ท่านแม่ทัพที่รัก นิยาย บท 4
สวีหลิงเอ๋อร์ถามอย่างระมัดระวัง “ข้อเรียกร้องอะไร”
ฟังจงซิ่นยิ้มอย่างมีเลศนัย “คืนนี้มาที่บ้านผมนะ พวกเรามาเล่นอะไรเล็กๆ น้อยๆ กันเถอะ"
คำพูดของเขาทำให้สวีหลิงเอ๋อร์รู้สึกรังเกียจและขยะแขยง
แต่เมื่อนึกถึงว่า บิดาอาจจะ...
ดูเหมือนเธอจะมีแค่หนทางนี้เท่านั้น
ท้ายที่สุด เธอกัดริมฝีปากตัวเองจนแตก จึงกัดฟันตอบไปว่า “ตกลง”
ฟังจงซิ่น “ฮ่าๆๆ คืนนี้เจอกันนะจ๊ะ!”
คืนนี้ ผมยาวๆ ของหล่อนจะกลายเป็นบังเหียนควบม้าของฉัน สะใจที่สุด!
หลังจากวางสายจากสวีหลิงเอ๋อร์ เขารีบโทรศัพท์หาผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันที
แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีคนรับสาย
เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกด้าน ไม่ใส่ใจจะโทรศัพท์อีกแล้ว!
จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นคร่อมหญิงสาวคนหนึ่งบนเตียง “เบบี๋ พี่มาแล้ว”
“ค่ำคืนอันล้ำค่า ชีวิตของสวีต้าไห่ไม่ได้มีค่าพอที่จะมาเปลืองเวลาของฉัน”
“ฉันจะบอกเธอไปว่าผู้อำนวยการเฒ่านั่นไปทำธุระต่างถิ่น แล้วเดี๋ยวฉันจะหาหมอเถื่อนสักคนมาโมเมก็สิ้นเรื่องแล้ว”
ทางด้านของตระกูลสวี เมื่อได้ยินว่าฟังจงซิ่นจะติดต่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลให้ ทุกคนก็ดีใจจนเนื้อเต้น
“สมแล้วที่เป็นทายาทตระกูลดัง เส้นสายกว้างไกลจริงๆ”
“ไอ้ขยะอย่างเยี่ยอู๋เต้าไม่ช่วยก็ช่างปะไร ดันทำเรื่องให้ยุ่งอีก”
“หลิงเอ๋อร์ ช่วงนี้ต้องคอยเอาใจฟังจงซิ่นหน่อยนะ พ่อของหลานจะได้เป็นหัวหน้าแผนกหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้ว”
“ไม่แน่ถ้าเขาพอใจมากๆ เขาอาจจะพาเธอไปที่งานพิธีเฉลิมฉลองของแม่ทัพสวรรค์ด้วยนะ”
นัยน์ตาของสวีหลิงเอ๋อร์แดงก่ำ เธอยังคงนิ่งเงียบ
เมื่อกี้นี้ เธอได้ยินเสียงผู้หญิงในสายโทรศัพท์อย่างชัดเจน
“เยี่ยอู๋เต้า ขอโทษด้วย...” สวีหลิงเอ๋อร์ถอนหายใจ “บางที นี่อาจเป็นชะตาฟ้าลิขิต”
แต่เธอรู้ที่ไหนกันว่าเยี่ยอู๋เต้าที่เธอถอดใจกำลังช่วยรักษาพ่อของเธออยู่ในห้องฉุกเฉิน
เยี่ยอู๋เต้าท่าทางเคร่งเครียด สองมือของเขากำลังจัดการกับเข็มเงินอย่างชำนาญและฝังเข็มลงบนจุดต่างๆ บนร่างกายของสวีต้าไห่ได้อย่างแม่นยำ
บุรุษสูงวัยในชุดขาวเดินออกมาจากห้องผ่าตัดข้างๆ
เขาคือผู้อำนวยการโรงพยาบาล ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าจากการผ่าตัดให้คนไข้ที่เพิ่งเสร็จสิ้น
เมื่อผ่านห้องผ่าตัดของเยี่ยอู๋เต้า ฝีเท้าของเขาชะงักหยุดทันที เขาขมวดคิ้วขึ้น
“ไอ้เวร เขาไม่ใช่หมอในโรงพยาบาลนี่นา เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
เขารีบก้าวเข้าไปข้างในอย่างไม่รู้ตัว
แต่เมื่อเขาเห็นเทคนิคการฝังเข็มของเยี่ยอู๋เต้า ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายออกมาทันที
“นี่...หรือว่านี่จะเป็นสิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์”
“วิธีการฝังเข็มที่แม่ทัพสวรรค์แห่งต้าซย่าของพวกเราเป็นผู้คิดค้นขึ้น”
“พระเจ้า คิดไม่ถึงเลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้เห็นสิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์ด้วยตาของตัวเอง!”
เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่หน้าประตู สองตา ‘ชื่นชม’ อย่างตื่นเต้น
สิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์ไม่เพียงโดดเด่นในเรื่องประสิทธิผลในการรักษา ความน่าตื่นตาก็ไม่แพ้กัน
ในไม่ช้า สวีต้าไห่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ก็ฟื้นตื่นขึ้น
สวีต้าไห่ตกตะลึงเมื่อเห็นชายแปลกหน้าในชุดธรรมดายืนอยู่ตรงหน้าเขา
เข้าไม่รู้จักเยี่ยอู๋เต๋า และไม่รู้ว่านี่แหละคือ ‘ลูกเขยในอนาคต’ ที่ทำให้ตนเองโกรธจนโรคหัวใจกำเริบ
“คุณ...คุณเป็นใคร”
“อย่าเพิ่งขยับ” เยี่ยอู๋เต้าพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมกำลังฝังเข็มให้คุณอยู่”
“ฝังเข็ม” สวีต้าไห่ตะลึงอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นมองลงไปที่เข็มที่เยี่ยอู๋เต้าฝังให้ตนเอง
วินาทีต่อมา เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความตื่นเต้น
“สิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์...สิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์ในตำนาน!”
“พระเจ้า ฉันเห็นสิบสามเข็มตาข่ายสวรรค์ด้วยตาของตัวเอง แถมยังเป็นการฝังเข็มลงบนตัวของฉันด้วย!”
“เป็นเกียรติ เป็นเกียรติของฉันจริงๆ!"
ในไม่ช้า การฝังเข็มของเยี่ยอู๋เต้าก็เสร็จสมบูรณ์
ลุงใหญ่หัวเราะร่า “พวกเธอจะสนใจไอ้ขยะทำไม”
“ประเด็นสำคัญคือต้าไห่ดีขึ้นแล้ว ดูสิ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”
“ดูข้างๆ เขาสิ นั่น ผอ.โรงพยาบาลนี่นา”
หลี่อวี้หวนร้องไห้ด้วยความดีใจ “ที่แท้เสี่ยวฟังก็ได้โทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจาก ผอ. แล้ว”
“เราเข้าใจผิดฟังจงซิ่นไป”
“เขายังคงเป็นเขยขวัญที่ใช้ได้”
ทั้งครอบครัวรีบวิ่งเข้าไปห้อมล้อมสวีต้าไห่และผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ส่วนเยี่ยอู๋เต้า เขาถูกละเลย
สวีหลิงเอ๋อร์มองเยี่ยอู๋เต้าด้วยสายตาที่ซับซ้อน เธอถอนหายใจและตรงไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพื่อขอบคุณเขา
“ท่าน ผอ. ฝีมือของท่านเยี่ยมยอดจริงๆ”
"ขอบคุณท่าน ผอ. สำหรับความช่วยเหลือ”
“ท่าน ผอ. วันนี้ต้องขอเชิญคุณมาทานข้าวเย็นด้วยกันเพื่อแสดงความขอบคุณแล้ว”
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ผิดแล้วๆ ผมไม่ได้ช่วยสวีต้าไห่ไว้หรอก”
“ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของอาจารย์ของผม ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ”
คนในตระกูลสวีต่างตะลึง
อาจารย์ของผู้อำนวยการน่ะหรือ ใครที่ไหนกัน
สวีต้าไห่กล่าวว่า “ถูกต้อง อาจารย์ของผมช่วยผมไว้”
“มานี่ ผมจะแนะนำให้ทุกคนรู้จัก นี่คืออาจารย์ที่ผมและท่าน ผอ. เพิ่งจะคำนับขอเป็นศิษย์”
สวีต้าไห่เดินไปที่ข้างๆ เยี่ยอู๋เต้า และก้มตัวลงคำนับ “อาจารย์ ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่าน”
นี่มัน...อะไรกัน...
คนในตระกูลสวีตะลึงตาค้าง
เยี่ยอู๋เต้า ผู้มีพระคุณ อาจารย์...
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านแม่ทัพที่รัก
โปรยแล้วหายเลย งท้อออ...
รออยู่นะค่ะ 🙏...