ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 335

เจเน็ตร้องไห้สะอึกสะอื้น

น้ำตาของเธอราวกับลูกปัดที่ร่วงหล่นลงมาตามแนวแก้มของเธอ

เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเธอหนักอึ้งเหลือเกิน เธอรู้สึกเป็นทุกข์อยู่ในอกและความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอส่งผลให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

เลียมถอนหายใจและกอดเธอเอาไว้

เสียงสะอื้นของเจเน็ตรุนแรงขึ้น เธอดึงเสื้อของเขาและซบใบหน้าของเธอลงบนแขนของเขา ขณะที่เธอร้องไห้ราวกับเด็ก

ผ่านมาห้าปีแล้ว เป็นเวลาสี่ปีที่พวกเขาห่างกัน และมีค่ำคืนที่ไร้ซึ่งการหักห้ามใจเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ต่อมาเธอก็ให้กำเนิดซันนี่

เธอเบื่อหน่ายที่จะต้องทะเลาะและยุ่งเกี่ยวกับเลียม

เธออยากจะเลิกมันไปให้หมด ปัจจุบันนี้ เธอแค่อยากไปสักที่ที่ห่างไกลกับลูกเธอและอาศัยอยู่เงียบ ๆ เธอไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีกแล้ว

ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมทิ้งสถานะของเธอในฐานะลูกสาวของตระกูลแฮนค็อกและพ่อเธอที่เธอรัก

ถึงอย่างนั้นเลียมกลับเสนอข้อเสนอนั้นขึ้นมาในเวลานั้น

เขามีความตั้งใจอื่นแอบแฝงอยู่หรือเปล่า?

เขาต้องการไม่ให้เธอใช้ชีวิตที่ดีด้วยการตอบแทนหลังจากที่ทำร้ายเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ยอมทิ้งความหวังในตัวเขาอย่างสิ้นเชิงอย่างนั้นหรือ? มันเหมือนกับว่าเธอเป็นปลาและเขาเป็นชาวประมงเธอตกเธอขึ้นมาได้

เขาต้องการให้เธอตอบรับคำขอแต่งงานของเขาด้วยเหตุใด?

เป็นเพียงเพราะเขายังคงหลงเหลือความรู้สึกบางอย่างกับเธออย่างนั้นหรือ?

เจเน็ตร้องไห้เสียงดังขึ้นอย่างน่าสงสาร เธอเริ่มชกต่อยเขาด้วยหมัดของเธอ

แทนที่จะตอบโต้ เลียมกลับยืนนิ่งและปล่อยให้เธอทุบตีเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เจเน็ตที่เหนื่อยกับการร้องไห้และน้ำตาก็หยุดไหลลงแล้ว

เธอพยายามจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา เมื่อชายคนนั้นวางมือของเขาที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ

หัวใจของเจเน็ตเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอจับเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น เธอรู้สึกเหมือนกับเธอกำลังอ่อนระทวย

เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่เลียมจะปล่อยเธอ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก

“เชต เตรียมรถให้พร้อมและเอกสารที่จำเป็นสำหรับการจดทะเบียนสมรสด้วย จากนั้นรอฉันข้างล่าง...”

เจเน็ตรู้สึกงุนงงเป็นที่สุด ก่อนที่เธอจะตอบสนอง ชายคนนั้นออกคำสั่งและวางสาย

เธอถามด้วยความอย่างกังวลใจ “นายกำลังทำอะไร?”

เลียมเก็บโทรศัพท์และจ้องมองเธออย่างจริงจัง

“เจน เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?”

เจเน็ตพูดอะไรไม่ออก

“เราจะไม่สนเรื่องอะไรแล้ว และแต่งงานกันเลยดีไหม? เรามีครอบครัวของเราและเรื่องราวในอดีตที่ต้องคิดดูอีก นั่นคือสาเหตุที่เราไม่มีเรื่องดี ๆ และเราก็เหนื่อย ตอนนี้พวกเราต่างเป็นผู้ใหญ่แล้วและซันนี่ก็ต้องการครอบครัว เมื่อเราแต่งงานกันทุกปัญหาจะคลี่คลายลง เธอเห็นด้วยกับฉันไหม?”

เจเน็ตนิ่งอึ้ง เธอใช้เวลาสักพักก่อนจะส่ายศีรษะ

“ไม่ ไม่”

“ทำไมถึงไม่ล่ะ?”

การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างยากจะเข้าใจและหัวใจของเธอก็ดำดิ่งลง

“เลียม แจ็คแมน ทำไมนายถึงมาขอฉันแต่งงานตอนนี้? อย่าบอกฉันว่าเป็นเพราะนายรักฉัน ฉันไม่เชื่อ”

สีหน้าของเลียมหม่นลงเช่นกัน

เขาจ้องมองไปที่เธอและความขุ่นเคืองในดวงตาของเขาก็เริ่มปรากฏขึ้น เขาพยายามอย่างหนักเพื่อจะยังยั้งมันเอาไว้และเขาถามขึ้น “แล้วเธอคิดว่าเหตุผลคืออะไร?”

เจเน็ตเม้มริมฝีปากของเธอไว้เน้นและนิ่งเงียบ

ทันใดนั้นเอง เลียมก็หัวเราะขึ้น

เขาเอื้อมมือของเขาออกไปพลางลูบใบหน้าของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นและทุ้มลึก “เจน เธอทำร้ายฉันเมื่อห้าปีก่อน ดังนั้นฉันจึงทิ้งเธอไปกว่าสี่ปีเพื่อเป็นการแก้แค้น ในคืนนั้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา เธอตั้งใจมาตามหาฉัน วันนี้เธอจะทำร้ายฉันและทิ้งฉันไปอีกเหรอ?”

เจเน็ตตัวสั่นสะท้าน

เธอกำหมัดแน่นและเล็บของเธอกดลึกลงไปในอุ้งมือของเธอสาเหตุมาจากความรู้สึกไม่พอใจ

ในทันทีที่เลียมจ้องมองไปที่เธอด้วยความแข็งกร้าว

“แต่วันนี้ฉันไม่ใช่คนเดิมเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่อนุญาตให้เธอไป ไม่ว่าปัญหาอะไรจะเกิดขึ้น เธอต้องแต่งงานกับฉัน เข้าใจไหม?”

เจเน็ตอ้าปากเพราะต้องการอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าก็ยอมแพ้