ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 60

หิมะโปรยปรายลงมา และภายใต้คลื่นสังหารอันรุนแรง เกล็ดหิมะที่จะตกมิตกแหล่ไม่สามารถรับแรงกดดันได้จนปลิวว่อนลงมา

คลื่นสังหารกลายเป็นใบมีด มาพร้อมกับลมหนาวและหิมะตก ทั้งมวลนี้ปกคลุมร่างของฉินเหยี่ยนเย่ว์

ทิวทัศน์งดงามกลายเป็นนรก

“เสด็จพี่หลี” ซูเตี่ยนฉิงกอดเอวของตงฟางหลี ใบหน้าซีดเผือด สะอื้นไห้ไม่หยุด “หม่อมฉันกลัวเหลือเกินเพคะ”

“เหตุใดกัน? เหตุใดท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้ ข้าทำอะไรผิด ในเมื่อนางก็ได้แต่งกับเสด็จพี่หลีแล้ว เหตุใดนางถึงยังไม่พอใจ?”

“เห็นได้ชัดว่าข้าก็ออกห่างจากเสด็จพี่หลีแล้ว แต่ ทำไมถึงยังทำกับข้าแบบนี้?”

“เสด็จพี่หลี หม่อมฉันเสียใจมาก กลัวเหลือเกิน”

นางน้ำตาไหลพราก ร่างกายสั่นอยู่ในอ้อมแขนของตงฟางหลี

ดวงตาของตงฟางหลีซับซ้อน สุ้มเสียงของเขาอ่อนโยนกว่าที่เคยเป็นมา “ฉิงเอ๋อร์ บาดเจ็บหรือไม่?”

ซูเตี่ยนฉิงส่ายหัว “โชคดีที่เสด็จพี่หลีมาทันเวลา หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ”

“เสด็จพี่หลี หม่อมฉันกลัว”

“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ที่นี่” น้ำเสียงของตงฟางหลีเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาเงยหน้าขึ้นจ้องฉินเหยี่ยนเย่ว์ ความอ่อนโยนในแววตาถูกแทนที่ด้วยคลื่นสังหาร

ลมพัดผ่าน หนาวเหน็บเยือกเย็น

เวลาพลบค่ำบนภูเขาทางทิศตะวันตก และภายใต้คลื่นสังหารที่ตงฟางหลีปล่อยออกมา อากาศก็มืดมนขึ้นไปหลายส่วน

เมฆที่แข็งตัวค่อย ๆ จางลง หงส์เดี่ยวดายซึ่งพักอยู่ตรงมุมหินก็รู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนก เสียงหวีดหวิวโบยบินไปในท้องฟ้ายามพลบค่ำ ต้นไม้ไหวเอนไปมา ใบไม้และหิมะที่เหลืออยู่โรยราลง

ลมพัดแรงขึ้นทันใด พัดผมและเสื้อผ้าของฉินเหยี่ยนเย่ว์

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์!”

“ตงฟางหลี ท่านไม่ต้องตะโกนใส่หม่อมฉัน หม่อมฉันบอกท่านได้ หม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เผชิญหน้ากับเขาโดยตรงด้วยน้ำเสียงที่สงบอย่างยิ่ง