัก

เขาจึงหยิบถุงหอมขึ้นมาก่อนที่นิ้วมือจะแตะไปที่เรียวนิ้วของซูเตี่ยนฉิง

ซูเตี่ยนฉิงหน้าแดงไปเล็กน้อย ก่อนจะชักมือของตนกลับ พร้อมทั้งก้มหน้าลง ทำให้ใบหน้าของนางกระทบกับแสงสีนวลอ่อน ๆ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองดูเด็กหนุ่มและเด็กสาวท่ามกลางหิมะสีนวลขาวจากที่ไกล ๆ

ช่วงเวลาพลบค่ำอันหนาวเย็น ทั้งสองต่างพบหน้ากันเพื่อแสดงความรักต่อกันและกัน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้แต่ลอบถอนหายใจกับตนเอง เหล่าคนหน้าตาดี ไม่ว่าจักไปที่ใดต่างก็คล้ายจักกลายเป็นภาพวิวทิวทัศน์ที่งดงามไปได้ทั้งหมด

ซูเตี่ยนฉิงที่งดงาม ตงฟางหลีที่หล่อเหลา ในใต้หล้าหาได้มีผู้ใดเทียบเคียงสองคนนั้นได้ไม่ พวกเขาเสมือนกับเหล่าคู่รักเทพเซียนที่ปรากฏออกมาจากภาพวาด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน