ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 330

สถานการณ์ทางฝั่งเจเน็ตดูไม่ค่อยดีนัก ทว่าก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียหมด

สุดท้ายแล้ว อีธานก็ยังคงโกรธอยู่ แต่เขาไม่ยอมรับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

มากไปกว่านั้น มีอัลริกที่มาทำหน้าที่สะพานเชื่อมระหว่างพ่อและลูกสาว อย่างน้อยก็สามารถนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารได้

สำหรับสัญญา อีธานปฏิเสธที่จะเปลี่ยนความคิด เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามที่จะทำให้เธอหงุดหงิด

เจเน็ตถอนหายใจในสายโทรศัพท์ ไม่รู้จะหาคำพูดใดที่เหมาะสม เนลล์ทำได้เพียงแนะนำเธอว่าไม่ต้องรีบและค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป

นี่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกสาว สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นเพียงคนนอก เธอไม่สามารถทำอะไรได้ในสถานการณ์แบบนี้

เจเน็ตไม่ได้พูดคุยนานนักและวางสายไปในเวลาไม่กี่นาทีต่อมา

เนลล์และกิดเดียนเดินเล่นต่ออีกหน่อยก่อนก่อนจะกลับ

ค่ำคืนของงานเลี้ยงเกี๊ยวค่อนข้างรื่นเริงและกลมเกลียวกัน

แม้ว่าจีนที่ไม่ค่อยฉลาดก็รู้จักควบคุมตัวเองในวันนี้ และไม่ทำให้ท่านผู้หญิงหงุดหงิด บรรยากาศจึงดีตลอดทั้งคืน

ขณะที่พวกเขาอยู่ดึกสำหรับรอวันปีใหม่ เนลล์และกิดเดียนจึงอยู่ที่ลีย์ เรสซิเด้น

พวกเขาตื่นเพราะเสียงประทัดในเช้าวันรุ่งขึ้น

ลีย์ เรสซิเด้นตั้งอยู่ในตัวเมือง และไม่อนุญาตให้มีการจุดประทัดในเมือง อย่างไรก็ตามนายท่านใหญ่ยืนกรานที่จะจุดประทัดสองสายเพื่อให้เป็นไปตามประเพณี

คนรุ่นเก่าเชื่อกันว่าการจุดประทัดในวันปีใหม่ของจีนมีความหมายว่าพวกเขาจะได้มีการเริ่มต้นที่ดี ถือเป็นฤกษ์ดีในช่วงเทศกาลนี้

ลิซซี่ตื่นนอนตั้งแต่เช้า แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็เป็นเด็กผู้หญิงที่มีความกล้า ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวต่อประทัดแดงที่แตกออก เธอปิดหูและตบมือทั้งหัวเราะในสนามหญ้า

เมื่อตื่นนอนขึ้น เนลล์เอนกายพิงหน้าต่างพลางจ้องมองสักพักและรับความสุขในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความปิติ จากนั้นเธอก็กลับไปสะกิดชายหนุ่มที่ยังไม่ตื่นเต็มที่และพูดขึ้น “กิดเดียนคะ ถึงเวลาต้องตื่นแล้วนะคะ ดูสิคะ ลิซซี่ และคนอื่น ๆ พร้อมแล้ว”

กิดเดียนขมวดคิ้วเพราะถูกรำคาญ ไม่มีความสุขที่การนอนหลับของเขาถูกรบกวนในช่วงเช้าตรู่ เขาเอื้อมมือออกไปและดึงเนลล์เข้ามาในอ้อมแขนของเขา

“ปล่อยให้พวกเขาเล่นไปเพราะพวกเขาตื่นแล้ว นอนกับผมสักพักก่อน”

เนลล์อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อถูกล็อกอยู่ในอ้อมกอด เนื่องจากวันนี้เป็นวันพิเศษและมีเสียงดังมาจากด้านนอก ท่านผู้หญิงจึงต้องลุกจากเตียงในตอนนี้ ในฐานะคนรุ่นใหม่พวกเขาควรจะไปขอพรจากผู้อาวุโสทั้งสอง มันเป็นการไม่เหมาะสมที่พวกเขาจะตื่นสาย

เช่นนั้นเธอจึงยื่นแขนของเธอไปจักจี้เอวของเขาและเอ่ยชวน “คุณย่าและคนอื่น ๆ ตื่นกันหมดแล้วนะคะ คุณจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้นะคะถ้าคุณกลับไปนอน มาเถอะค่ะ ลุกขึ้นมา”

แทนที่จะตอบ กิดเดียนกลับโอบเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา

ปกติเขาเอาชนะใจตัวเองและมีวินัย เขาแทบจะไม่ค่อยนอนเลย

เนลล์พยายามพูดคุยสักพักทว่าก็ไม่เกิดประโยชน์ เธอไม่อยากรบกวนเขาเพราะเมื่อคืนเขานอนดึก เนลล์ให้เวลาเขากลับไปนอนก่อนจะเคลื่อนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นเธอจึงใส่เสื้อผ้าและออกไป

มีความคึกคักเกิดขึ้นที่สนามหญ้า

ไม่เพียงแต่นายท่านใหญ่ที่อยู่กับลิซซี่ตามลำพัง แต่ยังมีผู้คนจากพวกการ์เร็ตต์และฟอสเตอร์อยู่ที่นี่อีกด้วย

พวกเขามาอวยพรปีใหม่ตามประเพณีกับครอบครัวต่าง ๆ ในช่วงปีใหม่ แม้ว่าจะมีเพียงคนรุ่นใหม่ที่มา แต่ก็มาตามความเหมาะสมและมีส่วนทำให้เกิดความสุข

เมื่อมาถึง โจเอลเป็นคนแรกที่ได้ขอพรจากท่านผู้หญิงและนายท่านใหญ่และรับซองแดง ก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน เขาชนเข้ากับเนลล์ เขาร้องตะโกนออกมาด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ สวัสดีปีใหม่! พี่ชายของผมอยู่ที่ไหนครับ?”

เนลล์ยิ้มรับ “เขายังหลับอยู่เลย ทำไมนายถึงมาแต่เช้าล่ะ?”

“ผมมักจะมาเวลานี้ทุกปีครับ เป็นความเคยชินของผม”