ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 348

ในตอนนั้นท่านผู้หญิงคิดว่าปฏิกิริยาของเธอรุนแรงเกินไปมันทำให้เด็กกลัว

เธอรีบเก็บความโกรธและพูดออกไปเบา ๆ ว่า “ไม่ค่ะ คุณย่าไม่โกรธ คุณย่ารักหนู ลิซซี่ตัวน้อยของเราน่าชื่มชมและน่ารักมาก แต่ก็ยังมีคนชั่วร้ายที่ต้องการทำร้ายหนู ไม่ต้องห่วงคุณย่าจะช่วยหนูตามหาคนร้าย และย่าจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ!”

ลิซซี่ดูเหมือนจะเข้าใจและเมื่อรู้ว่าท่านผู้หญิงไม่ได้โกรธเธอ เธอจึงโล่งใจ

เนลล์ขมวดคิ้ว “ลิซซี่หนูแน่ใจเหรอว่าเมื่อกี้มีคนผลักหนู?”

ลิซซี่เบิกตากว้างอย่างเหม่อลอย แล้วมองไปที่กิดเดียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยท่าทางที่งงงวยเช่นเดียวกัน

ในที่สุดเธอก็ส่ายหัว

"หนูไม่แน่ใจ"

แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถโทษคนอื่นได้ตามอำเภอใจ

เพราะฉะนั้นเธอแค่พูดความจริง “เมื่อกี้หนูเสียการทรงตัว และจำไม่ได้ว่าตัวเองลื่นล้มหรือมีใครผลักหนูจากด้านหลัง บางทีหนูอาจจะตกไปโดยบังเอิญ”

ท่านผู้หญิงกล่าวตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร ถ้าจำไม่ได้เราค่อยตรวจสอบกล้องวงจรปิดได้”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็หันหน้าไปมองนายท่านการ์เร็ตต์ ซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเธอบนรถเข็นและถามอย่างเย็นชา “นายท่านการ์เร็ตต์ นั่นไม่น่าจะเป็นปัญหาใช่ไหมคะ?”

ตอนนี้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับลิซซี่ นายท่านการ์เร็ตต์ก็รู้สึกผิดเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอได้

"ไม่มีปัญหา ผมจะส่งคนไปรับไฟล์นั้นมาทันที”

ท่านผู้หญิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ขณะที่เธอดูเสื้อผ้าที่มีหยดน้ำของเนลล์เธอรีบพูดว่า“ต้องใช้เวลาสักพักในการดึงภาพออกมา เธอไม่ควรเปียกแบบนี้ เธออาจจะต้องการแน่ใจว่าลิซซี่ไม่เป็นอะไร แต่เธอก็อาจเป็นหวัดได้เช่นกัน ทำไมเธอไม่ขอให้ใครบางคนเอาเสื้อผ้าให้เธอล่ะ?”

แฮเรียตซึ่งอยู่ข้าง ๆ เธออย่างเงียบ ๆ ก็รีบลุกขึ้นยืนและยิ้มทันที “จริงสิ ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่อากาศก็ค่อนข้างเย็น ฉันมีเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมที่ฉันไม่ได้ใส่ ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนชุด จากนั้นเราก็ลงมาและเช็คภาพกันได้”

เนลล์ไม่คัดค้านเรื่องนั้น แต่นายท่านการ์เร็ตต์หยุดแฮเรียตและบอกกับสเตฟานีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ว่า “สเตฟานี หนูพาภรรยาของกิดเดียนไป เพราะหนูทั้งคู่อายุเท่ากันและเสื้อผ้าของหนูน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า”

ณ จุดนี้ใบหน้าของแฮร์เรียตแดงด้วยความลำบากใจ

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าที่จะหักล้างนายเก่าต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

เธอจึงตามน้ำไป “ได้ค่ะ ฉันเพิ่งซื้อชุดมาสองสามชุดในตอนที่ไปซื้อของกับสเตฟานีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สเตฟานี่ทำไมคุณไม่เอามันออกมาให้หมดแล้วให้เนลลี่ไปเลือกล่ะ?”

สเตฟานี่ขมวดคิ้วและมีร่องรอยของความไม่พอใจฉายอยู่ในดวงตาของเธอ

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ปฏิเสธขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ตามฉันมาสิ”

จากนั้นเธอก็พาเนลล์ออกมา

กิดเดียนค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับเธอ ตอนแรกเขาอยากไปกับเธอ แต่เขาก็หยุดจากสีหน้าของเนลล์

ท้ายที่สุดลิซซี่ก็ยังคงอยู่ที่นั่น แม้ว่าท่านผู้หญิงและคนอื่น ๆ จะอยู่รอบ ๆ แต่เธอก็ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย

กิดเดียนก็ยังอยู่ที่นั่น แค่นี้เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น

แม้ว่าสเตฟานีจะขัดแย้งกับเธอมาโดยตลอด แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในการ์เร็ตต์แล้ว เธอก็รู้สึกว่าสเตฟานีเป็นอันตรายต่อเธอน้อยที่สุด

ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงเดินตามสเตฟานีเข้าไปในห้องของเธอซึ่งตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่หรูหรา ทั้งห้องมีสไตล์มินิมอลโพสต์โมเดิร์น แม้ว่ามันจะดูไม่เป็นผู้หญิงมากนัก แต่ก็มีกลิ่นอายของความแข็งแกร่งที่เอนเอียงไปที่ห้องของเด็กผู้ชายมากกว่า

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องสเตฟานีก็ถอดชุดทั้งหมดโยนลงบนเตียงพร้อมกับพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไปเลือกสิ! ตอนเธอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็เรียกฉัน”

หลังจากนั้นเธอกำลังจะออกไป เนลล์เหลือบมองไปที่เสื้อผ้าแล้วก็หยุดเธอทันที

"คุณการ์เร็ตฉันอยากจะถามคุณ”

สเตฟานี่ผงะหันกลับมามองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“คุณอยากรู้อะไร?”