ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 73

ยิ่งเวลาผ่านไป อากาศก็ยิ่งหนาวเหน็บ นางหนาวสั่นจนฟันกระทบกัน ผมเผ้าพันกันยุ่งเหยิง และสติก็เริ่มจางหายไป

“แย่แล้ว”

“ถ้าข้าจะต้องตายอยู่ที่นี่ ข้าไม่เต็มใจจริง ๆ สุดท้ายแล้วจะต้องตายในกับดักเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้” ไป๋โค้วพึมพำ “ข้าประมาทเกินไปแล้ว คนโง่งมเช่นนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าเลย”

“ดูแล้วเจ้ายังมีจิตใจที่ดีมาก ๆ เลยนะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์คุกเข่าลงข้างนาง “มิเช่นนั้น ทิ้งให้เจ้าหนาวอีกสักหน่อย?”

“...” ใบหน้าของไป๋โค้วเปลี่ยนเป็นสีเขียวเพราะความหนาวเย็น นางกัดฟันอย่างขมขื่น “หญิงอสรพิษ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาสงสารข้า หึ ถ้าเก่งจริงก็เข้ามาเลย ข้าจะไม่แพ้ท่านอย่างแน่นอน”

“ใช่ ข้าต่ำช้า ข้าชั่วร้าย และหัวใจของข้าก็เหมือนกับงูพิษ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยักหน้า “เฟ่ยชุ่ย บะหมี่ปรุงเสร็จแล้วหรือยัง?”

“ปรุงเสร็จแล้วเพคะ” เฟ่ยชุ่ยหยิบชามบะหมี่ปรุงสุกออกมา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์หยิบตะเกียบขึ้นมา เป่าสองสามครั้งไปทางไป๋โค้ว “บะหมี่ที่ปรุงในน้ำแกงซึ่งเคี่ยวตลอดทั้งวันกำลังร้อน ๆ เลย รสชาติก็ดีมากด้วย”

นางคีบเข้าปากไปสองสามคำแล้วพูดต่อ “เฟ่ยชุ่ย เจ้าก็หยิบชามมาด้วยสิ เราจะกินที่ประตู”

“ได้เลยเพคะ” เฟ่ยชุ่ยก็นำชามบะหมี่มาเช่นกัน หนึ่งซ้ายหนึ่งขวาคอยเฝ้าไป๋โค้ว

พวกนางจงใจส่งเสียงออกมา ทำให้ไป๋โค้วกลอกตาไปมา

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์ อยากจะฆ่าข้าหรือสับข้าก็ตามแต่ท่าน” ไป๋โค้วได้กลิ่นหอมที่มิอาจต้านทานได้ อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ และท้องก็ส่งเสียงคำราม “แต่อย่าเหยียดหยามกันเกินไป”

“ทำไมข้าต้องฆ่าเจ้าต้องสับเจ้าด้วย เจ้าเป็นฮัสกี้ที่ตงฟางหลีส่งมา มิใช่นักฆ่าที่เขาส่งมาเสียหน่อย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ย “อีกอย่างก็ไม่มีกฎหมายข้อใดกำหนดว่าเราไม่สามารถกินบะหมี่ที่หน้าประตูได้นี่?”

“...” ไป๋โค้วรู้สึกว่านางเดินทางทั่วทั้งยุทธภพมาหลายปี ทว่านางไม่เคยคับอกคับใจเท่าตอนนี้มาก่อนเลย

ฉินเหยี่ยนเย่ว์กินบะหมี่จนหมดชามที่ประตู และวางชามไว้ข้าง ๆ ไป๋โค้ว กลิ่นที่หลงเหลืออยู่โชยมาเต็มจมูกและลำคอของไป๋โค้ว

“เฟ่ยชุ่ย เจ้ากินเสร็จแล้วก็วางชามไว้ที่นี่”