ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1077

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงเนลล์จะต้องเข้มงวดกวดขัน เธอก็คงทำไม่ได้

สุดท้ายแล้ว คงไม่มีใครอยากเถียงกับเด็กน้อยน่ารักทั้งสองคน

เนลล์อดที่จะกอดเด็ก ๆ เอาไว้ไม่ได้ จากนั้นจึงถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น “ก็ได้จ้ะ ถ้าอย่างนั้นพวกลูกก็เล่นกันต่ออีกหน่อยแล้วกัน แต่ลูกต้องเข้านอนก่อนห้าทุ่ม ตกลงไหมจ๊ะ?”

เจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง

แต่จู่ ๆ ลิซซี่กับวีมอนด์น้อยก็จับมือของเธอ

“คุณแม่ คุณแม่ คืนนี้พวกเราอยากนอนกับคุณแม่”

เนลล์ชะงักไปเล็กน้อย และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ น้ำเสียงเย็นชาของกิดเดียนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ฝันไปเถอะ! ดึกแล้วนะ กลับไปนอนกันเลย!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาจึงดึงเนลล์เข้ามา

ขณะที่เขากำลังจะปิดประตูลง กิดเดียนคิดไม่ถึงว่าเจ้าก้อนขนมปังทั้งสองจะกั้นประตูเอาไว้

หนูน้อยวีมอนด์วิ่งเข้าไปกอดขาของเนลล์เอาไว้ด้วยท่าทางน่ารัก ส่วนลิซซี่จับข้อมือของเนลล์

เจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยทั้งสองมองกิดเดียนด้วยความมั่นใจแล้วพูดขึ้นเสียงดัง “คุณพ่ออยู่กับคุณแม่มาตั้งนานแล้ว เราไม่เคยแย่งคุณแม่ไปจากคุณพ่อเลย ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศ! ตอนนี้คุณแม่กลับมาอยู่กับพวกเราแล้ว คุณพ่อยังจะแย่งคุณแม่ไปจากพวกอีกเหรอคะ? คุณพ่อใจร้ายที่สุด! คุณแม่ คืนนี้คุณแม่นอนกับพวกเราได้ไหม?”

เจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยคอยรบเร้าเนลล์จากทางด้านซ้ายและด้านขวา เธอค่อย ๆ ใจอ่อนในที่สุด เธอปฏิเสธพวกเด็ก ๆ อย่างไรดี?

เธอจึงตอบตกลงกับพวกเขาโดยไม่ลังเล

“เอาล่ะ ก็ได้จ้ะ คืนนี้แม่จะนอนกับลูกทั้งสองคนเลย”

เมื่อเนลล์พูดแบบนี้ สีหน้าของกิดเดียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครใส่ใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้

เนลล์ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ขณะที่เธอจูงเจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยไปยังห้องของพวกเขา

เหลือเพียงกิดเดียนที่โดดเดี่ยวอยู่ตามลำพังในห้องนอน

คฤหาสน์กว้างใหญ่มาก วีมอนด์น้อยและลิซซี่มักจะนอนที่ห้องนอนของตัวเอง

แต่เพราะทั้งคู่อยากนอนกับเนลล์ คืนนี้พวกเขาจึงไม่ยอมแยกจากกัน

เตียงที่อยู่ในห้องนอนของลิซซี่ใหญ่กว่าเล็กน้อย ดังนั้นสุดท้ายแล้ว เนลล์จึงพาวีมอนด์น้อยกับลิซซี่ไปนอนที่ห้องนอนของลิซซี่

ทั้งสามคนนอนอยู่บนเตียง แต่กลับไม่มีใครบ่นว่ามันเบียด

เป็นเพราะถึงแม้ห้องของลิซซี่จะถูกออกแบบมาสำหรับเด็ก ซึ่งหมายความว่าเธอใช้เตียงนอนสำหรับเด็ก แต่เตียงก็กว้างกว่าสองเมตร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะนอนเบียดกัน

เนลล์หัวเราะขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว ลูกอยากให้แม่ทำอะไรไหม?”

ลิซซี่หยิบหนังสือนิทานออกมาจากด้านข้างแล้วยัดใส่มือของเนลล์

“คุณแม่ หนูอยากฟังนิทานค่ะ”

เนลล์พยักหน้ารับ ขณะที่เธอเปิดหนังสือ เธอก็ถามขึ้น “ได้ แล้วหนูอยากฟังเรื่องอะไรคะ?”

“หนูอยากฟังเรื่องราชินีน้ำแข็งค่ะ”

ถึงหนูน้อยวีมอนด์จะไม่ชอบฟังเรื่องราชินีน้ำแข็ง แต่เขาก็รู้ได้ตั้งแต่ยังเด็กว่า เด็กผู้ชายต้องยอมให้เด็กผู้หญิง

พี่สาวคนโตเป็นเด็กผู้หญิง เพราะเธอชอบนิทานเรื่องราชินีน้ำแข็ง ดังนั้นพวกเขาจะต้องฟังนิทานเรื่องราชินีน้ำแข็ง!

เนลล์ถือหนังสือ แล้วเริ่มเล่านิทานเรื่องราชินีน้ำแข็งให้พวกเขาฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยนอนอยู่ในอ้อมแขนของเธอทั้งสองข้าง ขณะที่พวกเขารับฟังเสียงอันอ่อนโยนของเธอ หลังจากผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและทอดยาว

เมื่อเนลล์ก้มลงไปมอง ภาพที่เธอเห็นคือเจ้าก้อนขนมปังตัวนอนทั้งสองคนผล็อยหลับไปเสียแล้ว

เธออดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ เนลล์หันไปจูบหน้าผากของเจ้าก้อนขนมปังตัวน้อยทั้งสอง

จากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ดึงแขนของเธอออกแล้วห่มผ้าห่มให้พวกเขา

ขณะที่เธอกำลังจะปิดไฟนอนนั่นเอง ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาตะคุ่มอยู่ตรงประตู แล้วเดินเข้ามาในห้องเงียบ ๆ

เปลือกตาของเนลล์กระตุก ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร ข้อเท้าของเธอก็ถูกใครสักคนจับเอาไว้

เนลล์ตกใจมาก เธอลดเสียงลงแล้วพูดขึ้น “คุณทำอะไรของคุณ?”