ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 36

องค์หญิงสิบสามชะงักค้าง ใช่นางลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทนางจะอ้างเรื่องเสื้อผ้าได้อย่างไร เมื่อคิดสิ่งใดไม่ออกแล้วจึงเอ่ยขึ้นตะกุกตะกัก

"ข้า....ข้า..ไม่รู้แล้ว บุรุษเช่นท่านจะมาคาดคั้นเรื่องนี้กับข้าได้อย่างไร ข้าอับอายแล้ว ข้าสลบไปทั้งแบบนั้นไม่แน่อาจเป็นท่านที่ทำร้ายข้าจนไม่เหลือเสื้อผ้าติดกาย ที่นั่นมีท่านกับข้าเพียงลำพังไม่ใช่หรือ ตื่นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แล้วท่านจะถามให้ข้าปวดใจทำไม"

นางกล่าวยืดยาวอีกทั้งตำหนิเขารุนแรง

หยางเอ้อหลางสมควรโดนนางตำหนิแล้ว เขาอายเท่าใดตัวนางเล่าอยากจะมีเวทมนตร์มุดดินหนีไปซะตอนนี้

นางยกมือปิดปากพยายามบีบคั้นน้ำตาออกมากลบเกลื่อนความอาย

พี่ชายใหญ่ของนางแพ้น้ำตาสตรี หยางเอ้อหลางเป็นบุรุษหากนางร้องไห้ต่อหน้าเขาเช่นนี้คนผู้นี้คงไม่กล้าถามสิ่งใดต่อ จึงมุดหน้ากับฝ่ามือตนเองทั้งแอบถูดวงตาของตนให้แดงก่ำ

ทั้งพยายามบีบน้ำตาจวบจนในที่สุดนางก็ทำสำเร็จ

ไม่ใช่เพราะนางเสียใจแต่เพราะดวงตาของนางบอบบางเมื่อใช้นิ้วตนเองจิ้มเข้าไปในตาเลยทำให้เจ็บจนน้ำตาไหลพรากต่างหาก

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าไม่ถามแล้วเลิกร้องไห้เถิด"

หยางเอ้อหลางหันมามองนางด้วยใบหน้าอ่อนโยนลงเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มบัดนี้ไม่อาจจับจ้องนางได้เต็มตาเช่นเดิม

เขาอยากจะดึงนางมากอดปลอบประโลมแต่ไม่อาจทำเช่นนั้นจึงได้แต่กำมือของตนเองไว้แน่น ไม่อาจจะล่วงเกินนางได้อีก

แม้จะเสียดายเรื่องเงินทองแต่ก็ต้องเลือกสิ่งที่สำคัญกว่า เผื่อเขาใจดีอาจจะมอบสิ่งตอบแทนให้นางสักเล็กน้อยเพิ่มเติมก็ได้

หยางเอ้อหลางนั่งฟังสตรีผู้นี้แสดงละครแล้วได้แต่นึกขันในใจ หลังจากที่เขาเห็นนางเล่นงานโจรผู้นั้นเมื่อวันนั้นเขาก็ไม่เคยคิดว่านางเป็นสตรีอ่อนแออีกต่อไป

หากนางเห็นเสือองค์หญิงหลินฮุ่ยหมินผู้นี้คงได้กระโจนเข้าไปฟาดฟันคล้ายเป็นเรื่องสนุกเป็นแน่ ไม่มีทางที่นางจะวิ่งหนีไปเป็นอันขาด

"ในเมื่อองค์หญิงเอ่ยความจริงแล้วเรื่องที่เหลือข้าจะจัดการเอง ข้าจะไม่ให้ท่านแต่งเป็นภรรยารองของข้าดั่งที่ท่านต้องการ"

"ท่านแม่ทัพช่างมีน้ำใจนัก ข้าสิบสามจะจำบุญคุณของท่านในครั้งนี้ไว้"