ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 43

หยางเอ้อหลางอุ้มนางโดยไม่สนใจท่าทางขัดขืนของนางแม้แต่น้อย แม้นางจะแข็งแรงแต่เมื่อเทียบกับแรงของหยางเอ้อหลางแล้วนางประดุจมดปลวกตัวเล็กตัวหนึ่งเท่านั้น

"ขาองค์หญิงยังบาดเจ็บด้วยธนูไม่ใช่หรือ ท่านคงไม่บอกข้าว่าหายดีแล้วหรอกนะ" เขาหัวเราะเย็นชา

เมื่อถูกพูดจี้ตรงจุดองค์หญิงสิบสามจึงได้แต่เงียบเสียง นางลืมเรื่องขาไปแล้วเพราะมันหายแล้วด้วยเวทมนตร์ของกระพรวนผู้พิทักษ์แต่เขาผู้นี้ไม่รู้ หากบอกเขาว่าขาหายแล้วแม่ทัพขี้สงสัยผู้นี้คงไม่ปล่อยนางไปแน่ เช่นนี้แล้วจึงปล่อยให้เขากระทำการตามใจอุ้มนางเข้าไปในค่ายทหารแต่โดยดี โดยที่บัดนี้เจ้าเสี่ยวผิงยอมเดินเข้าค่ายทหารตามองค์หญิงสิบสามแล้ว

หลังจากผลัดอาภรณ์เปียกชื้นออกจากกาย องค์หญิงสิบสามก็ถอนหายใจกับอาภรณ์บุรุษตัวใหญ่เทอะทะที่นางกำลังสวมอยู่อย่างไม่ค่อยสบายตัว ตอนนี้ตัวของนางคล้ายเป็นดักแด้ที่ถูกผ้าผืนใหญ่พันห่อหุ้มตัว

แม่ทัพหยางเหตุใดจึงมีร่างกายใหญ่โตถึงเพียงนี้แต่อย่างไรเสียก็ยังดีกว่าสวมใส่อาภรณ์ที่เปียกชื้นนั่น สิ่งเดียวที่นางชอบเมื่อได้สวมอาภรณ์ของเขาแม้จะเป็นผ้าที่ผ่านการซักจนสะอาดแล้วกลิ่นกำยานหอมเฉพาะกายของเขาก็ยังติดแน่นกับอาภรณ์ชุดนี้

ปกติคุณชายสูงศักดิ์ในเมืองหลวงล้วนใส่อาภรณ์ไม่ซ้ำ ชุดหนึ่งใส่ไม่กี่ครั้งก็ทิ้งแต่หยางเอ้อหลางผู้นี้ดูจะเป็นชายชาตินักรบโดยแท้จริงจากอาภรณ์ที่นางสวมดูเหมือนว่าเขาจะใช้งานชุดนี้บ่อยครั้งจนสีดำของมันซีดไปบ้างแล้ว นางขยับเข้าใกล้เตาไฟแล้วกอดเตาอุ่นที่ท่านแม่ทัพอุตส่าห์ให้คนจัดเตรียมมาไว้ให้ ความหนาวคลายลงไปมากแล้วหากได้จิบชาอุ่นๆคงจะดีกว่านี้ ยังไม่ทันได้อ้าปากเสียงบุรุษผู้หนึ่งก็ดังขึ้น

"องค์หญิงข้าเข้าไปได้หรือไม่"

"เชิญท่านแม่ทัพ"

องค์หญิงยังคงสะท้านไปทั้งร่าง นางไม่กลัวว่าตนเองจะเป็นไข้ ที่นางยังคงทนได้มีเพียงประการเดียวคือเป็นผู้ฝึกยุทธ์ร่างกายจึงแข็งแกร่งกว่าสตรีทั่วไปนัก ร่างสูงของแม่ทัพหยางเดินเข้ามาพร้อมกับทหารผู้หนึ่งที่นำกาน้ำชามาด้วย เขานั่งอยู่ด้านข้างนางในขณะที่ทหารผู้นั้นวางกาน้ำชาลงบนโต๊ะตัวเล็กแล้วออกไปอย่างรู้หน้าที่ เป็นน้ำชาที่นางต้องการคนผู้นี้นับว่ารอบคอบอยู่มาก นางสังเกตเห็นว่าหยางเอ้อหลางก็ได้ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วเช่นกัน

คนทั้งสองยังไม่ได้เอ่ยปากสนทนา มีเพียงแม่ทัพหยางที่รินน้ำชาให้นางแล้วผายมือเป็นการเชื้อเชิญดูสุภาพและเป็นทางการ อีกทั้งใบหน้าเคร่งขรึมราวกับว่าพวกเขากำลังสนทนาแผนการออกรบอันหมายถึงชีวิตของทหารนับแสนเป็นเดิมพัน เพียงแต่เรื่องไม่เป็นเช่นนั้นเรื่องนี้เพียงเป็นการแต่งงานของคนสองคนเท่านั้น

องค์หญิงสิบสามรับน้ำชาจากมือเขาอย่างไม่เกรงใจ นางค่อยๆจิบให้ความร้อนไหลผ่านร่างของนางช้าๆ อบอุ่นยิ่งนัก กลิ่นหอมของชาชั้นดีลอยอบอวลในปาก ดื่มแล้วช่วยนางคลายหนาวได้ดี นางขยับเข้าใกล้กองไฟด้านหน้ายิ่งขึ้น แต่ครั้นเงยหน้ามองหยางเอ้อหลางกลับพบว่าสายตาของคนผู้นี้ทำให้อากาศยิ่งหนาวเย็นลงไปอีกมาก นางจึงขยับกาน้ำชาห่างจากเขาหน่อยด้วยเกรงว่าไอเย็นเยียบของเขาจะทำให้กาน้ำชาของนางเย็นจนกินไม่ได้