ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 345

จิมจ้องมองเธอด้วยความเย็นชาขณะที่สีหน้าของเขายังคงดูหดหู่

“เธอคิดว่าถ้าเธอพูดแบบนั้น ฉันจะเชื่อเธออย่างนั้นเหรอ? เธอคิดว่าความแค้นที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเนลล์ จะสามารถชดใช้ได้เพียงเพราะคำขอโทษอย่างนั้นหรือ?”

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าให้เธอซื่อสัตย์และอย่าทำให้ฉันเดือดร้อน? เธอไม่ได้ใส่ใจคำพูดของฉันเลยใช่ไหม?”

ในขณะที่เซลีนถูกต่อว่า ไม่ว่ามันจะดีกับเธอแค่ไหนก็ตาม ทว่าเธอก็ยังอดรู้สึกโกรธไม่ได้

เธอกัดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจขณะที่พูดขึ้น “ถึงหนูจะทำให้นังนั่นไม่พอใจ มันจะทำอะไรหนูได้? หนูไม่เชื่อว่ามันจะกล้าเสี่ยงที่จะบอกความจริงและทำให้นายท่านใหญ่อาการทรุดลงอีกครั้ง! ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนายท่านใหญ่ มันจะต้องเป็นแกะดำของตระกูลการ์เร็ตต์ ในตอนนั้นนับประสาอะไรกับตระกูลการ์เร็ตต์ ตระกูลลีย์ก็มีความเห็นที่ชัดเจนในตัวเธอ”

โดยไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะโพล่งออกมาแบบนั้น จิมจึงพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ขณะที่เขามองไปที่เธออีกครั้ง เขาอดที่จะระมัดระวังตัวมากขึ้นไม่ได้

“ฉันขอเตือนเธอ อย่าคิดว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอต้องการได้ เพียงแค่มีที่พึ่งนี้ เป้าหมายของเราไม่ใช่เนลล์ ถ้าหากมันไม่ทันการณ์เพราะความดื้อรั้นของเธอ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ “

เมื่อเซลีนได้ฟังคำพูดของเขา เธอก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้

เธอลดสายตาลงต่ำ และพูดอย่างนุ่มนวล “คุณลุง ไม่ต้องกังวล หนูจะไม่ทำให้เรื่องล่าช้า แต่หนูกังวลนิดหน่อย จะมีคนอิจฉาหนูและพูดเรื่องนั้นกับคุณปู่ไหม? ถ้ามันเป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ หนูไม่กลัว แต่ถ้ามันมีอีกต่อไปคุณปู่จะต้องสงสัยเข้าสักวัน แล้วหนูจะต้องทำอย่างไร?”

จิมหัวเราะเยาะเธอออกมา

“เธอจะกลัวเพื่ออะไร? สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือ เธอต้องทำการทดสอบการเป็นพ่อลูก ว่าเธอเป็นเด็กของตระกูลการ์เร็ตต์หรือเปล่า เธอจะต้องกลัวอะไร?”

ขณะที่เขาพูด น้ำเสียงก็เยือกเย็นลงทันที และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เซลีนอดที่จะตัวสั่นไม่ได้

เธอรีบก้มศีรษะของเธอและพูดด้วยความเคารพ “ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”

ในตอนนั้นจิมหันหลังกลับและจากไป

เซลีนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เธอม้วนผมของเธอ เธอกำลังจะหันหลังและเดินกลับไปที่สวน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียง ‘คลิ๊ก’ ขึ้นกะทันหัน

เธอผงะไปชั่วขณะ และจากนั้นท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

“มันเป็นใคร?”

ที่ด้านหน้าเป็นสีดำสนิท และด้วยแสงจากพระจันทร์ที่ทอแสงกระทบกับดอกไม้และต้นไม้สูงสองสามต้นที่อยู่ตรงหัวมุม ทุกอย่างดูน่ามองมากขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้น เงาที่สะท้อนอยู่ที่ทางเดินด้านหลังเสาหินอ่อนและรอบ ๆ ก็มีเพียงความเงียบ

หัวใจของเซลีนเต้นรัวแรง

ใบหน้าของเธอซีดลง เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปยังจุดที่เป็นต้นกำเนินเสียงอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่เดินผ่านบริเวณนั้น เธอจึงตระหนักได้ว่าใต้พุ่มไม้นั้นไม่มีใครอยู่

แม้ว่าจะเป็นพุ่มไม้สูง ทว่าก็มีรูปทรงเป็นพุ่มหนาและกิ่งก้านด้านล่างมีความสูง ถ้าไม่ใช่คนปกติทั่ว ๆ ไปที่ต้องการซ่อนตัวอยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องหมอบลงต่ำและเป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เธอมองผิดไปเองหรือเปล่า?

เซลีนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก กำลังคิดว่าบางทีอาจจะเป็นแมวป่าที่อยู่รอบ ๆ นี้หรืออาจจะเป็นเสียงลมพัดก้อนกรวดเล็ก ๆ จากกระถางต้นไม้ก็เป็นได้

ในขณะที่หัวใจของเธอคลายความกังวลลง และเธอกำลังจะเดินออกมา ทันใดนั้นเธอก็เตะเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง

เซลีนตกตะลึงไปครูหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก้าวถอยหลังและเห็นกิ๊บ Peppa Pig สีขมพูหล่นอยู่บนพื้นหญ้า

เธอก้มลงหยิบกิ๊บขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย