ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 237

เนลล์ตกตะลึง เธอมองเขาและจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา พร้อมกับการแสดงออกที่เข้มงวดบนใบหน้า มีรอยช้ำน้อย ๆ ที่ใต้ด้วงตาของเขา ดูเหมือนเมื่อคืนเขาจะไม่ได้พักผ่อนหลังจากที่ยุ่งมาทั้งวันเขาก็ดูเหนื่อยล้า

ในความจริงเธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอจึงรีบอธิบาย “ฉันขอโทษค่ะ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันคิดผิดไปครั้งหน้าฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว”

“ยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ?” เขาเลิกคิ้วมองและถามกับเธอ

เธอเงียบ เธอพยายามจะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเขา แต่มือของเธอกลับถูกพันเป็นอุ้งเท้าหมี เธอแทบจะไม่สามารถขยับนิ้วของเธอได้เลย ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่เพียงใช้แขนของเธอกอดเขาเอาไว้

“ไม่มีครั้งต่อไป จะไม่ทำบ้า ๆ อีก”

“สัญญานะ?”

“สัญญาค่ะ”

“ถ้ามีครั้งต่อไปจะเป็นอย่างไร?”

เนลล์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ถ้ามีครั้งต่อไปตุณสามารถลงโทษฉันได้ตามที่คุณต้องการและฉันจะไม่พูดอะไรสักคำเลย”

เขาดูดีขึ้นมากหลังจากที่เธอให้คำสัญญา เขาเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าของเธอและบีบจมูกของเธอ

“ถ้ามีครั้งต่อไปผมจะล่ามโซ่คุณเอาไว้ และพาคุณไปทุกที่ที่ผมไป คุณจะไม่มีวันอยู่ห่างจากผม”

เนลล์พยักหน้าแรง ๆ “โอเค โอเค ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรก็ตาม”

เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอ เขากลัวว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงยอมทำตามข้อเรียกร้องอะไรก็ตามที่เขามีต่อเธอ

หากความรักเป็นกุญแจที่ล็อคเธอเอาไว้เธอก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะถูกผูกมัดไว้

เธอเต็มใจที่จะถูกกักขังเอาไว้ตลอดชีวิตของเธอ

ด้านที่เชื่อฟังของเธอทำให้เขาพอใจ กิดเดียนยิ้มออกมาในที่สุดและจ้องมองเธอด้วยความอ่อนโยนในขณะที่เขาถาม “คุณหิวไหม?”

เธอยังไม่รู้สึกหิวเมื่อเขาพูดถึง แต่หลังจากที่เขาถามท้องของเธอก็ร้องขึ้น

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลยตั้งแต่เมื่อคืนและหมดเรี่ยวแรงในขณะที่เอาตัวรอด เธอพยักหน้าซ้ำ ๆ

เขาออกไปสั่งอาหารให้เธอ ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีคนนำอาหารมาเสิร์ฟ

เธอไม่สามารถถือช้อนในขณะที่มือถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันมือ เขาจึงป้อนอาหารให้เธอ

เขาคิดว่าร่างกายของเธออาจจะยังอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงสั่งอาหารเหลวให้เป็นส่วนใหญ่ เช่น

โจ๊กและซุปไก่

เขาพยายามอย่างมากในการป้อนอาหารให้กับเธอ เขาเป่าให้ซุปคลายร้อนก่อนจะป้อน

เนลล์เอนตัวพิงที่หัวเตียง เธอรู้สึกเขินอายใจตอนแรก แต่มือทั้งสองข้างของเธอถูกพันเอาไว้แน่น สิ่งที่เธอทำได้คือซ่อนความอับอายเอาไว้และปล่อยให้กิดเดียนป้อนอาหารให้กับเธอ

กิดเดียนมองดูริมฝีปากสีชมพูของเธอขณะที่กำลังรับประทานซุป

“เป็นยังไงบ้าง? กลืนได้ไหม?”

เนลล์พยักหน้า “อร่อยค่ะมันจากร้านอาหารบาเบาใช่ไหมคะ?”

“อืมม”

เขารู้ว่าเธอต้องหิวเมื่อตื่นขึ้นมา เขาจึงส่งคนให้ไปซื้อซุปและโจ๊กจากร้านอาหารบาเบามาก่อนที่เธอจะตื่น โจ๊กและซุปถูกอุ่นอีกครั้งเมื่อเธอตื่น และมันถูกส่งเข้ามาในห้องหลังจากที่กิดเดียนสั่ง

ดวงตาของเนลล์เป็นประกาย บางทีอาจเป็นเพราะความสุขใจที่ได้หนีรอดจากความตาย หรืออาจจะเป็นความพอใจที่ได้กินของอร่อย ๆ

เธอขยับเข้าไปใกล้กิดเดียนและจูบเขาที่แก้ม เธอพูดด้วยเสียงหวาน “กิดเดียน คุณดีที่สุด”

เขามองมาที่เธอด้วยความรัก ลมหายใจของเขาถี่ขึ้นกะทันหัน

“ตอนนี้คุณรู้อะไรไหม?”

“ไม่ ฉันรู้เมื่อนานมาแล้ว” ดวงตาของเธอฉายแววเจ้าเล่ห์ราวกับว่าเธอเป็นแมวที่ได้นกขมิ้น ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เขาจับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และประทับริมฝีปากเอาไว้กับเธอ

ริมฝีปากของเขายังคงเย็นน้อย ๆ แต่ก็มีกลิ่นหอมสดชื่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา เนลล์ไม่ได้ขัดขืนในขณะที่เธอสนุกและปล่อยให้เขาจูบตามที่เขาต้องการ

ผู้ชายของเธอเริ่มต้นด้วยการจูบอย่างแผ่วเบาแต่รสชาติของหญิงสาวนั้นชื่นใจ ยิ่งเขาจูบมากเท่าไรเขาก็ยิ่งรับรู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดได้