ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 53

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นความโกรธเคืองในสายตาของฮองเฮา นางมิกล้าเอ่ยอันใดออกมา หากแต่เดินก้าวออกไปข้างหน้า "ฮองเฮาเพคะ ได้โปรดอนุญาตให้หม่อมฉันเข้าไปดูอ๋องสิบด้วยเถิดเพคะ"

“หากอ๋องสิบตกตายขึ้นมาจริง ๆ เสด็จแม่ย่อมต้องเดือดร้อนมิใช่หรือ? ตราบใดที่ท่านยอมให้หม่อมฉันเข้าไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างใน ท่านสามารถลงโทษหม่อมฉันได้ในทันทีเลยเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ใช้น้ำเสียงเบาที่มีเพียงคนสองคนได้ยินเท่านั้น "หม่อมฉันมีวิธีที่จะช่วยให้ฮองเฮาหลุดพ้นจากปัญหานี้เพคะ"

“เสด็จแม่เข้าใจหรือไม่ว่าหม่อมฉันหมายความว่าอันใด? ถึงอย่างไร ผู้คนในห้องโถงต่างก็เห็นการกระทำที่แม่นมทั้งสองคนทำไปแล้ว หากมิจัดการให้ดี เกรงว่าผลที่ตามมาอาจจะไม่ดีนัก”

ฮองเฮาพลันเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองไปที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์อยู่พักหนึ่ง

นางต้องเหยียบปีนป่ายกองกระดูกมากมาย ทั้งยังใช้วิธีการมากมายเพื่อไต่เต้าให้มาถึงตำแหน่งฮองเฮา ข่าวลือการใส่ร้ายป้ายสีอันใดย่อมมิอาจมาทำร้ายนางได้

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรนางจักต้องรักษาฐานะของตนในตำแหน่งฮองเฮาเอาไว้ให้ได้

วันนี้ยังมาเกิดเรื่องกับองค์หญิงเย่ว์ลู่ เจ้าสิบยังมาเกิดเรื่องอีก หากว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์ยังคิดมาก่อเรื่องอีกละก็ นับว่านางซวยซ้ำซวยซ้อนยิ่งนัก

เมื่อนางชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียดูแล้วนั้น จึงได้ตัดสินใจปล่อยให้ฉินเหยี่ยนเย่ว์เข้าไปด้านใน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลางรีบโค้งกายคำนับ ก่อนจะรีบร้อนเข้าไปด้านในห้องในทันที

เมื่อเห็นสภาพของเด็กตรงหน้าแล้ว นางถึงกับตกใจยิ่งนัก

เมื่อครู่เด็กตรงหน้ายังมาแย้มยิ้มขอขนมกับนางอยู่เลย เหตุใดเพียงพริบตาเดียว ร่างตรงหน้ามีเพียงลมหายใจที่แผ่วเบา ที่คล้ายหมดลมหายใจมาได้ทุกเมื่อเช่นนี้

ใบหน้าที่แย้มยิ้มน่ารักนั้นบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีม่วงเขียว

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่กล้ารั้งรออีกต่อไป เปิดเปลือกตาของเขา โชคดีที่ดวงตาของเขายังไม่พร่ามัว

พลางวางนิ้วจับชีพจรของตงฟางอิงเอาไว้ ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม

ชีพจรนี้ ไม่ใช่ชีพจรที่มีพิษ แต่เป็นชีพจรของการทำงานของร่างกายลดน้อยลง เนื่องจากการหายใจไม่ออกและขาดออกซิเจน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เปิดปากเขา แล้วดมกลิ่นมัน ไม่มีกลิ่นพิษใด กลับมีแต่กลิ่นของถั่วอัลมอนด์

แตกต่างจากรสกลิ่นของถั่วอัลมอนด์ในปากขององค์หญิงเย่ว์ลู่ รสชาติในปากของตงฟางอิงนั้นเข้มกว่ามาก

นางได้ข้อสรุปแทบจะในทันที