ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 753

เมื่อวานนี้ยูเลียนาตัดสินใจแล้วว่าถ้าเธอมีโอกาสในวันนี้ เธอจะต้องมาหาพ่อบ้านออสบอร์นและขอโทษเขา

เมื่อคิดแบบนั้นแล้ว ยูเลียนาก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

เธอรีบตอบไปว่า พ่อบ้านออสบอร์นคะ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะคุณเกรกอรีหรอกนะคะ ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณค่ะ”

พ่อบ้านออสบอร์นรู้สึกลังเลหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด

และแปลกใจเล็กน้อย

"ตามหาผมทำไม?"

“ใช่ค่ะ ใช่” ยูเลียนาพูด ขณะที่เธอพยายามจับแขนของพ่อบ้านออสบอร์นเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็หลบหลีกเธอ

พ่อบ้านออสบอร์นก้าวถอยหลังออกมา พร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อยและพูดว่า “คุณยูเลียนาครับ ผมเป็นแค่คนรับใช้ที่นี่ แต่คุณเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา โปรดให้เกียรติตัวเองและอย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลยนะครับ

มือที่เหยียดยาวออกมาของยูเลียนาลอยค้างอยู่กลางอากาศ

ในตอนแรกเธอคิดว่ามันไม่ได้มีความหมายอะไร เพราะเธอคิดว่าพ่อบ้านออสบอร์นแก่มากแล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะทำให้เขารู้สึกพอใจเท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอปฏิบัติต่อเขาตามสัญชาตญาณเหมือนที่เธอเคยปฏิบัติต่อผู้อาวุโสของเธอ

เธออยากจะเข้าใกล้เขาให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้สร้างความสนิทสนมต่อกันละกันเอาไว้

ในความคิดของเธอ เนื่องจากว่าพ่อบ้านออสบอร์นมีสถานะสูงกว่าคนอื่น เขาคงยังไม่ได้แต่งงาน หลาน ๆ ของเขาคงน่าจะอายุพอ ๆ กับเธอ และด้วยวิธีนี้เธอจึงริเริ่มที่จะทำตัวเป็นมิตรกับเขา เพราะว่าบางทีเขาอาจจะให้อภัยเธอ

เธอแค่เพียงต้องการจับมือเขา และช่วยประคองเขาตอนลงจากบันได

แม้ว่าเขาจะแข็งแรงและยังกระชุ่มกระชวย แต่เขาก็อายุปาเข้าไปตั้งหกสิบเศษเกือบจะเจ็ดสิบแล้ว ใครจะไปรู้ เขาอาจจะตกบันไดขึ้นมาก็ได้?

แต่ว่าทำไมเขาถึงได้มีปฏิกิริยาเช่นนี้?

เขากำลังหลบเลี่ยงยูเลียนา และทำกับเธอเหมือนว่าเธอกำลังป่วยด้วยโรคร้าย เขาถูกเธอรบกวนอยู่หรือเปล่า?

เขารังเกียจเธอหรือคิดว่าเธออยากจะทำอย่างอื่นกับเขา?

นี่ชายชราคนนี้เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า?

ไม่ว่า ยูเลียนา ลินช์ จะไร้ประโยชน์สักเพียงใด และแม้ว่าเธอจะล้มเหลวในการเข้าหาเกรกอรี เกรแฮม แต่เธอก็ไม่มีวันคิดที่จะเข้าหาชายชราอย่างแน่นอน!

เขาคิดกับเธอแบบนี้ได้ยังไง?

ยูเลียนารู้สึดผิดหวังเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป

เธอทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมา โดยการยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า “พ่อบ้านออสบอร์นคะ คุณกำลังคิดอะไรอยู่? ฉันเห็นว่าคุณแก่แล้ว และฉันก็กังวลว่าคุณจะทำงานหนักเกินไป ฉันเลยแค่อยากช่วยประคองคุณลงบันไดเท่านั้นเอง นี่คุณกำลังคิดไปถึงเรื่องอื่นอยู่หรือเปล่าคะ?”

ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่ความชั่วร้ายก็ฉายแววในดวงตาของเธอ

ฮึ่ม ไอ้แก่เอ้ย! แกกล้าดูถูกฉันได้ยังไง?

รอดูละกันว่าฉันจะจัดการกับคนอย่างแกยังไง?

เธอจงใจทำให้คำพูดของเธอชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการทำให้เขาขายหน้า

อันที่จริงจากคำพูดของเธอ ความตั้งใจของเธอนั้นเป็นเรื่องจริง ตรงกันข้ามพ่อบ้านออสบอร์นมีความคิดแย่ ๆ กับเธออยู่ในหัวของเขา นั่นคือเหตุผลที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอมีท่าทีที่มั่นคงมาก แต่พ่อบ้านออสบอร์นกลับใจร้ายและหลงตัวเอง

เหนือความคาดหมายของเธอ พ่อบ้านออสบอร์นพยักหน้ารับเบา ๆ และพูดว่า “คุณยูเลียนา ผมอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้มาหลายสิบปีแล้ว แม้จะหลับตาผมก็ยังรู้ได้ว่าขั้นไหนสูงและขั้นไหนต่ำ คุณยูเลียนาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับตัวของผมไปหรอกครับ”

“แต่สำหรับคุณยูเลียนา เนื่องจากว่าคุณเป็นแขกของเรา โดยปกติแล้วหากว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณที่จะไม่เดินไปไหนมาไหนตามใจชอบนะครับ”

“ท้ายที่สุด ตัวคุณเองก็มาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง คุณควรจะเข้าใจในมารยาทของแขกที่ดีนะครับ พยายามอย่าทำตัวให้ครอบครัวลินช์ของคุณต้องขายหน้าเลยนะครับ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากของพ่อบ้านออสบอร์น รอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของยูเลียนา ลินช์ ก็ค่อย ๆ จางหายไป เธอถึงกับตกตะลึง

แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะฟังดูอ่อนโยนมาก แต่ก็ถือว่าเขาค่อนข้างใจดีที่พูดคำเหล่านั้นออกมา แต่ว่าเธอเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกถึงการเสียดสีจากคำพูดของเขา

นี่เขากำลังเย้ยหยันเธออยู่ใช่ไหม? เขาบอกว่าเธอเป็นแค่แขก และบอกเธอว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนอย่างนั้นเหรอ?

และเธอก็ยังถูกกล่าวหาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องไปทั้งคฤหาสน์อีกเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธออยากจะขอโทษ เธอจำเป็นต้องมาที่นี่หรือเปล่า? นี่ยังไม่พออีกเหรอสำหรับยูเลียนาที่ถูกดุด่าจากเกรกอรี เกรแฮม?

นี่มันอะไรกัน!