ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 61

นางแทบจะต้องยึดราวบันไดไว้ตัวเพื่อยืนให้ตั้งมั่น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองท่าทางภาคภูมิใจของซูเตี่ยนฉิง มองตงฟางหลีปล่อยคลื่นสังหารอันน่าสะพรึงกลัวใส่นางเพื่อสตรีผู้นี้

ในใจมีความเดือดดาลไร้นามพลุ่งพล่านขึ้นมา

“เฮอะ ซูเตี่ยนฉิง ผลลัพธ์เช่นนี้ในยามนี้ ท่านน่าจะพึงพอใจแล้วกระมัง? เสด็จพี่หลีของท่านก็ยังคงเป็นของท่าน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ระงับความต้องการจะฉีกทึ้งใบหน้าที่แสร้งไร้เดียงสานี้เป็นชิ้น ๆ ด้วยมือเปล่า พยายามทำให้ตนสงบนิ่งอย่างเต็มที่

“หากท่านอยากยืนยันความรู้สึกของเขาที่มีต่อท่านผ่านวิธีการเช่นนี้ ยินดีกับท่านด้วย ท่านชนะแล้ว”

“ดังนั้น จากนี้ไปท่านช่วยอยู่ห่างจากข้าหน่อยได้หรือไม่?”

“ท่านทำทั้งดีทั้งชั่วในคราเดียวกัน ข้าก็ไม่อยากจะสนใจหรอก ทว่าท่านก็เป็นหญิงแพศยาของท่านไป และข้าจะเดินบนสะพานไม้เดี่ยวของข้าไป วันนี้ข้าเป็นฝ่ายถูกทำร้ายก็จะยอมรับมันเอง ขอให้พวกท่านมีความสุข แล้วได้โปรดอย่าเล่นละครอีกต่อไปเลย ทุกเรื่องควรทำอย่างพอเหมาะพอควร”

ซูเตี่ยนฉิงกำมือจนเล็บแทงเข้าไปในเนื้อ กำแล้วกำอีก “ท่าน ข้ามิได้ล่วงเกินท่านเลย เหตุใดท่านถึงต้องด่าว่าข้าเช่นนี้ด้วย? ข้าเป็นแม่นางไร้เดียงสาผู้หนึ่ง ท่านกลับใช้คำเช่นนี้มาบรรยายตัวตนของข้า?”

“เสด็จพี่หลี เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี หม่อมฉันถูกรังแกอีกทั้งถูกบรรยายตัวตนด้วยคำพูดที่เลวร้ายเช่นนี้ หากแพร่กระจายออกไป หม่อมฉันควรจะวางตัวอย่างไรเล่าเพคะ? คำพูดของผู้คนช่างน่ากลัวยิ่งนัก หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

สีหน้าของตงฟางหลีไม่น่ามอง

หญิงแพศยาคำนี้สำหรับสตรีเป็นการดูถูกถึงชีวิต

ชื่อเสียงก็เช่นชีวิตของสตรี ฉินเหยี่ยนเย่ว์คิดจะบีบฉิงเอ๋อร์ให้มุ่งไปในเส้นทางแห่งความตาย

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ขอโทษเสีย”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ทอดถอนใจ รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย อีกทั้งไม่อยากสนใจพวกเขาอีก จึงประสานมือทำความเคารพแล้วเดินลงไป

ตงฟางหลีมองฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ทำไขสือ ความโกรธในใจจึงยิ่งรุนแรงขึ้น

ความโกรธที่แผดเผาเปลี่ยนอารมณ์ทั้งหมดที่เขามักจะซ่อนเร้นในยามปกติเป็นความโกรธ ดวงตางามคู่นั้นก็เต็มไปด้วยสีเลือดไม่มีสิ้นสุด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถูกห่อหุ้มด้วยสีเลือด คลื่นความโกรธเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ลมหนาวพัดมาพร้อมลมฝ่ามืออันเฉียบคม