ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 311

เมื่อนึกถึงท่าทางที่ตกตะลึงของโอเวนที่ทางเข้าหน้าร้านสะดวกซื้อ ธาราก็รู้สึกสับสน

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นั่น? มันเป็นสถานที่นั้นได้ยังไง? เขากำลังมองหาใคร เขากำลังมองหาเธออยู่หรือเปล่า?

ธารากลืนน้ำลาย และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะปีนขึ้นไปยังขอบหน้าต่างเพื่อมองลงไปข้างล่าง

ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น เมื่อเธอเห็นบางอย่าง

โอเวนกำลังลงจากรถพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ และกำลังเดินมาที่ทางเข้าบ้านของเธอ

โอ้พระเจ้า! เขามาตามหาเธอเหรอ เธอควรทำยังไงดี?

จู่ ๆ ธาราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เธอเดินวนไปรอบ ๆ อยู่ในบ้าน เธอไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้หรือเปล่า

ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

ตอนนั้นโซฟีกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อเธอได้ยินเสียงออดเธอจึงไปเปิดประตู

เธอไม่รู้จักโอเวน เธอเห็นเพียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อยืนอยู่ที่ประตูเท่านั้น เธอถามอย่างแปลกใจว่า “คุณมาหาใครเหรอ?”

โอเวนยิ้มให้เธออย่างสุภาพ "สวัสดีครับ คุณน่าจะเป็นป้าการ์เร็ตต์ ผมเป็นเพื่อนร่วมงานของธารา ผมมาหาเธอครับ"

โซฟีตัวแข็งไปชั่วขณะและกลับมามีสติสัมปชัญญะ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยักหน้าอย่างเฉยเมย "โอ้ คุณกำลังตามหาเธอ เธออยู่ชั้นบนนะ"

จากนั้นเธอก็หันหัวไปและตะโกนว่า "ธารามีคนมาหาลูก"

หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มและหลีกทางให้อย่างงงงวยก่อนจะพูดว่า "เชิญ เข้ามาได้เลย"

โอเว่นพยักหน้ายิ้มให้เธออย่างสุภาพ แล้วนำของเข้าบ้านและวางของบนโต๊ะ

ในที่สุดหลังจากรอประมาณห้านาที เขาก็เห็นธาราเดินลงมาจากบันไดมาอย่างช้าๆ

เธอเปลี่ยนเป็นกระโปรงสีขาว มีผมยาวนุ่มพาดบ่าปกปิดร่องรอยเล็ก ๆ น้อย ๆ บนคอของเธอ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาเธอก็รีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์ที่สับสนในสายตาที่ดูขี้อายของเธอ

ก่อนหน้านี้เมื่อเขาเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ โอเวนจะไม่มีความรู้สึกแปลก ๆ อะไรเลย

อย่างไรก็ตาม เมื่อคืนที่ผ่านมาทำให้ลำคอของเขาตีบขึ้น และร่างกายของเขารู้สึกร้อนเมื่อเห็นเธออีกครั้ง โดยเฉพาะดวงตาที่ดูขี้อายของเธอที่เหมือนกับกวางเวลาตกใจ

โอเวนแอบถ่มน้ำลายใส่ตัวเองในก้นบึ้งของหัวใจขณะก่นด่าว่า 'แกมันคนเถื่อนไร้ประโยชน์!!!'

อย่างไรก็ตามเขายังคงมีสีหน้าสงบ เขายืนขึ้นก่อนจะยิ้มให้เธอ “ ธารา”

โซฟีนำชาออกมาจากครัว และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างโอเว่นและธารา แต่เมื่อเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ เธอจึงถามว่า “หนูเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?”

เธอกำลังจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก แต่ธารารีบถอยหลังและหลบเหมือนกลัวที่เธอจะสัมผัสตัว

มือของโซฟีค้างในอากาศ และสัมผัสถึงความเจ็บในดวงตาของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้พูดอะไรและเพียงแต่กระซิบว่า "พวกเธอคุยกันไปก่อน แม่จะไปทำอาหาร"

จากนั้นเธอก็หันกลับหลังไปและจากไปอย่างเร่งรีบ

โอเวนมองไปที่ฉากนั้นอย่างไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขาหรือไม่ เขารู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างแม่ลูกดูผิดปกติเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนนอกดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถามอะไรมาก

ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นรู้สึกอายเล็กน้อยและไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

นอกจากนี้ยังเป็นครั้งแรกที่โอเวนต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ในชีวิตของเขา และเขาก็หลงทางเพราะคำพูด

หลังจากนั้นไม่นานธาราก็พูดเบา ๆ ว่า "ทำไม ไม่ ... เราไปคุยกันในห้องของฉัน!"

