ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 752

ผู้คุมเรือนจำก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เพราะในท้ายที่สุด วิกกี้ก็มีประวัติความประพฤติที่ดีในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา

เธอเป็นคนที่ดีมากจนไม่เหมือนกับอาชญากรที่ชั่วร้ายเลย แต่ว่าเป็นสาวบ้าน ๆ ที่อ่อนโยน เป็นผู้หญิงที่ทุกคนอดที่จะดูแลไม่ได้

บางครั้งผู้คุมก็แอบถอนหายใจในใจ เพราะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก!

ชีวิตของวิกกี้ได้ถูกทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี

ขณะที่ปลอบโยนเธอ บางครั้งผู้คุมก็บอกเธอว่าเธอยังเด็ก ยังมีความหวังและความเป็นไปได้มากมายในอนาคต

ผู้คุมรู้ว่าเมื่อมีคนเข้าคุก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในข้อหาฆาตกรรม ชีวิตของพวกเขาจะไม่ง่ายเหมือนเดิม เมื่อพวกเขาได้ออกไป

ความคิดนี้ทำให้เธอถอนหายใจออกมา

หลังจากที่วิกกี้ถูกปลดกุญแจมือแล้ว เธอก็เดินกลับไปที่ห้องขังและนั่งลงบนเตียง

ผู้คุมล็อคประตูห้องขังและเดินออกไป

ห้องเล็ก ๆ เงียบลงอีกครั้ง

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ พลางไขว้ขาเข้าหากัน ร่างกายของเธอผอมลงมากจนน่าสมเพช ในสายตาของคนอื่น เธอเป็นคนที่มีความทิฐิอยู่ในตัวค่อนข้างมากเลยทีเดียว

วิกกี้ดูเหมือนกับต้นสนที่ไม่เคยย่อท้อต่อสิ่งใด และพร้อมจะยืนหยัดอย่างมั่นคงแม้ว่าจะถูกโค่นล้มมาแล้ว

เธอก้มศีรษะลงและนิ่งเงียบ เวลาผ่านไปนานมากแล้ว เธอเอื้อมมือเข้าไปหยิบดินสอที่เก็บเอาไว้ใต้หมอน และเริ่มเขียนบนผนังเล็ก ๆ ข้างเตียง

ลายเส้นที่ยุ่งเหยิงพร้อมกับตัวอักษรและตัวเลขพวกนั้น คนทั่วไปที่มาเห็นคงไม่สามารถเข้าใจได้

เธอวาดลายเส้นเหล่านั้นมารวมกันและแปลงเป็นคำตอบที่เธอต้องการ

ในท้ายที่สุด วิกกี้ก็หรี่ตาลงและยิ้มออกมาหลังจากที่ได้เห็นผลลัพธ์บนผนัง

สี่ปีเต็มเท่ากับหนึ่งพันสี่ร้อยหกสิบวัน

เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนับวันพวกนั้น

วิกกี้เชื่อว่าสิ่งนี้จะเป็นแค่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่จะสามารถชุบชีวิตของตัวเธอเองขึ้นมาใหม่ได้หลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวออกจากคุก

…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แค่เพียงพริบตาเดียวก็ถึงวันรุ่งขึ้นแล้ว

วันนี้คือวันที่เธอจะได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำอย่างเป็นทางการ

ในตอนเช้าวิกกี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงแตร หลังจากที่อาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว เธอก็ออกไปรับประทานอาหารเช้ากับนักโทษคนอื่น ๆ

เธอได้รับประโยชน์จากการเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเทย์เลอร์ แม้ว่าชีวิตในคุกของเธอจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่เธอก็ไม่ได้ถูกรังแกมากนักในช่วงสี่ปีที่เธออยู่ที่นี่

เนื่องจากคดีของเธอเป็นคดีพิเศษ เธอจึงมีห้องขังเดี่ยวที่เรือนจำได้เตรียมกักขังเธอเอาไว้ตามลำพัง

อาจจะดูเหมือนกับว่าเป็นการลงโทษสำหรับเธอ แต่ว่าการกักขังโดยลำพังนั้นหมายความว่าเธอจะได้อยู่คนเดียวตลอดเวลา ยกเว้นเวลาทานอาหารและเวลาว่างในคุก

ระยะเวลาสี่ปีที่มากกว่าหนึ่งพันวันและหนึ่งพันคืน ที่เธอไม่มีใครคุยด้วย

หากต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้คนธรรมดาทั่วไปคงจะทนไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่สำหรับคนอย่างวิกกี้แล้ว มันไม่สำคัญเลยว่าจะมีคนคุยด้วยหรือไม่

เธอไม่ได้เป็นคนที่ชอบพูดคุยกับคนอื่นมากนัก การที่ได้อยู่คนเดียวคงจะดีกว่าสำหรับเธอเพราะว่ามันเงียบดี

และยิ่งไปมากกว่านั้น มันจะสะดวกสำหรับเธอมากกว่าที่จะกระทำบางอย่าง

ริมฝีปากของเธอยกขึ้นขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้

ถึงเวลาออกจากคุกหลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ

ยังมีขั้นตอนอีกหลายขั้นตอนที่ยังต้องดำเนินการก่อนที่เธอจะได้รับการปล่อยตัว

ทุกคนรู้ว่าเธอจะได้ออกไปจากที่นี่ในวันนี้แล้ว ดังนั้นผู้ต้องขังทุกคนจึงมาร่วมแสดงความยินดีกับเธอหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ

แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับพวกเขามาหลายปี และไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาในคุกมากนัก เพราะไม่มีใครมีเพื่อนที่นี่