ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 173

เนลล์ส่ายศีรษะ

พูดตามความจริง เธอไม่รู้จริง ๆ

เดอร์มาทาวน์ก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนกัน แสงไฟจากหลายหมื่นครัวเรือนส่องสว่างและพวกเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้จากระยะไกล ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยู่บนที่สูง

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถนึกถึงสถานที่สูง ๆ ที่จะทำให้พวกเขาเห็นทั่วทั้งเมืองและอนุญาตให้กิดเดียนจัดวางเส้นทางที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ทอดยาวไปไกลในเวลาเดียวกัน

“ลองหันไปดูข้างหลังของคุณสิครับ”

เนลล์หันไปตามที่เขาบอกและสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอเบิกดวงตาขึ้นกว้างด้วยความตกใจ

“นี่-นี่มันอะไรกัน?”

ดวงดาวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นและส่งประกายต่อหน้าเธอเพิ่มเติมด้วยกลีบกุหลาบที่ปลิวตามสายลมก่อนที่พวกมันจะตกลงที่พื้น

จากนั้นเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่รอบ ๆ ตัวของเธอ ราวกับสถานที่นี้เป็นบ้านที่เคลื่อนที่ได้ กำแพงสูงขึ้นจากพื้นพร้อมกันทั้งสี่ด้านและล้อมรอบพวกเขาเอาไว้

เธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของเธอ แต่การสั่นสะเทือนนั้นนุ่มนวลและสั้น

เมื่อดวงดาวจางหายไปและกลีบกุหลาบตกลงมา เธอก็พบว่าแท้ที่จริงแล้วพวกเขากำลังยืนอยู่บนอาคารกระจก

“นี่-นี่คืออะไรคะ?” เนลล์ประหม่า

กิดเดียนจับมือของเธอแน่นและพาเธอเดินไปยังจุดสิ้นสุดของบ้าน

ส่วนใหญ่ของบ้านหลังนี้สร้างจากกระจก ทำให้สามารถมองเห็นวิวภายนอกได้ 360º อย่างไร้ขอบเขต นอกเหนือจากเพดานและพื้น ไม่ว่าพวกเขาจะมองจากมุมไหนตรงไหนก็ตาม พวกเขาสามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้อย่างโรแมนติก

“กิดเดียนคะ ทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? พวกเรากำลังยืนอยู่บนท้องฟ้าหรือเปล่า? สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไรคะ?”

กิดเดียนยิ้ม “คุณจะว่าแบบนั้นก็ได้ มันเป็นแค่กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมจะบอกว่าคุณเคยอยู่ที่นี่มาก่อน?”

“หืม?” เนลล์มองมาที่เขาด้วยท่าทางสับสน

ชายหนุ่มชี้นิ้วออกไปไกล

“ดูนั่นสิ”

เธอมองไปที่ที่เขาชี้ไปและเห็นสะพานทอดยาวภายใต้ท้องฟ้ากับแสงน้อย ๆ สะพานดูเหมือนมีหลายสิ่งคล้องอยู่ทั้งสองด้าน

เธอให้ความสนใจกับสะพานและในที่สุดเธอก็รู้ว่าเธอกำลังมองอะไร “สะพานล็อคกุญแจแห่งรัก!”

“ใช่” ชายหนุ่มพยักหน้า

“พวกเรากำลังยืนอยู่บนยอดเขาเฮอหม่า แต่สูงกว่าเล็กน้อยจากที่เราใช้เวลาทั้งคืนเพื่อรอฝนดาวตก บ้านหลังนี้สร้างขึ้นด้วยนาโนเทคโนโลยี มีความยืนหยุ่นและโปร่งใสสูงมาก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงรู้สึกว่าคุณกำลังเดินอยู่บนท้องฟ้าก่อนหน้านี้”

เนลล์ประหลาดใจเกินกว่าจะเข้าใจ

“ถ้าอย่างนั้นคุณบอกให้ใครสร้างบ้านหลังนี้บนยอดเขาคะ?”

เขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ “มันไม่จำเป็นต้องทำงานมากขนาดนั้น อย่างที่บอกไป บ้านหลังนี้ยืดหยุ่นสูงมาก และยังเคลื่อนที่ได้อีกด้วย สถานที่แห่งนี้สร้างขึ้นในช่วงที่พวกเราลงจากเฮลิคอปเตอร์”

เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่เนลล์จะเชื่อว่าประสบการณ์มหัศจรรย์เช่นนี้มีอยู่จริงในโลก

เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเทคโนโลยีและไม่ต้องการเสียเวลาที่จะพูดคุยกัน เขาจับมือของเธอและพูด “โอเค ตอนนี้ผมทำการขอแต่งงานเสร็จแล้ว คุณจะไม่ตอบแทนอะไรผมคืนบ้างเหรอ?”

“ห้ะ?”

เธอตกตะลึงอีกครั้ง เธอจ้องมองเขาด้วยความว่างเปล่าไม่รู้จะทำอย่างไร

ชายหนุ่มหรี่ตาเล็กน้อย และชี้ไปที่ริมฝีปากของเขา

เธอเข้าใจและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที

อย่างไรก็ตามเพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพังจึงไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจูบกัน

เธอเขย่งปลายเท้าและประทับจูบลงบนริมฝีปากของเขา

อีกด้านหนึ่งของจอมอนิเตอร์ ท่านผู้หญิงรู้สึกตื่นเต้นกับจูบนี้

“นี่คุณผู้ชาย คุณคิดว่าคืนนี้พวกเราจะได้เลี้ยงหลานกันอีกไหม?”