ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 693

เอมิเลียจ้องไปที่ป้าอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาเบิกกว้าง

ไม่นานป้าก็จากไป และนำลูกอมผลไม้สองสามลูกมาใส่ไว้ในมือ ป้าพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและใจดีว่า “น้องเอ็มมี่ หนูเป็นเด็กดี อย่าร้องไห้เมื่อ หนูได้รับการฉีดยาในภายหลัง แล้วลูกอมเหล่านี้จะเป็นรางวัลของ หนู”

เอมิเลียมองดูขนมผลไม้ที่เธอโปรดปราน และพยักหน้าอย่างหนักแน่น

ป้าจึงเรียกหมอให้ฉีดยา แม้ว่ามันจะเจ็บมาก แต่เอมิเลียก็จำคำพูดของป้าไว้ไม่ให้ร้องไห้

มือเล็ก ๆ ของเธอกำลูกอมผลไม้แน่นราวกับว่าเธอกำลังจับโลกทั้งใบของเธอ

หลังจากฉีดยาแล้วหมอก็ออกไป หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายังมีงานอื่นที่ต้องดูแล เธอจึงจากไปเช่นกัน

เอมิเลียหยิบลูกอมออกมาอย่างมีความสุขและลอกกระดาษห่อออก และกำลังจะเอาเข้าปากของเธอ

ทันใดนั้นเอง เด็กหลายคนรีบออกไปคว้าขนมจากเธอ

ในความฝัน เธอไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้คนพูดกัน

ทั้งหมดที่เธอเห็นคือการแสดงออกที่น่าเกลียดที่สุดและชั่วร้ายที่สุด บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาชี้มาที่เธอและสาปแช่งเธอ ตะโกนว่าเธอเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ต่ำต้อย! พวกเขาเรียกเธอว่า ชีวิตที่ต่ำต้อยไร้ยางอาย

คนที่ไม่เคยประสบด้วยตนเองจะไม่เคยคิดมาก่อนว่ากลุ่มเด็กที่อายุน้อยจะพูดคำที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้

ในท้ายที่สุด พวกเขาผลักเธอลงบนเตียง และฉี่รดยบนที่นอนของเธอ จากนั้นก็ขโมยขนมและจากไป

เธอทำได้เพียงยืนนิ่งและร้องไห้

เมื่อป้ามาทีหลังและเห็นเตียงสกปรก เธอก็นึกว่าเอมิเลียเป็นคนทำ

สายตาของเธอเมื่อเธอมองไปที่เอมิเลีย เต็มไปด้วยความผิดหวังอีกครั้ง

เอมิเลียรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกนี้ คงจะไม่มีใครรักเธอจริง ๆ

ความรักที่ป้ามีต่อเธอไม่อาจต้านทานต่อข้อกล่าวหาเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผู้อื่นได้

ความรักที่พ่อแม่บุญธรรมของเธอมีต่อเธอเปรียบเสมือนการทำบุญในยามว่าง

แม้แต่ความรักอันลึกซึ้งของสเปนเซอร์ โนแลน ที่รู้จักกันมายาวนานถึง 26 ปี ก็ยังไม่มีอะไรมากไปกว่าการไล่ตามความรักครั้งแรกของเขา สิ่งที่เขารักไม่ใช่เธอ แต่เป็นความหมกมุ่นในใจของเขาเอง

ในโลกนี้ใครที่รักเธออย่างแท้จริง?

น่าจะเป็นคนนั้น!

เธออยู่สูงเสมอและมองดูผู้คนรอบตัวเธอด้วยสายตาที่สูงส่ง เธอภูมิใจและส่องแสงเจิดจ้าราวกับทะเลแห่งดวงดาว

สำหรับเอมิเลีย เธอเป็นคนที่ไม่สำคัญที่สุดที่อยู่รอบตัวคนคนนั้น

ถึงอย่างนั้น เมื่อพ่อแม่ของเธอซื้อกระเป๋าดีไซเนอร์จำนวนหนึ่งให้เธอ เธอจะเลือกสักสองสามอันที่เหมาะกับเอมิเลียและวางไว้ในห้องของเธอ เธอจะไม่บอกใครและไม่สนใจแม้แต่จะบอกเอมิเลีย

เมื่อเอมิเลียถูกรังแก เธอจะลุกขึ้นอย่างเย่อหยิ่งและทุบตีไอ้พวกอันธพาล จากนั้นหันกลับมาต่อว่าเธอว่าไร้ประโยชน์ และทำให้ครอบครัวอับอายอยู่เสมอ!

แม้สิ่งที่เอมิเลียทำ ไม่เพียงแต่เธอไม่ได้ดูถูกเอมิเลีย แต่เธอยังช่วยชีวิตเธอไว้อย่างเงียบ ๆ เธอไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวว่าจะไม่ยกโทษให้เธอ

เธอยังต้องการให้เธอมีชีวิตอยู่แม้ว่าจะเป็นชีวิตที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

จากจุดเริ่มต้น เธอเป็นคนเดียวที่ไม่เคยทำร้ายเธอมาก่อน!

ในความมืด น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาจากหางตาของเอมิเลีย

ในขณะนั้น ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็จะเข้าใจสิ่งที่เธอสูญเสียไปจริง ๆ เนื่องจากความผิดพลาดครั้งนั้นเมื่อหลายปีก่อน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว และไม่มีอะไรจะแก้ไขได้