ทันใดนั้นเธอก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

โอเวนมองเธอกลับไปและคิดว่าถ้าพวกเขาคุยกันที่นี่ แม่ของเธออาจจะได้ยิน และมันคงไม่ดีกับเขาแน่จึงเดินตามเธอไป

เมื่อเข้าไปในห้องของธารา เขาเห็นว่ามันเป็นโทนสีชมพูและสีขาวซึ่งเขาไม่คุ้นเคยกับมันเลย

ห้องไม่ใหญ่มากนักและมีรูปแกะสลักและรูปถ่ายมากมายที่ข้างเตียงและตู้ สีของมันอบอุ่น สะอาดและสบายตา

โอเวนพยักหน้าไปด้วยความพอใจ

เมื่อสายตาของเขามองลงไปที่บางสิ่งบางอย่างบนขอบหน้าต่าง เขาก็หยุดเล็กน้อยและหน้าแดงทันที

ธาราก็เห็นสิ่งเดียวกันและเธอก็ร้องออกมา หวังว่าจะพบช่องว่างเพื่อที่จะซ่อนมัน

เธอรีบวิ่งไปดึงกางเกงในออกจากขอบหน้าต่างแล้วยัดมันลงไปในตู้ ก่อนจะพูดว่า “ฉัน…”

โอเวนดูอึดอัดเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่เป็นไรผมมาที่นี่กะทันหันเกินไป ขอโทษด้วย"

ธาราส่ายหัว เธอจะบ่นว่าเขาเรื่องที่เขามากะทันหันได้อย่างไร?

เธออยู่ที่บ้าน เมื่อคืนด้วยความสงสัยว่าเขาอาจจะแวะมา คิดว่าเขาจะอธิบายยังไง ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น

เธอคาดหวังว่าเขาจะมา แต่แล้วก็อีกครั้งที่เธอกลัวว่าเขาจะมา เพราะเธอไม่รู้ว่าจะได้คำตอบอะไรและเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะชอบเธอหรือเปล่า

เธอควรทำอย่างไรดี ถ้าเขาไม่ชอบเธอ?

หัวใจของธารากำลังตกอยู่ในความสับสน วุ่นวายและในทางกลับกันหัวใจของโอเวนก็เช่นกัน

เขามองไปที่เธอ และเห็นว่าเธอยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับก้มหน้าลง เธอวนนิ้วไปรอบ ๆ ปลายนิ้วของเธอทำให้ดูประหม่ามาก

เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอน่ารัก และไร้เดียงสามากขนาดไหน

เด็กผู้หญิงที่เรียบร้อยและน่ารักเช่นนี้จะต้องโกรธมาก หากมีบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

แม้ว่าเขาจะต้องการแบกรับความรับผิดชอบ แต่เธอเต็มใจไหมล่ะแล้วเธอจะเกลียดเขาไหม? เธอจะเกลียดเขามากจนอยากจะฆ่าเขาหรือเปล่า?

หากเป็นเช่นนั้นเขาจะไม่บังคับเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปก็ตาม

เขารู้สึกผิด เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนนี้ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะเสียใจและไม่เต็มใจแค่ไหน เขาก็จะไม่ปล่อยให้เธอทุกข์ใจอีกต่อไป

ทั้งสองคนกำลังเก็บความคิดของตัวเองไว้ในใจ พวกเขายืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดกันเป็นเวลานาน

ในที่สุดโอเวนก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป เขาจึงไอขึ้นเล็กน้อยเพื่อทำลายความเงียบก่อน

“เหตุการณ์เมื่อคืน...นั้น”

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้พูดจบ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เสียงของโซฟีดังเข้ามาทางประตู "ธารา พวกลูกกำลังทำอะไรอยู่ในนั้น ทั้งที่ปิดประตูอยู่ออกมาทานอาหารกลางวันกันได้แล้ว"

ธาราชะงักและเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ยังมีความอึดอัดในสายตาของโอเว่น

เมื่อธาราเห็นว่าเขาดูเขินอายความกังวลและความเศร้าในใจของเธอก็คลายลง จากนั้นเธอก็เม้มริมฝีปากและยิ้ม "ทำไมเราไม่ทานอาหารกลางวันก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลังล่ะ "

โอเวนไม่พูดอะไรและพยักหน้า

จากนั้นธาราก็เดินไปเปิดประตู โซฟีเห็นพวกเขาสองคนเดินออกมา และมองพวกเขาอย่างสงสัยรู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาถึงท่าทีของลูกสาวในช่วงสองวันที่ผ่านมา เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

พวกเขาทั้งสามคนมาที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน คุณชายการ์เร็ตต์ออกไปสังสรรค์ เขาจึงไม่อยู่บ้านจึงมีเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่ที่โต๊ะ

บรรยากาศเงียบไปพักหนึ่งเมื่อโซฟีเห็นและถามเธอว่า "ธารานี่ไม่ใช่เพื่อนของหนูเหรอ? ทำไมหนูไม่แนะนำเขาให้แม่รู้จักล่ะ?"