ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 38

“ตอนเด็กๆ ท่านเคยช่วยผู้ใดไว้หรือเคยพบใครบาดเจ็บหรือไม่”

“ข้าเป็นองค์หญิงไม่เคยออกจากวังสักครั้ง จะไปช่วยผู้ใดได้อีกทั้งยังเป็นตอนเด็กอีก”

องค์หญิงสิบสามกระแอมพร้อมกับทำท่าทางอ่อนเพลีย

หยางเอ้อหลางพยักหน้าเขาหวังว่าจะเป็นนางที่อยู่ในความทรงจำผู้นั้น แต่เมื่อเห็นท่าทางของนางที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องราวใจหนึ่งก็คิดว่าคงไม่ใช่ อีกใจก็คิดว่าเป็นเพราะนางยังเด็กจึงไม่อาจจำผู้ใดได้ในเวลานั้น

การคาดคั้นเอาความจริงตอนนี้ไม่เกิดประโยชน์องค์หญิงสิบสามท่าทางจะระวังตนมากเกินไป เขาต้องเข้าใกล้นางมากกว่านี้เพื่อให้นางวางใจ

ครั้งแรกที่เห็นเขากระพรวนคู่นั้นเขายอมรับว่าไม่คิดสิ่งใดนอกจากเห็นว่าเป็นของธรรมดา แต่เมื่อเห็นอีกครั้งพิจารณาดูอีกทีเขากลับเหมือนจะจำเรื่องบางสิ่งได้บางสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้อีกทั้งเขาเชื่อมั่นว่าสัญชาตญาณของเขาย่อมไม่ผิดเพี้ยน

สนทนากันอีกหลายประโยค ในที่สุดหยางเอ้อหลางก็ยอมปล่อยคนแล้ว

อ๋องฉางอันยินดีเป็นอย่างมากการอยู่รอน้องสาวในจวนท่านแม่ทัพทำให้เขาเหนื่อยล้ายิ่ง ด้วยไม่อาจปฏิเสธหญิงหม้ายอีกทั้งบรรดาท่านน้าท่านอาสะใภ้ท่านป้าสะใภ้ของแม่ทัพหยางได้

หลังจากเล่นหมากเสร็จ เขาก็ถูกลากให้ไปประลองดาบกับน้าสะใภ้ หลังจากนั้นท่านอาอีกคนก็ลากเขาไปยิงธนู ด้วยบรรดาสะใภ้ตระกูลหยางล้วนมีวรยุทธ์ไม่มากก็น้อยการที่อ๋องฉางอันเป็นเพื่อนเล่นของพวกนางได้ทำให้เขากลายเป็นแขกพิเศษในจวนแม่ทัพหยางไปโดยทันที

"พี่ใหญ่ดูท่านจะสนุกในขณะที่ข้าต้องเอาตัวรอดจากแม่ทัพขี้สงสัยนั่น"

"หาใช่อย่างที่สิบสามคิด การรอเจ้าในจวนแห่งนี้ไม่ง่ายเลย"

กล่าวจบเขาก็หลับตานอนพิงประทุนรถม้าพลางถอนหายใจอย่างอ่อนแรง