ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1066

เนลล์เงยหน้าขึ้น แล้วก็พบว่าสายตาของเธอจับจ้องอยู่บนสันกรามแกร่งของกิดเดียน

ที่หางตาของเธอมีน้ำตาคลอขึ้นมา เธอไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาเมื่อสิบปีก่อน หรือเพียงเพราะในตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวกันแน่

เธอเอื้อมมือออกไปหาเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คุณลีย์...”

ร่างกายของเขาแข็งแกร่ง

ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เนลล์รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาติด ๆ คือน้ำเสียงเรียบนิ่งของชายหนุ่ม “ไม่ต้องกลัวนะ”

มีเสียงการต่อสู้ได้ยินมาจากระยะไกล เพราะชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

มีคนตะโกนขึ้นมาว่า “กิดเดียน ลีย์! เราจะไม่มีทางปล่อยแกไป ตราบใดที่แกยังคิดจะทำร้ายเจ้านายของเรา! ต่อให้ต้องตาย เราจะกลายเป็นผีกลับมาตามหลอกหลอนแกจนวันตาย”

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นติดกัน

เนลล์รู้สึกกลัวมากจนเธอขยับไม่ได้ กลับกันกิดเดียนไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจากระยะไกลเท่าไรนัก เพราะเขารู้ดีว่าคนของเขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อยู่แล้ว

ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาอุ้มเนลล์ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้ววางเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสาร เขาขับรถออกไปโดยไม่หันมามอง แล้วมาจอดเมื่อพวกเขามาถึงคอนโดแห่งหนึ่ง

เธอไม่เคยก้าวเท้าออกจากคอนโดเลย หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น

ขณะที่พวกเขายังอยู่ในช่วงหยุดพัก มหาวิทยาลัยยังปิดอยู่ ในเมื่อไม่มีที่ไป กิดเดียนจะยอมให้เธออยู่ที่คอนโด คอยตรวจสุขภาพให้เธอเป็นครั้งคราว หรือไม่ก็เป็นประจำ

เนลล์รู้สึกว่าชายคนนี้แปลกไป เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดีกับเธอมาก เธอไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของเขา

เมื่อทุกอย่างสงบลงแล้ว และเนลล์ก็รอให้วันหยุดยาวของเธอหมดลง เมื่อเธอคิดว่าเรื่องราวแย่ ๆ ได้ผ่านไปแล้ว เธอก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองเงาของชายคนหนึ่งในค่ำคืนที่มืดมิด

ไม่ใช่แค่ผู้ชายคนหนึ่ง เขาคือเจฟฟ์ ฟลินเดอร์ ชายที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ การพบกันของพวกเขาค่อนข้างแปลก กลับตรงกันข้ามกับการพบกันใหม่ตามปกติ

เนลล์ซ่อนตัวอยู่ในห้องของเธอ ในตอนที่เจฟฟ์แอบย่องเข้ามาในห้องของเธอเงียบ ๆ ค้นข้าวของเธอ เธอเห็นว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง

ความกลัวเกาะกินภายในหัวใจของเธอ แม้ว่าเธอยังไม่มั่นใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่เธอบอกได้จากการใช้เวลาอยู่กับกิดเดียนว่าเจฟฟ์ไม่ใช่คนดี พวกเขาเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามต่อกันมากกว่าเป็นเพื่อน

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมกิดเดียนถึงโมโหมาก เมื่อเขารู้ว่าเธอช่วยชีวิตเจฟฟ์เอาไว้

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอคว้าเสาเหล็กเอาไว้เงียบ ๆ แล้วแอบย่องออกไปหาเขา ในช่วงเวลานั้นเอง ดูเหมือนเธอลืมไปว่าเจฟฟ์เป็นใคร

ถ้าเมื่อหลายปีก่อนเธอเอาชนะเขาไม่ได้ แล้วเหตุผลอะไรทำให้เธอคิดว่าคราวนี้เธอจะสู้เขาได้? สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางด้านการต่อสู้

ในฐานะนักสู้ที่มีประสบการณ์ เจฟฟ์รับรู้ได้ในทันทีว่าเนลล์อยู่ข้างหลังเขา เขาเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วหันกลับมาจับเสาเหล็กโดยสัญชาตญาณ ในตอนที่เธอจะฟาดลงมา เขาหรี่ตาลงมองเนลล์ “หลังจากนั้นเขาก็พาคุณกลับมา”

“จุ๊ จุ๊ จุ๊” เขาพูดต่อ “ถ้าผมหลงรักได้สักครึ่งอย่างที่กิดเดียนเป็น วันนี้ชีวิตผมอาจจะต้องลงเอยด้วยวิธีอื่น”

เมื่อพูดแบบนี้ เขากำหมัดแน่น ขณะที่เขาคว้าคอเสื้อของเธอ แล้วยกเธอลอยขึ้นในอากาศ ตามด้วยเหวี่ยงเธอเข้าปะทะกับกำแพง

“อย่ามาโทษผมที่ทำแบบนี้ เพราะคุณเป็นคนเริ่มก่อน ถ้าคุณกลัวว่าผมจะทำคุณเจ็บ ไม่ ผมจะไม่ทำแบบนั้น ไม่จนกว่าเขาจะนำสิ่งที่ผมต้องการมาให้”

ความเจ็บปวดรุนแรงเกิดขึ้นที่ท้ายทอยของเธอทันที และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เธอได้ยิน ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าตัวเองสลบไป

เธอตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเรือลำเดิมอีกแล้ว

ดูเหมือนว่าเจฟฟ์จะชอบเรือลำนี้มาก อาจเป็นเพราะมันถูกห้อมล้อมไปด้วยมหาสมุทรที่เปิดกว้าง บางทีมันอาจจะทำให้เขารู้สึกปลอดภัย นั่นคงจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่นี่เป็นสถานที่นัดพบเพื่อทำการแลกเปลี่ยน