ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 765

ทันใดนั้น สายตาของวิกกี้ก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่เย็นชาเมื่อเธอจ้องมองไปที่เขา

เมื่อเอาชนะเธอได้ เกรกอรี่ก็เหลือบมองเธออย่างภาคภูมิใจ

ในความเป็นจริงเขาเป็นคนที่น่าเกรงขามราวกับว่าเขาเป็นเทพจากยมโลก อย่างไรก็ตาม เขากำลังทำตัวเป็นเด็กที่กำลังภาคภูมิใจต่อหน้าผู้หญิงคนนี้

วิกกี้พ่นลมหายใจ “เกรกอรี่ หลังจากที่ไม่ได้เจอนายมาสี่ปีแล้ว นายยังไร้ยางอายเหมือนเดิมนะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดที่หยาบคายของเธอ ชายคนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ ในทางตรงกันข้าม ยิ่งเธอโกรธมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขาภาคภูมิใจในตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “เหมือนเธอ”

วิกกี้โกรธจัดและหมดคำพูดในทันที

เมื่อสังเกตเห็นการแสดงออกของเธอ เกรกอรีก็ปล่อยเธอไปในที่สุด เขาหันกลับมาและเดินต่อไป

วิกกี้จับคางของเธอที่ถูกบีบแน่นก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าจะต้องมีรอยนิ้วปรากฏขึ้นอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงใบหน้าของชายผู้ที่สมควรได้รับหมัดของเธอ ความโกรธก็เริ่มเข้าครอบงำ ในขณะที่เธอจ้องมองไปยังแผ่นหลังของเขา เธอทำได้เพียงแค่คิดในใจและเดินตามเขาไป

เมื่อพวกเขาก้าวออกมา ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงสวนสุสาน

สถานที่กว้างขวางเต็มไปด้วยป้ายหลุมศพที่ถูกสร้างขึ้นใหม่พร้อมกับชื่อเล็ก ๆ ที่ถูกสลักเอาไว้ในแต่ละป้าย

คนเหล่านี้ทั้งหมดเคยเป็นคนสนิทของเกรกอรี่จากกองทหารมังกร สี่ปีครึ่งที่แล้ว กองทหารมังกรและองค์กรนกหงศ์หยกได้ต่อสู้กัน จนกองทหารมังกรเอาชนะในการต่อสู้ได้ในที่สุด ดังนั้นบรรดาผู้ที่เสียสละชีวิตของตนในระหว่างการสู้รบล้วนถูกฝังไว้ที่นี่

วิกกี้มองไปที่หลุมศพเหล่านั้น โดยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้พาเธอมาที่นี่

เขาตั้งใจจะฆ่าเธอเพื่อแก้แค้นให้กับพี่น้องของเขาอย่างนั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตาม เขาได้พูดไปแล้วว่าเขาจะไม่ฆ่าเธอ หรือว่าเขาต้องการที่จะทุบตีเธอเพื่อระบายความโกรธ

ฮ่า ฮ่า! น่าเสียดาย ถ้าเขาทำเช่นนั้นจริง ๆ พระเจ้ารู้ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ!

เมื่อคิดเช่นนั้นเธอก็รู้สึกเย่อหยิ่งอยู่ภายในใจ แม้แต่การจ้องมองที่เธอมองเขาก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกที่ดูถูกและเหยียดหยาม

ในตอนนี้ เกรกอรี่เองก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขายืนอยู่ในชุดเสื้อคลุมแคชเมียร์สีเขียวที่เข้ากับร่างกายที่สูงและสง่าของเขา เขาดูเหมือนต้นสนที่กำลังตั้งตรง

เขาถามออกมาอย่างเย็นชาว่า “วิกกี้ รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงยังไม่ฆ่าเธอ?”

วิกกี้ไม่ได้ตอบ

เขาจึงพูดต่อ “มันเป็นเพราะว่า ฉันได้ให้สัญญากับพวกเขาว่าจะทำให้เธอต้องตายทั้งเป็น ฉันจะทรมานเธอไปจนวินาทีสุดท้าย แล้วใช้เลือดของเธอเพื่อเป็นอนุสรณ์ให้แก่พวกเขา”

เขาหันกลับมามองเธออย่างเย็นชา “ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไป เธอควรจะรู้เอาไว้”

วิกกี้จ้องเข้าไปในดวงตาของเขาโดยปราศจากความกลัวหรือความขี้ขลาด เธอถามเขาว่า “แล้วนายต้องการอะไร?”

“ฮ่า ฮ่า!” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา เผยให้เห็นฟันสีขาวราวกับมีดที่กำลังส่องประกายระยิบระยับอยู่ระหว่างริมฝีปากบาง ๆ ของเขา เขาตอบว่า “ฉันต้องการให้เธอมากับฉัน ถ้าเธอปฏิเสธ เธอควรจะรู้ว่าน้องสาวของเธอจะตกอยู่ในชะตากรรมเช่นไร!”

วิกกี้กวาดสายตาของเธอขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เธอยังคงจ้องมองเขาด้วยแววตาอันโกรธแค้น “เกรกอรี่ ฉันขอเตือนนายเอาไว้ว่าอย่ามายุ่งกับคนรอบข้างของฉัน”

“เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง”

"โอ้ จริงเหรอ?"

วิกกี้หัวเราะอย่างเยาะเย็นชา เธอยกเท้าขึ้นและขยับไปด้านข้าง เธอดึงกิ่งไม้ลงมาจากต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ เธอ จากนั้นเธอก็เดินกลับมา และเริ่มวาดภาพลงบนพื้นที่ว่าง

“แต่ถ้าฉันบอกนายว่า ฉันมีสิ่งที่นายต้องการอยู่ในมือล่ะ?”