ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 40

องค์หญิงสิบสามถึงกับอ้าปากค้างด้วยคาดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกแม่ทัพหยางตอบกลับเช่นนี้

นางควบม้าคู่ใจเจ้าเสี่ยวผิงมาถึงที่นี่ซึ่งห่างจากเมืองหลวงถึงสิบลี้แม้เสี่ยวผิงจะเป็นม้าเร็วที่ฝีเท้าดีที่สุดนางยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน กลับถูกไล่กลับโดยไม่ได้ดื่มแม้กระทั่งน้ำ

หยางเอ้อหลางผู้นั้นเหตุใดจึงไร้มารยาทกับนางเช่นนี้

“แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะฝึกทหารเสร็จ”

นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบข่มความหงุดหงิดเอาไว้ทหารพวกนี้เพียงทำหน้าที่นางจึงไม่อาจมีโทสะกับพวกเขาได้

“ปกติท่านแม่ทัพใช้เวลาราวครึ่งเดือนต่อการฝึกแต่ละครั้งพะย่ะค่ะ”

“ครึ่งเดือน”

องค์หญิงสิบสามอ้าปากค้าง ครึ่งเดือนเชียวหรือ หลินฮุ่ยหมินไม่อาจรอได้ นางต้องได้สนทนากับเขาในวันนี้จะรอถึงครึ่งเดือนให้พี่หญิงใหญ่มาฉีกอกนางได้อย่างไร

"นำความไปบอกท่านแม่ทัพ หากวันนี้ข้าไม่ได้พบเขาไม่มีทางกลับ ข้ารอให้เขาฝึกจนถึงเวลาเย็นได้ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะไม่มีเวลาพักเลย บอกเขาว่าข้าจะรอจนกว่าถึงเวลาพักซ้อมเขาค่อยออกมาพบข้า"

"องค์หญิง"

นายทหารผู้นั้นไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกมาดี สตรีผู้นี้ท่าทางมีเรื่องสำคัญมากเสียด้วยอีกทั้งนางยังมีฐานะสูงศักดิ์เพียงนี้หากเป็นคนอื่นเขาคงเอาดาบไล่กลับไปแล้ว

“เจ้าไปเรียนท่านแม่ทัพตามนี้ ข้าจะรอเขาอยู่ที่นี่จนถึงเวลาที่เขาพักเข้าใจหรือไม่” กล่าวจบนางก็หาที่เหมาะๆ แล้วนั่งลงพร้อมทั้งทำท่าทางรอคอยอย่างสบายใจ

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทหารผู้นั้นหมดปัญญาแล้ว ยิ่งเห็นองค์หญิงผู้นั้นนั่งลงบนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งโดยไม่นึกรังเกียจก็พลันรู้สึกประหลาด

อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงองค์หญิงจะนั่งรอกับหินสกปรกคลุกฝุ่นเช่นนั้นได้อย่างไร อีกทั้งในเวลานี้เขาไม่กล้ารบกวนแม่ทัพหยางอีก เผลอๆจะโดนลงโทษเรื่องเป็นแบบนี้แล้วให้ท่านแม่ทัพฝึกทหารเสร็จแล้วค่อยรายงานแล้วกัน

ยิ่งคิดยิ่งเดือดดาลนัก แม้จะชื่นชมเขานักที่สายตาดียิ่งที่คิดเลือกนางเป็นภรรยา

เสน่ห์ของนางเปี่ยมล้นเพียงนี้นางเข้าใจได้แต่หยางเอ้อหลางแต่งกับนางไม่ได้ มาครานี้ต้องพูดคุยกับเขาให้เข้าใจว่านางไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยินน้อยสกุลหยางอย่างสิ้นเชิง

นางยังพกภาพวาดขององค์หญิงใหญ่มาด้วยหวังให้หยางเอ้อหลางมององค์หญิงใหญ่ที่งดงามอีกครั้งให้เต็มสองตาเพื่อเขาเปลี่ยนใจไม่แต่งกับตน

ฝีมือการวาดภาพของนางดียิ่งวาดพี่หญิงใหญ่ออกมาได้งามเพียงนี้คงมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่เห็นแล้วไม่ตกตะลึง

องค์หญิงสบสามนั่งรอมานับชั่วยามในที่สุดนายทหารผู้นั้นก็อดรนทนไม่ไหวเขาจึงเปิดประตูแล้วเดินมาหานางก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"องค์หญิงสิบสามผู้น้อยว่าท่านได้โปรดกลับไปเถิด ท่านแม่ทัพคงไม่ได้ออกมาพบท่านแล้ว"

"ข้าบอกจะรออย่างไรเล่า ข้าองค์หญิงสิบสามตั้งใจทำสิ่งใดต้องสำเร็จเจ้าไปบอกท่านแม่ทัพให้ข้าว่าอย่างไรข้าก็จะรอ"