ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 754

"ได้ครับ"

พ่อบ้านออสบอร์นรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับชายคนนั้นสักเท่าไร แต่เขาก็เกรงกลัวจึงตอบออกไปด้วยความเคารพอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เกรกอรีพูดจบแล้ว เขาไม่ได้กลับไปยังที่ห้องทำงานของเขา เขาถอดเสื้อโค้ตของเขาออกแล้วเดินออกไป

พ่อบ้านออสบอร์นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามเขาไปพลางเอ่ยถามว่า “นายน้อยครับ คุณจะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”

"ใช่ ผมจะออกไปข้างนอก"

เขาตอบออกมาเบา ๆ และสั่งว่า “เตรียมรถไว้ให้ผมหน่อย ผมจะออกไปข้างนอก”

พ่อบ้านออสบอร์นตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รีบตอบกลับไปอย่างสุภาพว่า “ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”

...

รถโรลส์รอยซ์สีดำถูกขับออกมาจากทางเข้าของคฤหาสน์

ในหฤหาสน์ห้องหนึ่ง จากทางเข้าของคฤหาสน์

ยูเลียนา ลินช์ยืนอยู่ที่ขอบของหน้าต่าง เธอมองออกไปที่รถด้วยกล้องส่องทางไกลและเผยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

เธอวางกล้องส่องทางไกลลง และใช้นิ้วเคาะลงไปที่ขอบหน้าต่างอย่างไม่ตั้งใจหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะกัดฟันด้วยความโกรธ

เกรกอรี เกรแฮมแกล้งทำตัวเป็นคนดี?

เขาไม่บ้าตัณหา และไม่หลงเสน่ห์ความงามของผู้หญิงบ้างเลยเหรอ?

ฉันต้องการหาคำนี้ด้วยตัวของฉันเอง เขาชอบ หลิว เซียฮุ่ยอยู่หรือเปล่า? เพราะไม่ว่าฉันจะยั่วยวนเขาสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะสนใจฉันเลยแม้แต่น้อย

เธอหันหน้ากลับมาขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น พร้อมเดินออกไปที่ทางออก

จินนี่ที่เป็นคนรับใช้ส่วนตัวของเธอ ได้รับคำสั่งจากเธอในก่อนหน้านี้ว่าให้มารออยู่ข้างนอกห้องของยูเลียนา

จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก จินนี่มองดู ยูเลียนา ลินช์ ด้วยความว่างเปล่า ก่อนจะถามเธอว่า คุณยูเลียนาคะ คุณบอกให้ฉันมารอที่นี่ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ยูเลียนา ลินช์ มองมาที่เธอและยิ้มเยาะออกมา

“ใช่แล้วฉันมีอย่างอย่าให้เธอช่วย…เป็นเรื่องใหญ่ที่เราต้องทำให้สำเร็จ”

ในขณะที่ยูเลียนากำลังพูดอยู่นั้น ในแววตาของเธอก็มีประกายแห่งความชั่วร้ายออกมา

จินนี่มองเธอจากด้านหลัง ขณะที่เธอกำลังเดินออกไปด้วยความคลุมเครือ

จินนี่เป็นเพียงแค่คนรับใช้ของเกรกอรี เกรแฮม และยูเลียนา ลินช์ ทั้งสองคนจึงถือว่าเป็นเจ้านายของเธอเหมือนกัน

เธอไม่แน่ใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอจึงไม่กล้าพูดหรือถามอะไรต่อ

ทั้งหมดที่เธอทำได้ก็คือติดตามยูเลียนาอย่างใกล้ชิด

ในขณะเดียวกันของอีกด้านหนึ่ง

ที่ทางเข้าเรือนจำ

“95201 โทษของคุณได้หมดลงแล้ว คุณได้รับการปล่อยตัวแล้ว”

เสียงประตูเหล็กที่ปะทะกันดังมาจากข้างหลังเธอ วิกกี้ โทมัสไม่ได้มองกลับไป ผมสั้นของเธอทำให้ใบหน้าของเธอดูซีดผอม เธอเดินออกจากคุกทีละก้าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

วันนี้อากาศดีมากเป็นพิเศษ ลมที่พัดโชยมาของฤดูใบไม้ร่วงที่สดชื่นกับท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงที่แสนสดใส

สายลมพัดผ่าน ต้นออสมันตัสที่ริมถนน ทำให้กลีบสีขาวของดอกออสมันตัสพลิ้วไหวไปตามแรงลม และพัดพาเอากลิ่นอายของดอกเข้ามา

เด็กสาวอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดปีกำลังเอนกายพิงกับต้นออสมันตัสที่สูงและเรียวด้วยแจ็กเก็ตหนัง และกระโปรงสั้นของเธอ

เธอก้มหน้าลงและกำลังพยายามจุดบุหรี่ในปากของเธอด้วยไฟแช็ค

ก่อนที่เธอจะตกใจกับเสียงกระทบกันของประตูเหล็ก เธอจึงรีบวางบุหรี่ลงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง เธอเห็นหญิงสาวคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากประตูคุก

“พี่คะ!”

ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อย ทำให้บุหรี่หลุดออกจากมือของเธอ

วินาทีถัดมา เธอรีบพุ่งตัวเข้าหาไปหาพี่สาวของเธอ ก่อนจะกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของวิกกี้

“พี่คะ ในที่สุดพี่ก็ได้ออกมาสักที!”

น้ำตาของเธอไหลออกมาเอ่อล้นเต็มสองแก้ม ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับเสียงตะกุกตะกักของเธอ