ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 37

องค์หญิงสิบสามดีใจยิ่ง แม่ทัพหยางเป็นนักรบคงรักษาสัจจะต่อนางเป็นแน่ นางไม่ต้องการเป็นภรรยารองของเขาเพื่อให้พี่หญิงใหญ่มีโทสะเป็นอันขาด พี่หญิงใหญ่ของนางจับจองหยางเอ้อหลางมานานแล้วนางไม่อยากนำตนเองเข้าไปสอดกับความรักของพี่สาวในครานี้

"องค์หญิงสิบสามไม่ห่วงชื่อเสียงของตนเองเลยหรือ ท่านไม่รู้หรือว่าชื่อเสียงของท่านถูกข้าทำลายจนย่อยยับแล้วหากไม่แต่งกับข้าท่านในชีวิตนี้ท่านอาจไม่สามารถแต่งกับผู้ใดได้ ยินยอมให้ผู้คนหัวเราะเยาะหรือ"

เขาเลิกคิ้วถามอดปวดใจเล็กน้อยไม่ได้ ความจริงในคราแรกเขายอมรับว่าสนใจนางเพียงเล็กน้อยอีกทั้งยังคิดว่านางคงแอบมีใจให้ตนจนวางแผนทำเรื่องเช่นนี้ แต่ครั้นได้สนทนาสตรีผู้นี้กลับพยายามผลักไสเขาสุดชีวิตเขานับว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการมองคนเรื่องอื่นนางกล่าวเท็จแต่เรื่องที่นางไม่ต้องการเป็นภรรยาของเขานั้นเขามั่นใจว่านางเอ่ยเรื่องจริง หยางเอ้อหลางผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษอันดับหนึ่งในต้าชิงโดนปฏิเสธทั้งที่ไม่ทันเอ่ยปากเช่นนี้จะไม่ให้รู้สึกปวดใจได้อย่างไร

"เรื่องนั้นไม่ลำบากท่านแล้ว ข้ายินดีอยู่ในตำหนักเทพชั่วชีวิตชื่อเสียงเป็นเพียงสิ่งลวงสตรีที่เติบโตมาในวิหารเทพเช่นข้าล้วนปล่อยวางและไม่ใส่ใจปากคนข้างนอกอีกทั้งไม่ต้องการแต่งงาน ข้าเชื่อว่าข้าเป็นสตรีตัวเล็กที่ไม่มีผู้ใดสนใจเพียงไม่นานเขาก็เลิกพูดถึงข้ากันเอง ขอบคุณท่านแม่ทัพที่มีใจเป็นห่วง"

"แล้วเรื่องอาภรณ์ขององค์หญิงที่หายไป ท่านไม่คิดที่จะสืบหาความจริงเลยหรือ" เขาเลิกคิ้วถามหยั่งเชิง

"ย่อมอยากรู้แน่นอนอยู่แล้วแต่ตัวข้าเองก็ไม่มีความสามารถอันใดที่จะสืบหาคงมอบให้เป็นธุระของผู้เชี่ยวชาญอย่างท่านแม่ทัพแล้ว ผู้ใดกันแน่ที่ทำกับข้าเช่นนี้ ข้าอับอายนัก"

นางแสร้งส่งยิ้มเศร้าสร้อยให้เขาเล็กน้อยแล้วทำน้ำเสียงให้ดูน่าสงสารราวกับตนเองเป็นสตรีอ่อนแอยิ่ง หยางเอ้อหลางเห็นดังนั้นก็พลอยสงสาร นางรูปร่างบอบบางผิวพรรณเนียนละเอียด ใบหน้างดงามแม้จะซีดเซียวก็ชวนให้ลุ่มหลงอย่างประหลาด ท่าทางของนางเช่นนี้แผนการอื่นเขาไม่รู้แต่แผนการที่จะแต่งเข้าจวนเขาคิดว่านางคงไม่ทำเป็นแน่

"องค์หญิงกล่าวได้ดีความจริงที่อยากรู้ข้าต้องตามสืบจนได้ถึงเวลานั้นองค์หญิงจะเป็นคนแรกที่ข้าจะยอมเปิดปากบอกความจริง"

"ข้าสิบสามขอบคุณท่านแม่ทัพ เช่นนั้นหากเราทั้งคู่เข้าใจกันแล้ว ท่านแม่ทัพจะให้ข้ากลับตำหนักได้หรือไม่เห็นว่ารบกวนท่านเกินไปแล้ว"

"ข้ามีเรื่องอยากถามท่านสักเรื่องหวังว่าองค์หญิงจะให้คำตอบโดยไม่ปิดบัง"

หลินฮุ่ยหมินอ้าปากค้าง เขาคงเห็นกระพรวนผู้พิทักษ์แล้วว่าอยู่กับนางจนล่วงรู้จนได้ คิดแล้วนางก็ไม่อยากปิดบังอีกต่อไปจึงตอบไปว่า

"ท่านคงเห็นแล้ว ความจริงเป็นของข้าเองกระต่ายตนนั้นก็เป็นของข้าด้วยกลัวมันหายจึงพกติดตัวไว้ท่านคงไม่กล่าวโทษ กระพรวนนี้มีความสำคัญกับข้ามากเป็นของท่านน้าให้เมื่อตอนเด็กดังนั้นจึงนำกลับมาใส่ไว้ดังเดิม"

นางชื่นชมในความฉลาดของตนเองที่หาคำตอบได้ว่องไวนัก บอกเขาว่าเป็นของนางแล้วอย่างไร เขาไม่มีวันรู้ว่ามันเป็นของวิเศษอยู่แล้ว

"เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว ความจริงองค์หญิงเพียงแต่บอกข้าตามตรง ตัวข้าย่อมคืนให้อยู่แล้วยิ่งเป็นของสำคัญของท่านเช่นนี้ข้าย่อมต้องรีบคืน"

“ท่านมีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่” องค์หญิงสิบสามถามขึ้นมาอีกเมื่อยังเห็นว่าเขาคล้ายจะยังติดใจเรื่องอันใด