ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 44

หยางเอ้อหลางเอ่ยเชื่องช้า เขาที่รินน้ำชาให้ตนเองแล้วเป่าใบชาออกยกขึ้นดื่มด้วยท่าทางสง่างาม บุรุษผู้นี้แม้แต่การดื่มชายังมีท่วงท่าที่แตกต่างจากคนทั่วไป อีกทั้งท่าทางไม่เดือดร้อนและไม่สำนึกผิดที่กระทำต่อนางทำให้องค์หญิงสิบสามอยากจะทุบเขานัก

"ช่วยหรือ ขอบคุณหรือ ท่านเข้าใจสิ่งใดผิดหรือไม่ ไม่ใช่เป็นท่านที่รับปากว่าจะไม่ให้ข้าแต่งกับท่านเหตุใดจึงกลายเป็นพี่หญิงใหญ่ที่ไม่ได้แต่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าพี่หญิงใหญ่นั้นปวดใจเพียงใด การทำให้สตรีผู้เพียบพร้อมเช่นนั้นเสียใจนับว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าใด" องค์หญิงสิบสามเกินจะอดทนแล้ว

"องค์หญิงสิบสามไม่อยากเป็นอนุภรรยา ข้าก็ให้ท่านเป็นใหญ่ในจวนแล้วนับว่าช่วยท่านได้ประการหนึ่งแล้วสำหรับข้านับว่าได้ทำตามที่รับปากท่านแล้วทุกสิ่งล้วนเป็นองค์หญิงที่ร้องขอไม่ใช่หรือ องค์หญิงจะโทษข้ากลับดำเป็นขาวได้อย่างไร ไม่ใช่องค์หญิงสิบสามหรือที่เป็นต้นเหตุให้องค์หญิงใหญ่ปวดใจ"

เขากล่าวโทษนางทั้งใบหน้าเรียบเฉย องค์หญิงสิบสามทบทวนคำพูดเขาแล้วยิ่งมีโทสะ หยางเอ้อหลางคนโง่ฟังไม่เข้าใจความหมายแล้วคิดไปเองเช่นนั้นหรือ

"เจ้า ข้าบอกเจ้าว่าไม่อยากแต่งเข้าเป็นอนุเจ้าเลยให้ข้าแต่งเข้ามาคนเดียวหรือ"

"ใช่ ทุกสิ่งเป็นตามที่องค์หญิงต้องการ"

“แล้วพี่หญิงใหญ่ของข้าเล่า นางเพียบพร้อมเพียงนั้นดีเพียงนั้นท่านปฏิเสธนางอีกทั้งทำให้ข้าขัดแยังกับนางท่านใจดำเกินไปแล้ว ท่านก็รู้ว่าที่ผ่านมาเป็นท่านเพียงคนเดียวที่นางเฝ้ารอคอย”

หยางเอ้อหลางไม่อยากพาดพิงถึงผู้อื่นจึงเพียงฟังนางอย่างตั้งใจแล้วเอ่ยว่า

“เรื่ององค์หญิงใหญ่นั้นข้าไม่ใส่ใจอีกทั้งไม่อยากพูดถึงนาง เพียงแต่สนใจสิ่งที่ท่านร้องขอและข้าก็ทำตามนั้นแล้วนับว่าได้รักษาคำพูดแล้ว”

"นี่เจ้าโง่หรืออย่างไร ความหมายของข้าคือไม่อยากแต่งกับเจ้า ข้าไม่อาจเป็นภรรยาผู้ใดได้ ข้อเสียของข้ามีมากมายเจ้าจะเสียใจที่ตัดสินใจเช่นนี้"

นางถึงกับอึ้งให้กับความบื้อใบ้สมองหมูของแม่ทัพผู้นี้ ทุกสิ่งถูกเขาโยนกลับมาว่าเป็นนางที่มีความผิด ยิ่งคิดถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพี่หญิงใหญ่แล้วองค์หญิงสิบสามนั้นปวดใจยิ่งนัก

"ข้อเสียขององค์หญิงมีด้วยหรือจากที่ข้าได้ยินมา องค์หญิงสิบสามเป็นคนมั่นใจในตนเองคิดทำสิ่งใดล้วนสำเร็จนับว่าเป็นสตรีมุ่งมั่นผู้หนึ่ง" เขาเลิกคิ้วยกยิ้มบางๆ พลางหันมามองที่นาง

"ข้อเสีย ของข้า...เอ่อ ขอข้าคิดก่อน"

องค์หญิงสิบสามพยายามหาข้อเสียของตนเองแล้วขมวดคิ้วมุ่น คิดว่าข้อเสียของตนเองนั้นค่อนข้างหายากสักหน่อย ในมือของนางมีสิบนิ้วองค์หญิงสิบสามหาข้อเสียไม่พบเลยสักนิ้ว เรื่องนี้ต้องโทษตัวนางเองที่เกิดมาสมบูรณ์แบบเกินไป

เมื่อเห็นนางเงียบและครุ่นคิดอย่างยากลำบากอยู่ชั่วอึดใจแม่ทัพหยางจึงเอ่ยขึ้น

"ดูเหมือนว่าองค์หญิงสิบสามจะมองไม่เห็นข้อเสียของตนเองเลยสักข้อ เช่นนี้เหมาะจะเป็นภรรยาของข้ายิ่ง"

"ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น..ขอข้าคิดสักครู่”

"ที่จวนของข้ามีคนรับใช้มากมาย ท่านเพิ่งเอ่ยชมพ่อครัวของค่ายนี้ไม่ใช่หรือเขาก็เป็นคนของข้าเช่นกัน"

"ข้านอนตื่นสาย"

"สตรีเพียงแต่ปรนนิบัติบนเตียงได้ดีก็พอ เรื่องตืนสายข้าไม่ถือสา"

"ข้า" เมื่อคิดได้ว่าเขาเอ่ยสิ่งใดองค์หญิงสิบสามถึงกลับสำลักออกมา "ปรนนิบัติบนเตียง เจ้าบ้าไปแล้วหรือข้าไม่ทำ"

"เรื่องนี้ค่อยถกกันหลังจากองค์หญิงแต่งเข้าจวนมาแล้ว"

ความพยายามขององค์หญิงที่จะอดทนสิ้นสุดแล้ว นางยกมือชี้หน้าเขา

"นี่เจ้าคิดจะรวบหัวรวบหางข้าหรือ"

"ไม่ผิด"