ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 312

ธาราเหลือบมองไปที่โอเวน และเห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดอะไรก่อนที่เธอจะแนะนำเขา “นี่คือ โอเวน แจ็คแมน เขาเป็นคณบดีของสถาบันวิจัยของเรา และเป็นรุ่นพี่ของหนูด้วย”

โซฟีพยักหน้าด้วยความสำนึก “โอ้ว คณบดี ป้าไม่คาดคิดว่าคุณจะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จะเป็นไรไหม ถ้าป้าจะเรียกเธอว่า หนุ่มน้อยแจ็คแมน”

หนุ่มน้อยแจ็คแมน?

ธาราหน้าซีดและกำลังจะพูดแต่โอเวนพยักหน้าไปด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนครับ คุณป้า”

เธอรู้ว่ายากที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อเธอเห็นแบบนั้นจึงยกขึ้นชามและกระซิบว่า “หนูจะไปเอาข้าว”

จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงและรีบออกไป

สายตาของโซฟีมองกลับไปกลับมาระหว่างสองคนนั้น อย่างคลุมเครือเล็กน้อย และเธอกำลังเดาบางอย่างอยู่ในใจ

เธอยิ้มอย่างมีมารยาท “ธาราของเราเป็นเด็กสาวที่ดี แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว เธอไม่ได้บอกเราพ่อแม่เป็นห่วงเธอมากมาย หนุ่มน้อยแจ็คแมนปีนี้เธออายุเท่าไหร่?”

โอเวนยิ้มอย่างสุภาพ “ผมเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด”

"ยี่สิบเจ็ด!"

โซฟีหายใจเข้าลึก ๆ คิดกับตัวเองว่า 'ภูมิหลังครอบครัวของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ ถึงได้เป็นคณบดีตั้งแต่ตอนอายุยี่สิบเจ็ด'

เธอมองไปที่โอเวนอีกครั้งและเห็นว่าเขาแต่งตัวดีหล่อและมีออร่าของพวกคนชนชั้นสูงที่เหมาะสมกับเขา เขา เขาเป็นคนประเภทที่คนทั่วไปมีความประทับใจตั้งแรกแรกที่ได้เห็นในทันที

หัวใจของโซฟีอดไม่ได้ที่จะอยู่ในอารมณ์ที่เบิกบานใจ เธอหัวเราะ “สถาบันวิจัยของเธอต้องมีความยากลำบากมากเลยใช่ไหม ต้องศึกษาโรคทุกชนิดทั้งวันเลยสินะ”

โอเวนตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับ โชคดีที่เราทำได้ ง่ายกว่าการปฏิบัติทางคลินิกมาก การวิจัยยาก็สามารถที่จะเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติได้ดีขึ้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องยาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของธาราขยายกว้างมากขึ้น เมื่อเขาตอบ

“นั่นเป็นเพราะเธอยังเด็กและแววที่ดี”

โอเวนเริ่มเขินอายเล็กน้อย “คุณป้าก็ชมผมเกินไป”

ไม่นานธาราก็มาตักข้าวใส่ชาม เธอมองไปที่แม่ของเธอแล้วถามอย่างอ้อม ๆ ว่า “ แม่! ทำไมแม่ถึงถามคำถามเยอะเหลือเกิน”

โซฟีตะลึงก่อนที่เธอจะจ้องไปที่ธารา “หนุ่มน้อยแจ็คแมนมาเยี่ยมเราในฐานะแขก จะเป็นอะไรไปกับการถามคำถามแค่ไม่กี่ข้อ”

จากนั้นเธอก็หันไปหาโอเวน “หนุ่มน้อยแจ็คแมน เธอไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”

โอเวนยิ้มอย่างสุภาพก่อนจะพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ “ใช่ ไม่เป็นไร ถ้าคุณป้าอยากรู้อะไรก็ถามได้เลย”

คำพูดของเขาทำให้มือของธาราที่จับตะเกียบบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนตะกุกตะกักและตื่นตระหนก

ในทางกลับกันโซฟีมีความสุขมากที่ได้ยินคำพูดของเขา เธอหัวเราะอีกครั้ง “คนแก่อย่างป้า ค่อนข้างพูดอะไรไปเรื่อย แต่ป้าหวังว่าเธอจะไม่รังเกียจ”

โอเวนตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ “ไม่แน่นอนครับ คุณป้าอบอุ่นมากเหมือนคนในครอบครัวของผม ผมชอบมาก"

รอยยิ้มของโซฟีแทบจะฉีกไปถึงหูกับคำพูดของเขา

เมื่อเห็นสภาพที่มีความสุขของแม่ของเธอ ดวงตาของธาราก็รู้สึกสั่นไหวและเธอก็ยิ่งรู้สึกสับสนวุ่นวาย

มากขึ้น

ใบหน้าของเธอดูแปลกไปเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่าฉากนี้มันดูเหมือนว่าเธอแนะนำคู่ชีวิตให้พ่อแม่ของเธอรู้จัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงท่าทีและบุคลิกของโอเวนกับตัวตนของเธอเองแล้ว ความคิดเหล่านั้นก็หน้าเศร้าทันทีราวกับถูกสาดน้ำด้วยน้ำแข็ง

โซฟีไม่รู้ความคิดของธาราและพอใจกับวิธีที่โอเวนตอบคำถามของเธอ “ป้ารู้ว่าเธอเป็นเด็กดี ตั้งแต่เห็นครั้งไม่เหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ขี้อายและโอ้ออวดพวกนั้น เธอคงยังไม่ได้แต่งงานใช่ไหม?”

โอเวนตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ยังไม่ได้แต่งครับ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของโซฟีสว่างขึ้น และเธอพยักหน้าซ้ำ ๆ “ดีมาก ดีมากเลย”