ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 46

"ท่านก็เหมือนกระต่ายของท่าน ชอบหลบหนีทำให้ตนเองเดือดร้อนต่อไปแต่งเข้าจวนข้าแล้วก็เลิกพฤติกรรมเช่นนี้เสีย หากต้องการไปไหนเพียงบอกข้าดีๆ ออกไปหาเรื่องตีคนภายนอกเห็นควรเป็นเรื่องที่องค์หญิงไม่ควรกระทำ"

องค์หญิงสิบสามถลึงตาใส่เขาพลางเบ้ปาก

"ข้าตีคนแล้วอย่างไร พวกเขาเป็นคนชั่วสมควรตีให้ตาย ถ้าแม่ทัพหยางทำข้าเสียใจข้าก็จะตีให้ตายเช่นกัน" องค์หญิงสิบสามพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่ทันสังเกตสีหน้าของบุรุษผู้หนึ่งที่คล้ายจะตกตะลึงอยู่ชั่วครู่

"ดูเหมือนว่าท่านจะยอมรับการแต่งงานครั้งนี้แล้ว"

เขาไม่ตำหนินางที่เอ่ยคำพูดกระทบเขาออกมา กลับรู้สึกอบอุ่นในคำพูดนั้น หากเขาทำนางเสียใจ นางจะตีเขาให้ตายเช่นนั้นหรือ มีรอยยิ้มเล็กน้อยประดับที่มุมปากของหยางเอ้อหลางก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

"ไม่ยอมรับแล้วอย่างไร ตัวข้าไม่มีกองกำลังในมือเช่นท่านจะไปต่อรองผู้ใดได้ เช่นนั้นเรามาทำข้อตกลงกันดีหรือไม่"

"ข้าไม่ทำข้อตกลงกับสตรี"

องค์หญิงสิบสาม "..."

โดยไม่ทันตั้งตัวหยางเอ้อหลางเข้ามาประชิดกายนาง ก้มหน้าลงมาแทบจะแนบชิดร่างกายของเขาอบอุ่นยิ่ง

ดวงตายาวรีของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของนาง เครื่องหน้างดงามลอยเด่นอยู่ตรงนี้ผิวของเขาแม้คร้ามแดดไปบ้างแต่ยังนวลเนียนความหล่อเหลาในแบบฉบับบุรุษผู้สมบูรณ์แบบกำลังล่อลวงนางอีกทั้งกลิ่นกำยานของเขาองค์หญิงสิบสามไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันหอมกรุ่นยิ่ง องค์หญิงสิบสามเม้มริมฝีปากภายในสั่นไหวยิ่ง

เขายกริมฝีปากหยักโค้งน่าลิ้มลองนั่นขึ้นข้างหนึ่ง ยกมือจับปลายคางของนางด้วยนิ้วมือเรียวยาวสวยอีกทั้งการสัมผัสนั้นช่างแผ่วเบาทะนุถนอมยิ่ง

องค์หญิงสิบสามนิ่งค้าง หยางเอ้อหลางคิดจะทำสิ่งใด

รอยยิ้มล่อลวงปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก อีกทั้งใบหน้าหล่อเหลายังแสดงออกถึงความหลงใหลอย่างไม่ปิดบัง

องค์หญิงสิบสามหลับตาลงอีกทั้งยังกำมือแน่น จิตใจของนางล่องลอยไปไกลจวบจนเสียงฟ้าร้องทำให้นางได้สติ

นางไม่อาจปล่อยใจของตนเองให้เป็นเช่นนี้ได้จึงคิดผลักไสยกมือสองข้างกำสาบเสื้อของเขาแน่น หยางเอ้อหลางกระแอมองค์หญิงสิบสามจึงลืมตาขึ้นมอง