ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 764

ทางเดินขึ้นไปบนภูเขาถือว่าค่อนข้างลำบาก

เนื่องจากผู้คนมาที่นี่ไม่มากนัก ดังนั้นเส้นทางนี้จึงแทบจะไม่ได้รับการซ่อมแซมเลย มันยังคงเป็นบันไดหินสีฟ้าที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อหลายปีก่อน

อาจเป็นเพราะฝนที่ตกเมื่อสองวันก่อนจึงทำให้ขั้นบันไดยังคงเปียกชื้นอยู่เล็กน้อย ไม่เพียงเท่านั้น ขั้นบันไดยังถูกรายล้อมไปด้วยตะไคร่น้ำจนสามารถทำให้ผู้คนลื่นล้มได้

วิกกี้ก้มหน้าลงเล็กน้อยและก้าวขึ้นไปทีละขั้น

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอกำลังบินขึ้นไปตามเส้นทาง ราวกับว่าเขากำลังเดินอยู่บนทางลาดชัน

เมื่อเดินตามหลังเขาไป เธอสามารถมองเห็นแผ่นหลังที่สูงและแข็งแรงของเขาได้

ภายใต้พระอาทิตย์สีทองที่กำลังตกดิน แผ่นหลังที่อ้างว้างและเศร้าโศกของเขา ประกอบกับความทึบของภูเขา ฉากนี้ถ่ายทอดถึงความรู้สึกที่โดดเดี่ยว

เธอยังคงปิดปากเงียบและไม่พูดอะไร ในขณะที่เธอเร่งฝีเท้าให้ทันเขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้วที่พวกเขามาถึงยังสุสานซึ่งอยู่ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา

ซุ้มหินเมทัลสีเทาตั้งอยู่อย่างสงบเมื่อมองจากระยะไกล มันดูคล้ายกับชายร่างกำยำที่กำลังยืนปกป้องดวงวิญญาณที่ถูกฝังอยู่ในสุสาน

ดวงตาของวิกกี้มืดมนลง

เมื่อมาถึงทางเข้าสุสาน เกรกอรีก็หยุดเดิน จากนั้นเธอก็หยุดเดินเช่นกัน เธอเงยหน้าขึ้นและมองดูคำขนาดใหญ่ที่แกะสลักไว้บนซุ้มหิน ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อยด้วยความเย้ยหยัน

“หึ ไม่คิดเลยว่า หัวหน้าเกรกอรีผู้ที่ขึ้นชื่อในเรื่องของการขาดความรักจะรู้จักกับความซาบซึ้งด้วย นายสร้างสวนสุสานให้พี่น้องของนายเพื่อต้องการให้ผู้คนมาเผาเครื่องหอมให้พวกเขาในอีกร้อยปีต่อไป และเรียกพวกเขาว่าวีรบุรุษอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของชายผู้นั้นก็น่ากลัวอย่างไม่คาดคิด

วิกกี้รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงที่ถาโถมเข้าใส่เธอ วินาทีต่อมา เธอรู้สึกว่าแผ่นหลังของเธอสั่นเทา ในขณะที่ร่างกายของเธอถูกกดทับลงกับเสาหินอย่างแรง

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยถูกรังแกในขณะที่เธออยู่ในเรือนจำ แต่การทรมานที่เธอต้องทุกข์ทนก็ค่อนข้างน่ากลัว ในตอนนั้นเธอต้องทำงานหนัก ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาส่วนมากในการก้มตัวลง ซึ่งทำให้เธอต้องทุกข์ทรมานจากโรคที่หลังส่วนล่างอย่างรุนแรง

เมื่อแผ่นหลังของเธอถูกกระแทกลงบนหินแข็ง เธอจึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ราวกับว่าเธอกำลังถูกแทงด้วยมีด มันเจ็บปวดมากจนคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ

เกรกอรีบีบคอเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย “เธอคิดว่าฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอจริง ๆ เหรอ?”

วิกกี้ถูกบีบรัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะหายใจไม่ออกแต่เธอก็พยายามหัวเราะอย่างสิ้นหวัง เธอไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวและจ้องมองไปที่เขาอย่างยั่วยุ

คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอยิ่งทำให้เขาโกรธแค้นมากขึ้น “มัวรออะไรอยู่ล่ะหัวหน้าเกรกอรี ทำไมไม่ฆ่าฉันตอนนี้เลย! นายจะฝังฉันไว้กับพี่น้องของนายก็ได้ เมื่อนายตกนรกในอีกร้อยปีข้างหน้า นายจะได้อธิบายให้พวกเขาฟังได้”

“วิกกี้!” ชายคนนั้นตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

แรงของมือของเขากดทับจนคอเธอเกือบจะหัก

วิกกี้ไม่พูดอะไรอีก ออกซิเจนไปยังสมองของถูกตัดเมื่อเธอหายใจไม่ออกจนเธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว

เธอจ้องมองเกรกอรีที่ฉายดวงตาสีแดงเข้มออกมาจากใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาที่กำลังเต็มไปด้วยความโกรธ เนื่องจากความทุกข์ใจ และความเกลียดชัง

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็รู้สึกหดหู่ ราวกับว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