ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 515

หลังจากเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว การถ่ายทำก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ลูซี่ในชุดเดรสยาวสีน้ำเงินเดินไปที่สะพาน

ตรงข้ามกับเธอนั้น มีโจรสองสามคนมัดชายหนุ่มที่สวมหน้ากากและกดมีดลงไปที่คอของเขา พวกเขาตะโกนใส่ลูซี่ “แค่ท่านคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้ ๆ ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้พกพาอาวุธใด ๆ ถ้าไม่เชื่อฟัง ข้าจะฆ่ามันทันที!”

ลูซี่ยืนอยู่บนสะพานและเยาะเย้ย “ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าท่านจะปล่อยเขาจริง ๆ เมื่อข้าไปถึง”

ผู้คนที่อยู่ตรงข้ามต่างตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะตั้งเงื่อนไขขึ้นมาในตอนนี้

เขาคำราม “แค่ทำตามที่ข้าบอก ถ้าท่านไม่ตกลง ข้าจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้”

ทุกคนรู้ดีว่าเจ้าชายกับเจ้าหญิงสนิทสนมกันมาก และรักกันมากตั้งแต่ที่พวกเขาแต่งงานกัน

พวกเขามั่นใจว่าเจ้าหญิงจะไม่กล้าล้อเล่นกับชีวิตของเจ้าชาย นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาข่มขู่เธอ

อย่างไรก็ตาม ลูซี่เพียงแค่ยืนอยู่ในที่ที่เธออยู่ และเยาะเย้ยพวกเขา

“เพราะนี่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ทั้งสองฝ่ายต้องแสดงความจริงใจ ข้ามาที่นี่ แต่พวกท่านปฏิเสธที่จะแสดงความจริงใจ เท่าที่ท่านกังวล ทุกสิ่งที่ท่านพูดมันเป็นเรื่องที่ไม่จริง ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ต้องข้ามไปหา ท่านสามารถฆ่าเขาได้ตามที่ท่านต้องการ อย่างมากที่สุดข้าจะสังเวยตัวเอง และเข้าร่วมกับเขาในด้านอื่น ๆ ในภายหลัง อย่างน้อยข้าก็จะมีชื่อเสียงในด้านความน่าหลงใหลกับความรักที่ลึกซึ้ง ก็ยังดีกว่าการที่ถูกพวกท่านล้อเล่นอยู่แบบนี้”

จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่นั่นและปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหว

พวกลักพาตัวที่อยู่อีกฝั่งก็งุนงง พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้

เมื่อลูซี่เห็นว่าพวกเขาจะตัดสินใจอย่างไร พวกเขาก็ทำอะไรไม่ถูกและในที่สุดก็ยอมประนีประนอม

“แล้วท่านต้องการอะไร?”

“เห็นสะพานนี้ไหม?” ลูซี่ชี้ไปที่สะพานที่แคบและเก่าแก่ที่เท้าของเธอ “สะพานนี้แคบ ดังนั้นท่านไม่ต้องกังวลว่าข้าจะหลอกลวง เมื่อพวกเราแลกเปลี่ยนกัน และข้าก็ไม่ต้องกังวลว่าพวกท่านจะไม่ปล่อยเขาเหมือนกัน”

“พวกท่านพาเขามาที่นี่ และก็ปล่อยเขาไป ข้าจะไปกับท่านแทน ข้าไม่สามารถเล่นกลอุบายอะไร ในพื้นที่แคบ ๆ แบบนี้ได้ ท่านคิดว่าเช่นเดียวกันไหม?"

คนที่อยู่อีกฝั่งมองกันก่อนตัดสินใจในที่สุด

“เอาล่ะ คราวนี้เราจะเชื่อใจเจ้า!”

ขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาเริ่มลากเขาไปที่สะพาน

ลูซี่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ รอให้ผู้คนมา

บนชายฝั่งด้านข้างของสะพาน มีเครื่องถ่ายทำฉากหลายอันที่มาจากทิศทางต่าง ๆ

ขณะนั้นเอง

ผู้คนเพิ่งก้าวเท้าบนสะพานแขวนก็ได้ยินเสียงดังเอี๊ยด

พวกเขาเหมือนถูกแช่แข็งและก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

จู่ ๆ กระดานข้างสะพานบางแผ่นก็หล่นลงไป และเชือกที่ผูกอยู่กับสะพานก็ถูกดึงและหักลง

ทุกคนตกใจกลัว เสียงร้องอย่างกระวนกระวายใจเรียกผู้คนให้ลากพวกเขากลับมา

“ระวัง กลับมาก่อน!”

ทันทีที่คำพูดหลุดออกมา เสียงระเบิดก็ดังขึ้น และแผ่นไม้บนสะพานก็บินลอบขึ้นไป ราวกับว่าพวกมันถูกหักไปแล้ว

ลูซี่ตกตะลึง เธอไม่มีเวลาแม้แต่แรงจะตอบสนอง เมื่อรู้สึกว่ามีอากาศอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธอมีเวลาเพียงแค่กรีดร้องก่อนที่ร่างกายของเธอจะไร้น้ำหนัก ด้วยความตกใจ เธอเอื้อมมือออกไปจับเชือกบนราวจับด้วยสุดกำลัง ร่างกายของเธอกระแทกเข้ากับกำแพงของหน้าผาอย่างแรง ขณะที่เธอห้อยอยู่ในอากาศ

“ลูซี่ แคทซ์!”

“ลูซี่!”

“พี่ลูซี่!”

เสียงกรีดร้องกับตะโกนนับไม่ถ้วนดังขึ้นเหนือศีรษะ ลูซี่รู้สึกราวกับว่าแขนทั้งสองของเธอกำลังจะถูกฉีกออกจากกัน ร่างกายของเธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อน