ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 45

เขายอมรับง่ายดายแล้วยกชาขึ้นดื่มอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเล็กน้อยเมื่อองค์หญิงสิบสามเอ่ยคำว่ารวบหัวรวบหางออกมาได้โดยไม่กระดากปากหรือเขินอาย ผิดวิสัยกับสตรีผู้อื่นยิ่งการสนทนากับนางวันนี้จึงทำให้หยางเอ้อหลางรู้สึกสนใจนางยิ่งขึ้น

เสียงโต้เถียงของคนทั้งสองดังออกไปถึงด้านนอก ทหารต่างแปลกใจที่ท่านแม่ทัพปกติเงียบขรึมอยู่เสมอกลับต่อปากต่อคำกับองค์หญิงสิบสามได้ถึงเพียงนั้น ผิดปกติเป็นอย่างยิ่ง

องค์หญิงสิบสามหมดปัญญาแล้ว นางหาเหตุผลนับไม่ถ้วนมาพูดคุยกับเขาแต่คนผู้นี้ยังยืนกรานจะแต่งกับนางท่าเดียว เช่นนี้นางจะทำเช่นไรได้ เบื้องหลังของนางใช่ว่าจะไร้ตัวตนหากนางไม่ทำตามพระประสงค์ตำหนักเทพรวมทั้งพี่ใหญ่อาจจะถูกเสด็จพ่อรังแกได้ มีเพียงวิธีเดียวคือแม่ทัพหยางปฏิเสธการแต่งงานนี้นางถึงจะรอดพ้นมาได้ แต่เมื่อเดินทางมาจนถึงค่ายทหารกลับเป็นนางที่กำลังพบความผิดหวัง

“เหตุใดท่านจึงต้องการแต่งกับข้านัก” นางเอ่ยถามจริงจัง

“เหตุผลหรือ”

หยางเอ้อหลางหยุดคิด ใช่เหตุใดเขาจึงต้องการแต่งกับนางนัก หากจะหากันจริงๆ คงเป็นวันนั้นที่นางกระโดดขึ้นบนกำแพงแล้วหนีเขาไปกระมัง นั่นถือว่าเป็นเหตุผลได้หรือไม่

“เหตุผลดีๆ สักข้อที่ท่านอยากแต่งกับข้า” องค์หญิงสิบสามรบเร้า

เขาเพียงแต่ยิ้มแล้วส่ายหน้า

“ไม่มี หากจะมีก็เพียงเป็นข้าที่ต้องการแต่งกับท่าน”

น้ำเสียงของเขาแม้จะไม่ดูอบอุ่นอ่อนหวานเฉกเช่นบุรุษที่กำลังเกี้ยวสตรีแต่กลับหนักแน่นจนองค์หญิงสิบสามรู้สึกหนักใจ ดูเหมือนเขาซึ่งเป็นเทพสงครามคุ้นชินกับการเอาชนะมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งนางไม่ต้องการแต่งเขาก็ยิ่งต้องการเอาชนะใช่หรือไม่ เพราะเหตุนี้องค์หญิงสิบสามจึงคิดว่าเขาถึงต้องการแต่งกับงานมากกว่าองค์หญิงใหญ่ที่ยอมแต่งกับเขาอย่างง่ายดาย

สายลมพัดแผ่วเข้ามาทำให้ร่างของนางถึงกับสั่นสะท้าน นางกลัวการแต่งงาน กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเบื้องหลังนางคือการกลายร่างเป็นสัตว์ร้ายที่น่ากลัว กลัวว่าเขาจะมองว่านางเป็นปีศาจและจับนางขังไว้สุดท้ายพรากชีวิตของนางไป ครานี้นางหนาวจนสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะอากาศแต่เป็นความกลัวที่อยู่ภายในร่างกาย นางกอดอกห่อกายเข้าหาตนเอง

"องค์หญิงท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่"

เขารับคำเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

"ฝนตกหนักหากจะกลับตอนนี้ลำบากยิ่งเรื่ององค์หญิงมาที่นี่มีผู้ใดรู้หรือไม่"

"มีเพียงนางกำนัลของข้า" นางกล่าวเบาๆ

"อ้อ หนีออกจากวังอีกแล้วหรือ"

"ท่านเอ่ยเกินไป ข้าใช่จะหนีออกจากวังบ่อยๆที่ไหนกัน"