ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 42

เสี่ยวผิงร้องฮี้ออกมาอย่างไม่เห็นด้วย

เจ้าม้าตัวนั้นคิดว่าตนเองไม่ใช่แค่ม้าตนหนึ่งแต่เป็นม้าที่มีศักดินา ถือเป็นม้าขั้นสูงกว่าม้าทั่วไป

สายตาหยิ่งยโสของมันจึงมองมาทางองค์หญิงสิบสามที่กำลังตะโกนออกไปแข่งกับเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น ทหารผู้นั้นไม่สนใจนางเดินผ่านหน้านางไปยังเจ้าเสี่ยวผิง

หยาดน้ำตาขององค์หญิงสิบสามหยดออกมาด้วยความคับแค้นใจ ร่างกายนางเปียกไปทั้งตัว พวกเขาเพียงแต่จูงเสี่ยวผิงเข้าไปผ่านหน้านางไปโดยไม่สนใจคน

เสี่ยวผิงของนางมองหน้านางด้วยดวงตาเป็นประกาย ราวกับจะบอกว่าขอให้องค์หญิงสิบสามดูแลตนเองส่วนเสี่ยวผิงรอดแล้ว

แล้วมันก็ส่งเสียงฮี้ๆออกมาพร้อมรอยยิ้มที่นางคิดว่าเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย

แม้แต่ม้าของนางยังกล้าทำเช่นนี้เสียดายที่นางเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เด็ก เสี่ยวผิงเจ้าไม่ร่วมทุกข์กับนางเลยด้วยซ้ำ

“หากกลับไปเจ้าอย่าหวังว่าจะได้กินผิงกั่วของโปรดอีกต่อไป อีกทั้งค่ายทหารแห่งต้าชิงโหดร้ายสมคำร่ำลือ ใจดำกันทั้งค่าย”

นางตะโกนออกไปอย่างน่าเวทนาเจ้าเสี่ยวผิงดูเหมือนจะชะงักเท้ามันหันมาทางองค์หญิงสิบสามคล้ายชั่งใจแล้วกลับไม่ยอมเดินอีกแม้จะถูกทหารผู้นั้นลากจูงก็ตาม องค์หญิงสิบสามยกยิ้มปากสั่นดีใจที่ในที่สุดเสี่ยวผิงก็ไม่ทิ้งนางไปแล้ว ในขณะที่เจ้าม้าตนนั้นคงเพียงคิดว่า ตนเองอาจจะโดนลงโทษจะไม่ได้กินของโปรดอีกต่อไปรอนางสักหน่อยก็ไม่เป็นไรกระมัง จึงได้หยุดเท้าลงเช่นนั้น

ในขณะที่องค์หญิงสิบสามรู้สึกว่าตนเองกำลังจะแข็งตาย พลันประตูค่ายก็เปิดออกดวงตานางพร่ามัวด้วยหยาดฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

คนผู้หนึ่งร่างสูงสง่างามเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าแล้วใช้ร่มที่เขาถืออยู่บังฝนให้นาง องค์หญิงสิบสามเงยใบหน้าขึ้นมองนางยกมือลูบหน้าเพื่อเช็ดคราบน้ำฝนออกไป

ใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งพลันลอยเข้ามาใกล้เกือบจนประชิด องค์หญิงสิบสามผงะออกด้วยตกใจ เมื่อมองอย่างชัดเจนจึงเห็นว่าคิ้วของเขาขมวดเป็นปมใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนน่ากลัว แต่กระนั้นนางก็มองว่าหยางเอ้อหลางงดงามนัก

เขากล่าวเท่านั้นแล้วคลุมร่างของนางด้วยเสื้อกันฝนหนาด้านนอกบุหนังกันน้ำ ส่วนด้านในเป็นขนแกะอ่อนนุ่มกันหนาวได้เป็นอย่างดี ความอบอุ่นของเสื้อที่เพิ่งถอดออกจากร่างของบุรุษผู้นี้นั้นไม่ต้องเอ่ยถึงอบอุ่นยิ่งจนนางต้องห่อกายเข้ากับเสื้อคลุมของเขา กลิ่นกำยานหอมสะอาดของหยางเอ้อหลางติดอยู่ในนี้ นางเผลอสูดดมจนได้อีกทั้งยังมองใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวแล้วจ้องตาคมคู่นั้นอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

"สมคำร่ำลือด้วยเรื่องอันใด"

"ดื้อรั้น"

หยางเอ้อหลางตอบสั้น ๆ ฉับพลันตวัดมือช้อนร่างนางเข้ามาในวงแขนโดยที่นางไม่ตั้งตัว เขาอุ้มนางขึ้นมาแนบอกราวกับเห็นนางเป็นกระสอบนุ่น ยัดร่มในมือให้นางเป็นผู้ถือเอาไว้เพื่อบังสายฝนให้ทั้งเขาและนาง องค์หญิงสิบสามรับร่มมาถือแน่นทั้งที่มือของนางยังสั่นอยู่ หยางเอ้อหลางมองเห็นดังนั้นก็พลันรู้สึกผิดในใจยิ่ง

"ท่านทำสิ่งใดข้าเดินเองได้"