ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 25

"งามมากเพคะ"

"ต้องตาคนอื่นหรือไม่"

"เพคะ สังเกตได้จากสีพระพักตร์ของไทเฮาและฮองเฮาที่จับจ้ององค์หญิงด้วยพระพักตร์เขียวคล้ำเช่นนั้น เงินที่ขายภาพวาดมาได้คงได้นำออกมาใช้จนหมดเพราะตำหนักสิบสามถูกทำโทษเป็นแน่"

อาชิงกล่าวชมด้วยน้ำตา องค์หญิงของนางเพื่อแผนการแล้วไม่เคยสนใจว่าตนเองต้องได้รับโทษเช่นใดเลย

"ข้าขายภาพพวกนั้นได้เงินมามากโขไม่หมดง่ายๆ แน่"

"ทั้งหมดอย่างไรเสียก็ต้องขอบคุณแบบวาดขององค์หญิง แม่ทัพหยางผู้นั้น" อาชิงเอ่ย

"ใช่บุรุษผู้นี้งานดีเสียจริง ไม่ว่ามองส่วนไหนล้วนงดงามสมบูรณ์แบบ ของสวยงามเช่นนี้ข้าชอบยิ่งอีกทั้งเป็นของที่ทำเงินได้ข้ายิ่งชอบเขา" องค์หญิงสิบสามเอ่ยชมอย่างจริงใจ

"บ่าวก็ชอบเขาเพคะ"

"หยางเอ้อหลางไม่ใช่มีดีเพียงตัวเองแม้แต่องครักษ์ข้างกายผู้นั้นก็มีใบหน้าที่งดงามนัก เจ้าคิดเช่นเดียวกันกับข้าหรือไม่เห็นแล้วเจริญสายตายิ่ง"

"เพคะ"

สองสตรีพูดคุยกันด้วยสายตาแวววาว อีกทั้งป้องปากหัวเราะ ยังไม่ทันได้สนทนาต่อก็มีมือเรียวยาวของบุรุษผู้หนึ่งหยิกเข้าที่แขนของพวกนางทั้งคู่

"พวกเจ้าเป็นสตรีในห้องหอเหตุใดจึงได้เอ่ยถึงบุรุษด้วยใบหน้าที่ไร้ยางอายเช่นนี้"

"พี่ใหญ่" องค์หญิงสิบสามหน้างอ เขาหยิกเข้าที่แขนของนางกับอาชิงอย่างแรงจนนางเจ็บจริง ๆ แล้ว

ผิดกับตำหนักของนางที่มีเพียงของพื้นๆ ธรรมดาทั่วไป เป็นองค์หญิงเหมือนกันเหตุใดต่างกันราวฟ้ากับเหว ในขณะที่นางถูกตัดเบี้ยรายเดือนเป็นว่าเล่นองค์หญิงใหญ่ก็ร่ำรวยมหาศาลเช่นนั้น เป็นองค์หญิงสิบสามที่เทียบชั้นไม่ติดจริงๆ

องค์หญิงผู้อื่นต่างจับกลุ่มสนทนากัน มีเพียงองค์หญิงสิบสามที่ถูกแบ่งแยกออกมาอยู่เพียงลำพังกับนางกำนัลรับใช้ กระนั้นนางก็หาได้สนใจผู้ใด ปกตินางกับพี่น้องก็แทบจะไม่ได้สนทนาเรื่องใดกันอยู่แล้ว อยู่ในวังหลวงบิดาคนเดียวกันแต่มารดาแตกต่างคนที่ได้รับความโปรดปรานและนับเป็นองค์หญิงจริงๆ ล้วนต้องเป็นคนที่มีบ้านเดิมของมารดาคอยสนับสนุนทั้งนั้น นอกนั้นก็เป็นเพียงองค์หญิงในนามถึงชีวิตไม้แร้นแค้นมีค่ารับใช้แต่ก็ไม่ได้หรูหราอันใด

เมื่อถึงเวลาอันสมควรผ้าม่านประเพณีที่กั้นกลางระหว่างพื้นที่ของบุรุษและสตรีก็ถูกดึงขึ้น หนุ่มสาวในเวลานี้จะสามารถพูดคุยและสนทนากันอย่างใกล้ชิดเพื่อเปิดโอกาสให้พวกเขารู้จักกันยิ่งขึ้นบางคู่ยังสามารถสานสัมพันธ์จนถึงขั้นเข้าพิธีสมรส

บุรุษสตรีหลายคู่ที่เพิ่งพบหน้ากันหลายคนเอียงอายบุรุษที่ใจกล้าหน้าด้านต่างรุกเข้ามาทักทาย จวบจนเริ่มคุ้นเคยพวกเขาก็เริ่มจับคู่กันอย่างสนุกสนาน ภาพวาดขององค์หญิงสิบสามได้ผลดีมาก บุรุษที่องค์หญิงต่างๆ หมายปองล้วนถูกวาดมาตรงตามความเป็นจริงสร้างความพอใจให้กับเหล่าองค์หญิงเป็นอย่างยิ่ง

สายตาของบุรุษส่วนมากแอบจับจ้องมายังองค์หญิงสิบสามด้วยความกลัวว่าผู้เป็นบิดาหรือมารดาจะรับรู้

เป็นดั่งนางคาดเพราะทุกคนรู้ดีว่าไทเฮากับฮองเฮาชอบหรือไม่ชอบสิ่งใด การที่นางกล้าใส่สีแดงมาวันนี้เท่ากับว่าท้าทายอำนาจของทั้งสองพระองค์จึงไม่มีผู้กล้าคนใดที่ยอมเสี่ยงชีวิตมาคุยกับนาง องค์หญิงสิบสามพึงใจแล้ว นางเพียงแต่หันหลังให้พวกเขาเป้าหมายของนางคือรอดพ้นจากการแต่งงานในครั้งนี้ไปได้อย่างราบรื่น