ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 11

ท่านแม่ทัพยื่นกระพรวนให้กับองครักษ์ฝาน หลังจากพิจารณาอยู่ชั่วครู่องครักษ์ฝานก็เอ่ยขึ้น

"ฝีมือการแกะสลักงดงามเช่นนี้นอกจากสำนักแกะสลักแห่งวังหลวงในแคว้นต้าชิงของเราคงไม่มีที่อื่นแล้ว"

"ใช่เป็นฝีมือจากช่างในวังไม่ผิดแน่"

"ของที่ทำประณีตอีกทั้งยังดูน่าสนใจเช่นนี้อาจจะเป็นของราชวงศ์หรือสนมนางใดก็ได้"

"สิบสาม ชื่อนี้หากไม่ใช่ชื่อเจ้ากระต่ายตัวที่สิบสามก็ต้องเป็นชื่อของคนในราชวงศ์ เจ้าดูว่ามีผู้ใดที่น่าจะเป็นเจ้าของทุกคนย่อมรู้ว่าฝ่าบาทไม่ชอบให้มีสัตว์เลี้ยงในวังเพียงใด หากรู้ว่ามีคนแอบขัดคำสั่งคงได้โดนลงโทษเป็นแน่"

"เช่นนั้นท่านแม่ทัพจะสนใจทำไมขอรับ เรื่องหยุมหยิมภายในวัง" องครักษ์ฝานมองว่าผิดวิสัยของหยางเอ้อหลางนัก

"จู่ๆ ก็อยากรู้ขึ้นมาว่าเจ้าของกระต่ายแรงเยอะผู้นั้นมีใบหน้าอย่างไรเจ้าส่งข่าวไปยังเจ้าของว่าข้ามีกระพรวนอยู่ในมือแต่ต้องการส่งมอบให้เจ้าของตัวจริงเท่านั้น ผู้อื่นข้าไม่พบหากของสิ่งนี้สำคัญจริงเขาย่อมมาพบข้าด้วยตัวเอง"

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของหยางเอ้อหลางเคร่งขรึมลง กระพรวนที่ถืออยู่ในมือยิ่งมองดูยิ่งคุ้นตาคล้ายกับเขาเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน เพียงแต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นจากที่ใดสัญชาตญาณของเขาทำให้เขาไม่อาจปล่อยวางเรื่องนี้ได้

"องค์หญิงข่าวดีเพคะพบแล้วเพคะกระพรวนผู้พิทักษ์"

อาชิงวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม องค์หญิงสิบสามเงยหน้ามองครั้นเห็นว่าเป็นอ๋องฉางอันที่ก้าวเท้าตามอาชิงมาอย่างสง่างามใบหน้าพลันแย้มยิ้ม

"พี่ใหญ่พบแล้วหรือเจ้าคะ"

"ใช่ไม่คิดว่าแผนของเจ้าจะได้ผลเร็วเช่นนี้ ฉลาดเสียจริงสิบสามของพี่" ท่านอ๋องฉางอันระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"แปลว่าข้าจะได้กระพรวนคืนจริงๆ แล้วใช่หรือไม่"

"เพคะ มีคนผู้หนึ่งติดต่อคนของเรามาว่าพบของแล้วและต้องการคืนให้ท่านด้วยตนเองอีกสองวันคือวันนัดพบเพคะ" อาชิงรีบตอบด้วยความตื่นเต้น

"เอ๋ให้ข้าไปพบเขาด้วยตนเองหรือ" องค์หญิงชี้นิ้วมาที่ตนเอง รู้สึกแปลกประหลาดนัก