ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 347

สิ่งที่เนลล์สัมผัสได้คือการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงอยู่ แต่ดูเหมือนจะเต้นช้าลงตามจังหวะการเต้นของหัวใจเด็ก

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็นไปรอบ ๆ ขณะที่น้ำตาไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ

"พวกคุณกำลังดูอะไรอยู่? คุณไม่เห็นเธอตกลงไปในน้ำเหรอ? รีบโทรหาหมอ ฉันขอร้องล่ะ รีบโทรหาหมอเพื่อขอความช่วยเหลือ!"

หลังจากนั้นก็มีบางคนตอบสนอง ขณะที่พวกเขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรเรียกหมอ

เนลล์ยังคงปฐมพยาบาลให้กับลิซซี่ ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างควบคุมไม่ได้

"ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่ แม่ไม่ควรปล่อยให้หนูไปห้องน้ำคนเดียว แม่ควรอยู่กับหนู ลิซซี่แม่ขอโทษ"

ณ จุดนี้เนลล์ตำหนิตัวเอง ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนในชีวิตที่เธอรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ลูกเข้าไปคนเดียว? ทำไมเธอถึงยอมปล่อยให้เด็กตัวเล็ก ๆ เดินเตร่อยู่ในสถานที่แปลก ๆ ตามลำพัง?

เธอไม่รู้ว่าทำไมลิซซี่ถึงตกลงไปในน้ำ หรือทำไมเธอถึงวิ่งไปในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับเธอ

ถึงอย่างนั้นไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่าเธอดูแลลิซซี่ได้ไม่ดี

โชคดีเนื่องจากความเจ็บป่วยของนายท่านการ์เร็ตต์ ตระกูลการ์เร็ตต์ จึงมีหมอประจำตระกูลตลอดทั้งปี

ในระหว่างที่เนลล์ช่วยเหลือลิซซี่ ก็มีคนแจ้งหมอแล้ว

ด้วยความบังเอิญ เขาอยู่แถวใกล้ ๆ นั่นพอดี

หมอ นายท่านการ์เร็ตต์ นายท่านลีย์ และกลุ่มคนต่างมาพร้อมกัน

กิดเดียนเองก็มาร่วมด้วย

เมื่อเขาเห็นเด็กนอนอยู่ที่นั่นพร้อมกับผู้หญิงที่เครียดอยู่ข้าง ๆ เธอ ลมหายใจของชายคนนั้นก็จุกอยู่ในลำคอ และสายตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

ท่านผู้หญิงควินตันและนายท่านลีย์ผู้น่าเกรงขามก็รีบไปทันที

อย่างไรก็ตามเนื่องจากหมออยู่ในที่เกิดเหตุแล้วพวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้เพื่อที่จะไม่รบกวนการช่วยเหลือของหมอ

"มันเกิดอะไรขึ้น? ลิซซี่ถึงตกไปในน้ำได้? เธอว่ายน้ำไม่เป็นแล้วจะมาที่สระว่ายน้ำทำไม?"

ระหว่างทางมาที่นี่ท่านผู้หญิงและคนอื่น ๆ ได้ยินแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ในวินาทีนี้ใบหน้าของเธอซีดด้วยความตกใจ และดูเหมือนเธอจะอยู่ในอาการตกใจ

มีคนมาช่วยแทนเนลล์แล้ว ใบหน้าที่ซีดเซียวก็ลุกขึ้นยืนได้ อย่างไรก็ตามเนื่องจากเธอรีบลงไปในน้ำเพื่อช่วยลิซซี่เธอจึงไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า

ชุดราตรีสวยหรูที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ตอนนี้ยับยู่ยี่ เมื่อรวมกับผมของเธอแล้วมันก็แนบติดกับร่างกายของเธอทำให้เธอดูน่าอับอายเป็นอย่างยิ่ง

เธอส่ายหัวไปมา ในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจากความหนาวเย็น

"ฉันไม่รู้ ตอนที่ฉันมาถึงลิซซี่ก็ตกน้ำไปแล้ว มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวฉันคิดว่า ... ฉันคิดว่าคงไม่เป็นไรที่เธอจะเข้าห้องน้ำด้วยตัวเธอเอง ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง! "

น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้ง ของเหลวที่มีรสเค็มและร้อนก็ไหลผ่านใบหน้าที่ชื้นของเธอซึ่งทำให้เธอตัวสั่นมากกว่าเดิม

เมื่อเห็นเช่นนี้กิดเดียนก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาออกอย่างใจเย็น ก่อนจะพาดลงบนไหล่และโอบร่างของเธอไว้

"ไม่ต้องกลัว หมออยู่ที่นี่แล้ว ลิซซี่จะไม่เป็นไร"

เขาทำให้เธอสงบลงและกอดเนลล์ไว้ในอ้อมแขนของเขา

ตอนนี้ร่างกายที่เย็นชาของเธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ราวกับว่าความเครียดได้หายไปทันที ร่างกายที่แข็งทื่อของเนลล์ก็ผ่อนคลายลงทันที เธอก็เดินปวกเปียกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

จากนั้นท่านผู้หญิงควินตันก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง "เนลลี่ เป็นอะไรไหม?"

เนลล์ส่ายหัว

บางทีเธออาจจะเป็นหวัดหรือกังวลมากเกินไปในตอนนี้จึงมีอะดรีนาลีนหลั่งออกมา