ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 63

ตงฟางหลีหลุบสายตาลง กำหมัดแน่น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอนหายใจลึก เดินผ่านเขามาจนถึงด้านข้างซูเตี่ยนฉิง

ซูเตี่ยนฉิงถอยหลังไปสองก้าว สีหน้าของนางเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก

อยู่ต่อหน้าตงฟางหลี นางจำเป็นต้องแสดงความไร้เดียงสาและความอ่อนแอ น้ำเสียงก็ขี้ขลาดราวกับว่ารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก “แม่…แม่นางฉิน ท่าน ท่านคิดจะทำอันใด?”

“ท่านคิดว่าข้าอยากจะทำอันใดหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หยิบมีดที่บางพอกันกับปีกจักจั่นออกมาจากด้านในแขนเสื้อ

นางยกขึ้นจ่อตรงหน้าซูเตี่ยนฉิง “มันง่ายมาก หากท่านไม่ให้ข้าได้อยู่ดี ๆ ข้าก็จะทำลายท่านเสีย”

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์!” ตงฟางหลีตวาด “เจ้ากล้าดีอย่างไร!”

“หม่อมฉันมีอะไรให้ไม่กล้าด้วยหรือเพคะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้ม

“ท่านอ๋องเจ็ด ท่านอย่าดูถูกหม่อมฉันนักเลยเพคะ หม่อมฉันบอกท่านแล้ว แต่ไหนมาหม่อมฉันมิเคยเป็นกระต่ายที่ยอมให้ผู้อื่นรังแก” นางดึงมีดกลับ “เช่นเดียวกัน หม่อมฉันไม่ใช่คนชอบเอาชนะ แค่เกลียดการถูกใส่ร้ายถูกรังแกก็เท่านั้น”

“ตงฟางหลี หม่อมฉันขอถามท่าน ท่านเชื่อสิ่งที่ซูเตี่ยนฉิงพูด ที่ว่าหม่อมฉันผลักนางลงจากศาลาสินะเพคะ”

ตงฟางหลียังคงไม่พูด

“ถ้าท่านไม่ตอบ เช่นนั้นหม่อมฉันจะกรีดหน้านางจนกว่าท่านจะยินดีตอบ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดพลางยกมีดขึ้น แสดงท่าทางด้วยมือที่น่าขนลุกขนชันอยู่บนใบหน้าของซูเตี่ยนฉิง

ซูเตี่ยนฉิงดูเหมือนกำลังหวาดกลัว ใบหน้าแสนงามไม่มีแม้แต่สีเลือด น้ำตาไหลพราก บอบบางเช่นดอกไม้ที่ถูกรังแก

“เสด็จพี่หลี ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ” นางอยากจะวิ่งไปหาตงฟางหลี แต่กลับถูกฉินเหยี่ยนเย่ว์ขัดขวาง

“ได้” ดวงตาของตงฟางหลีมืดมิด ในยามนี้ เขาอยากหั่นฉินเหยี่ยนเย่ว์เป็นพันมีดหมื่นแล่

ทว่าจุดถันจงถูกจำกัด และเขาก็ทำอะไรไม่ได้อีกเลย