ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 41

นางเม้มปากโบกมือไล่ทหารผู้นั้น ท่าทางที่ลำบากใจของเขาไม่ทำให้องค์หญิงสิบสามขยับกาย

นั่งมานานรู้สึกคอแห้งหิวน้ำมาก น้ำที่นำมานางก็ดื่มจนหมดแล้วแต่หากจะกลับไปเช่นนี้ก็ไม่ได้ นั่นทำให้นางรู้สึกเสียหน้ามากเกินไปแล้ว

วันนี้อย่างไรเสียนางต้องได้ทำความเข้าใจกับหยางเอ้อหลาง

ทหารผู้นั้นส่ายหน้าอย่างหมดคำพูดแล้วหันหลังเดินไปประจำการยังที่เดิมหลังจากนั้นก็ไม่มีผู้ใดมาวุ่นวายกับนางอีกเลย

พวกเขายืนนิ่งส่วนนางก็นั่งนิ่งอยู่หน้าค่าย หันไปพูดคุยกับเสี่ยวผิงเป็นระยะคล้ายกับมันเป็นคนเสียอย่างนั้น

เสียงดังของการฝึกทหารดังออกมาเป็นระยะฟังดูแล้วเข้มแข็งห้าวหาญยิ่งนัก หากศัตรูอยู่แถวนี้คงได้หวาดกลัวและล่าถอยไปด้วยเสียงดังนั่น

ท้องฟ้าเริ่มมืดคลึ้ม เสียงฟ้าร้องดังสนั่น

องค์หญิงสิบสามแม้จะตกใจเสียงฟ้าร้องแต่นางหาใช่สตรีอ่อนแอเคยฝึกยุทธ์ท่ามกลางสายฝนมานับครั้งไม่ถ้วน เสียงฟ้าร้องจึงไม่เป็นภัยแก่นางเช่นสตรีอื่น

ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าค่ายมองมายังนางเพียงเท่านั้นในใจก็นึกว่าสตรีผู้นี้กลัวสิ่งใดบ้าง

แม้แต่เสียงฟ้าร้องที่สตรีธรรมดาทั่วไปฟังแล้วหวาดผวานางกลับมีท่าทางสงบนิ่ง

ครั้นองค์หญิงสิบสามเห็นสายตาทหารเหล่านั้นที่จับจ้องนางจึงยืดอกขึ้น เมื่อมีคนมองมานางไม่อาจทำตัวอ่อนแอให้พวกเขาดูถูกไม่ได้

สายฝนเริ่มโปรยปรายจากบางเป็นหนัก องค์หญิงสิบสามเปียกโชกไปทั่วตัวน้ำฝนไหลผ่านใบหน้าของนาง

เมื่อรู้สึกหิวน้ำองค์หญิงสิบสามจึงถือโอกาสนี้เงยหน้าแล้วอ้าปากดื่มน้ำฝนเสียเลย

การกระทำของนางดุจสตรีป่าเถื่อนผู้หนึ่งที่ไม่ได้รับการอบรมมาจากวังหลวงอันสูงส่ง สร้างความตกตะลึงให้แก่ทหารที่เฝ้ามองอยู่ไม่น้อย องค์หญิงสิบสามผู้นี้แม้งดงามยิ่งแต่กลับแปลกประหลาดเกินไปแล้ว

องค์หญิงสิบสามคิดว่าหากอากาศไม่หนาวนางคงนั่งอย่างสบายอารมณ์ได้ต่อไป

เม็ดฝนใหญ่ขึ้นตกกระทบผิวกายของนางจนเจ็บไปหมด บริเวณนี้เป็นป่าหญ้าไม่มีแม้กระทั่งที่ให้หลบฝนสาเหตุคงเพื่อป้องกันการสอดแนมจากข้าศึกทั่วบริเวณในรัศมีสามลี้จึงโล่งเตียนองค์หญิงสิบสามมองเสี่ยวผิงที่อยู่ข้างกายแล้วเอ่ยว่า

“เสี่ยวผิงเจ้าช่างเป็นม้ากตัญญูยอมทนลำบากกับข้าเพียงนี้”

องค์หญิงสิบสามถามทหารผู้นั้นเสียงดังแข่งกับเสียงสายฝนที่ตกแรงจนเสียงดังกลบเสียงของนาง

"องค์หญิงผู้น้อยขอนำม้าของท่านไปด้านในฝนตกหนักเช่นนี้อาจทำให้มันป่วยได้"

แม้เขาจะเห็นใจองค์หญิงสิบสามแต่เมื่อไม่มีคำสั่งแม่ทัพเขาไม่กล้าตัดสินใจส่งเดช สตรีผู้นี้ยิ่งถูกสายฝนทำให้อาภรณ์เปียกเช่นนี้ยิ่งเห็นว่านางตัวเล็กบอบบางนัก

เพราะเช่นนี้เขาจึงไม่กลัวท่านแม่ทัพจะลงโทษที่ไม่สามารถทำให้นางกลับวังไปได้ เขาจึงได้ส่งทหารอีกคนไปเรียนท่านแม่ทัพเพื่อนางแล้ว

องค์หญิงสิบสามไร้วาจาจะเอ่ย เพียงแต่ชี้เข้าที่อกตนเองก่อนจะพูดว่า

"แล้ว ข้าเล่า"

"องค์หญิงท่านแม่ทัพเคยบอกเราว่าแม้จะเป็นม้าศัตรูแต่มันก็หาได้มีความผิด ดูแลมันให้ดีเราจึงเห็นม้าสำคัญมากม้าเข้าได้คนเข้าไม่ได้ขอองค์หญิงรอท่านแม่ทัพที่นี่จนกว่าจะมีคำสั่งอนุญาต ไม่ต้องห่วงข้าน้อยสั่งคนไปเรียนท่านแม่ทัพแล้ว"

"ห๊ะ อะไรของเจ้าคนนั้นพวกเจ้าจะมากไปแล้วข้าเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นต้าชิงแต่สำคัญน้อยกว่าม้าหนึ่งตัวเช่นนั้นหรือ"