ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 579

กิดเดียนถูกเนลล์อ่อยถูกครั้งที่เธอเข้าใกล้เขา

เขาเอื้อมแขนของเขาไปกอดรอบเอวของเธอและดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

“เนลลี่ อย่าประเมินความแข็งแรงของคุณเธอน้อยไป”

เขาค่อย ๆ โน้มหัวและยิ้ม ในขณะที่เขาพูดเสียงต่ำและแหบแห้ง

ลมหายใจที่อุ่นของเขากระทบกับใบหน้าของเธอดูเหมือนจะทำให้เธอตื่นเต้น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เนลล์เขินถึงแม้ว่าสามีของเธอจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากพูดประโยคนั้น

ใบหน้าที่เรียวเล็กของเธอประกายความอมชมพูขึ้นมา ราวกับแสงของตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า เธอดูสวบและสง่างามมาก

กิดเดียนยิ้มพร้อมกับโน้มหัวของเขา และจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน

เนลล์ตัวแข็งและรู้สึกราวกับครึ่งหนึ่งของร่างกายเธอกำลังชา

ก่อนที่จะเขาจะทำอะไรมากกว่านี้ เนลล์หยุดเขา

“อย่านะ ยังมีคนอื่นอีกนะที่ยังอยู่ในบ้าน!”

ยังมีแม่บ้าน และเด็กสองคนที่อาศัยอยู่กับพวกเขา

แม้ว่าเด็ก ๆ จะหลับไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นเมื่อไหร่

กิดเดียนเข้าใจเช่นกัน นอกจากจะด่าคนอื่นอย่างเงียบ ๆ ที่อาจจะทำให้เสียอารมณ์ เขาก็ยังก้มตัวและอุ้มเนลล์ขึ้นมา

เนลล์ตกใจในการกระทำที่กระทันหันของเขา เธอโอบคอมของเขาอ้าปากค้างตามสัญชาตญาณ “กิดเดียน คุณจะทำอะไร?”

ชายหนุ่มหัวเราะ “พิสูจน์ไงว่าผมแข็งแรงขนาดไหน”

เนลล์ถึงกับพูดไม่ออก

…

เช้าวันต่อมาเมื่อเนลล์ตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเป็นเวลาเกือบ 10.00 น.แล้ว

เนลล์ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียและเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเธอ เธอประหลาดใจเมื่อเธอเห็นเวลาว่ากี่โมงแล้ว

‘พระเจ้า สายขนาดนี้แล้ว!’

เธอจำได้ว่าวันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์และเธอสัญญากับลิซซี่ไว้ว่าเธอจะพาไปนิทรรศการศิลปะเด็กตอนเช้า

มันเป็นเวลา 10.00 น. แล้วและเธอสงสัยว่าเธอไปจะทันไหมถ้าเธอรีบไปในตอนนี้

ถ้าไม่ทัน เธอคงจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับลิซซี่

ไม่นะ ทั้งหมดเป็นความผิดของผู้ชายคนนั้น!

เนลล์อยากที่จะดุกิดเดียนแต่เมื่อเธอหันไป เธอพบว่ากิดเดียนไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว

เธอจำได้ว่าเขาต้องขึ้นเครื่องตอน 06.00 น. และคงจะออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว

เธอจึงนั่งลงบนเตียงอีกครั้งด้วยความรู้สึกท้อแท้ หลังจากใจเย็นลง เธอมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

หลังจากเวลาผ่านไปสิบห้านาทีเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ

เนลล์พยายามที่จะรักษาเวลา และเร่งความเร็วของเธอ

เธอไม่อยากจะทำให้ลิซซ่าผิดหวัง และโตขึ้นเป็นวัยรุ่นที่ไม่เชื่อใจผู้ใหญ่

ดังนั้นเธอรีบลงบันไดหลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จ

เมื่อเธอถึงชั้นล่าง เธอเห็นว่าลิซซี่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาและกำลังดูการ์ตูน ในขณะที่เจ้าตัวเล็กวีมอนด์กำลังเล่นอยู่ในพื้นที่ของเล่น โดยมีพี่เลี้ยงกำลังดูแลเขาอยู่

เธอรีบเข้าหาลิซซี่และกอดเธอในขณะที่เธอสะอื้น “ลิซซี่ แม่ขอโทษจริง ๆ! แม่ตื่นสาย”

ลิซซี่มองตรงมาด้วยดวงตากลมโตของเธอและกะพริบตาสองสามครั้ง ขนตาหนาของเธอดูเหมือนใบพัดโค้งเล็ก ๆ สองอันติดกัน