ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 47

“ท่านรู้หรือไม่ว่ากำลังทำข้าเดือดร้อน ข้าไม่อาจมองหน้าพี่หญิงใหญ่ได้แล้ว"

“ข้าสัญญาว่าหากท่านแต่งเข้าจวนข้า ต่อไปจะไม่มีผู้ใดรังแกท่านได้”

คำมั่นของเขาช่างหนักแน่นจริงจังแน่นอนย่อมสั่นคลอนจิตใจของนางได้ แต่ปัญหาของนางไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น หยางเอ้อหลางผู้นี้เห็นได้ชัดว่าเป็นบุรุษชอบเอาชนะยิ่ง หากนางบอกไม่อยากแต่งเขายิ่งต้องการแต่ง

คนผู้นี้การตัดสินใจเด็ดเดี่ยวคิดว่าคนเช่นเขาตัดสินใจอย่างไรแล้วคงไม่เปลี่ยนใจเป็นอันขาด นางไม่ใช่คนโง่ยิ่งบีบคั้นเขาเขายิ่งไม่สนใจ เช่นนั้นนางต้องคุยกับพี่หญิงใหญ่เสียก่อน

การที่หยางเอ้อหลางแต่งกับนางความจริงแล้วองค์หญิงสิบสามคิดว่าไม่ใช่ความผิดของตน เรื่องมันเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ที่ผ่านมาพี่หญิงใหญ่ปกติปฏิบัติต่อนางอย่างใจกว้างแต่เรื่องหยางเอ้อหลางเท่าที่พี่หญิงมาต่อว่านางถึงตำหนักเช่นนี้คิดว่าพี่หญิงใหญ่คงไม่รามือแน่ ไม่น่าเชื่อว่าเพราะบุรุษผู้หนึ่งสามารถทำให้พี่น้องร้าวฉานได้เพียงนี้ คิดแล้วกลัดกลุ้มนัก

เมื่อคิดว่าการพูดคุยครานี้ไม่เกิดประโยชน์ หยางเอ้อหลางยังยืนกรานที่จะแต่งงานเช่นเดิม องค์หญิงสิบสามจนปัญญานางไม่อาจหนีงานแต่งได้อีกทั้งไม่อาจหลบเลี่ยงได้จึงคิดตามน้ำไปก่อนค่อยหาโอกาสหย่าในภายหลัง ตอนนั้นนางจะหาข้อเสียของหยางเอ้อหลางแล้วทูลต่อเสด็จพ่อเสียเช่นนี้ก็ง่ายแล้ว

องค์หญิงสิบสามถูกส่งตัวเข้าวังในเวลาที่ไร้แสงสว่างแล้ว แม่ทัพหยางเป็นคนไปส่งนางถึงตำหนักด้านใน ทหารหน้าประตูวังไม่มีผู้ใดกล้าทูลแจ้งไทเฮาที่องค์หญิงลอบออกจากวังโดยไม่มีป้ายคำสั่ง

องค์หญิงสิบสามเริ่มเห็นผลประโยชน์จากการที่มีเขาผู้นั้นเป็นว่าที่สามีแล้ว นางสามารถใช้อำนาจที่ล้นฟ้าของเขาเบ่งกับทหารเฝ้าประตูได้อยากไปไหนก็เพียงอ้างเขาไม่ต้องแอบหนีไปเช่นเดิมอีก

เมื่อไปถึงหน้าตำหนักกลับพบว่ามีคนผู้หนึ่งรอพบนางอยู่แล้ว องค์หญิงใหญ่หลินฉี การเห็นคนทั้งสองกลับมาด้วยกันทำให้องค์หญิงใหญ่รู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ

"ท่านแม่ทัพ"

แม้จะเป็นองค์หญิงแต่ฐานะของแม่ทัพหยางนั้นถือว่าพิเศษและมีความสำคัญเป็นอย่างมาก ที่แม้แต่ตำแหน่งอ๋องหรือรัชทายาทยังต้องให้เกียรติองค์หญิงใหญ่จึงยอบกายให้เขาอย่างอ่อนหวาน ดวงตาคู่งามมองมายังน้องสาวดูผิดหวังอยู่ไม่น้อย

"คารวะองค์หญิงใหญ่หลินฉี"