ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 28

ความคิดน่ากลัวผุดเข้ามาในใจ

นี่คืออาภรณ์ขององค์หญิงสิบสามไม่ผิดแน่ ฉีกขาดคล้ายกับโดนสัตว์ตัวใหญ่ฉีกทึ้งหรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี

เขาจับจ้องไปยังบริเวณด้านหน้าที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ป่าเล็กๆของสวนแห่งวังหลวงพื้นที่ตรงนั้นติดกับคลองน้ำขนาดใหญ่ เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ เสียงนั้นด้วยฝีเท้าเบาหวิว จมูกพลันได้กลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกลิ่นกำยานจากผ้าไหมลอยมาแตะจมูกอีกครั้ง

เสียงกระพรวนดังกรุ๊งกริ๊งบางเบาแต่ชัดเจนในการรับรู้ ด้านหลังป่าผืนนี้มีสิ่งใดซ่อนอยู่กันแน่

องค์หญิงสิบสามยังคงมีสติอยู่บ้าง เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังถูกคนผู้หนึ่งพบจึงกระโจนหนีตามสัญชาตญาณป้องกันตนเองของสัตว์

นางวิ่งไม่คิดชีวิตหวังว่าจะไปแอบยังที่แอบซ่อนประจำก่อนที่จะมีผู้ใดพบเห็น แต่เพราะครานี้ไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กนางกลายเป็นเสือตัวค่อนข้างใหญ่จึงไม่อาจหลบหลีกได้ง่ายดายนัก

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ คล้ายฝีเท้าสัตว์ป่าทำให้หยางเอ้อหลางแปลกใจ เขาอาศัยอยู่ในค่ายทหารคุ้นเคยกับสัตว์ป่ามาถึงแปดปีเต็ม จึงไม่คาดคิดว่าสัตว์ตัวใหญ่เช่นนี้จะเข้ามาอยู่ในวัง

หยางเอ้อหลางตามเสียงนั้นมาจนถึงสวนหลังตำหนัก เขาพบองครักษ์สองคนที่รักษาการอยู่บริเวณนั้น จึงสั่งให้คนแยกย้ายกันตามหาอย่างเงียบเชียบ เขายังไม่แน่ใจว่ามันคือสิ่งใด เพียงแต่ให้องครักษ์เพิ่มกำลังให้มากขึ้นและช่วยกันตามหาสิ่งนั้นอย่างเงียบเชียบไม่ให้ผู้คนแตกตื่น

ทหารองครักษ์ถูกเรียกมาตามคำสั่ง พวกเขาทำงานเงียบเชียบว่องไว ต่างร่วมมือกันค้นหาสิ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นคนหรือสัตว์เต็มกำลัง เพียงไม่นานก็ได้เบาะแสรอยเท้ารอบใหญ่ที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นดินชื้นแฉะดูเหมือนจะเป็นรอยเท้าเสือ สร้างความตกใจให้เหล่าองครักษ์เป็นอย่างยิ่ง

พวกเขาใกล้จะจับมันได้แล้วเมื่อเสียงธนูพุ่งเข้าไปในแต่ละทิศเพื่อตามจับสัตว์ร้าย แต่กระนั้นก็ไม่พบว่ายิงถูกมัน มีเพียงร่องรอยเท้าและรอยเลือดที่ทิ้งเอาไว้เป็นหลักฐานว่าพวกเขาคิดไม่ผิด ทุกคนต่างสงสัยว่าเหตุใดในวังหลวงจึงมีสัตว์ร้ายหลุดเข้ามาได้

หากไม่รีบจัดการเห็นทีว่าพวกเขาคงถูกลงโทษเพราะบกพร่องในหน้าที่แต่บัดนี้เจ้าสัตว์ร้ายหายไปราวกับล่องหน

ในขณะที่หยางเอ้อหลางว่องไวกว่า เขาตามรอยสัตว์ตนนั้นมาอีกด้าน ในขณะที่คิดว่าตนกำลังเข้าประชิดมันแล้ว จู่ๆ บางสิ่งก็กระโจนเข้าหาเขาจนตั้งตัวไม่ทันแม้จะหลบหลีกก็ไม่อาจหนีพ้นเขาจึงถูกมันทับลงมาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ด้วยแรงถาโถมของสัตว์ปีศาจอันหนักอึ้งยิ่งกว่าก้อนหินก้อนมหึมาทำให้แม่ทัพหยางเอ้อหลางที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง