ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 766

สายตาอันตรายจากการจ้องมองของเกรกอรีเพิ่มมากขึ้น คำพูดของเขานั้นช่างเยือกเย็น "เธอขู่ฉันเหรอ?"

วิกกี้ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เธอส่ายหน้าแล้วเดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดว่า “เฮ้ นายพูดแบบนั้นได้ยังไง? ฉันไม่ได้วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียของสถานการณ์ให้นายฟังไปแล้วหรือยังไง? ถ้านายไม่อยากร่วมมือกับฉันก็ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่าตระกูลโบฮิเนียกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับแผนที่นี้ ฉันเดาว่าพวกเขาจะต้องสนใจมันอย่างแน่นอน!

“ในเมื่อนายไม่ต้องการที่จะคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปปรึกษากับพวกเขาแทน ยังไงซะ ฉันก็เคยพบเซเว่นมาแล้วสองสามครั้ง และฉันก็ชอบเธอมากทีเดียว ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นสมาชิกของตระกูลโบฮิเนียใช่ไหมล่ะ? มันคงจะดีถ้าหากว่าพวกเขาจะได้รับสิ่งดี ๆ เช่นนี้ ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน จริงไหม?

“ฉันเข้ากับเธอได้ดีทีเดียว เราเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อหลายที่ปีแล้ว และฉันก็คิดถึงเธอมาก”

เมื่อมองดูเธอเดินต่อไป สีหน้าของเกรกอรีก็เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

เมื่อเธอพูดจบ สีหน้าของเขาก็ลดต่ำลงจนแทบจะขาดอากาศหายใจ

เขายกมุมปากและพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ฉันไม่เลยรู้ว่าเธอจะได้ยินอะไรมากมายเช่นนี้ ทั้งที่เธอติดอยู่ในคุกเป็นเวลาสี่ปี”

เธอเลิกคิ้วขึ้นและถามอย่างขบขัน “หัวหน้าเกรกอรี นายเสียใจไหมที่นายไม่ได้ยิงฉันทิ้งไปตั้งแต่ตอนนั้น?”

เกรกอรี่หัวเราะอย่างเย็นชา "นิดหน่อย"

“หึ น่าเสียดาย เพราะว่านายคงจะไม่มีโอกาสได้ทำมันแล้ว”

ในขณะที่พูด เธอก็เดินเข้าไปหาเขาและจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “อย่างที่ฉันได้บอกนายไปแล้วก่อนหน้านี้ ในเมื่อนายไม่ยอมฆ่าฉันทิ้งไปในตอนนั้น แล้ววันหนึ่งฉันจะกลับมาแก้แค้นนาย เกรกอรี นายอย่าพาฉันมาที่นี่เพื่อดูหลุมศพของพี่น้องของนายอีก เพราะฉันคิดว่าพวกเขาน่าขยะแขยง ยังไงซะ ฉันก็ยังมีองค์กรนกหงส์หยกอยู่ในสายเลือด และมันก็ยังคงแผดเผาอยู่ภายใน!”

หลังจากพูดจบ สายตาของเธอก็เย็นชาขึ้นในทันที

เธอใช้เท้าของเธอกลบเกลื่อนแผนที่ที่เธอวาด จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เสียงของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความมุ่งมั่นดังมาจากระยะไกล “เกรกอรี ถ้านายอยากจะร่วมมือกับฉัน นายควรจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน มาหาฉันภายในสามวันนี้ ถ้าฉันไม่เห็นนายภายในสามวัน อย่ามาโทษฉันถ้าฉันจะส่งมันไปให้คนอื่น”

ทันทีที่เธอพูดจบ ร่างของเธอก็ค่อย ๆ เล็กลง

เกรกอรีไม่ได้ตามเธอไป เขายังคงยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และเฝ้าดูเธอจากไป

เมื่อมองดูการแสดงออกที่ร่าเริงและมั่นใจของเธอ เขาไม่ได้รู้สึกอับอายหรือโกรธเคืองแต่อย่างใด แต่ความแข็งแกร่งของเธอ ทำให้เขารู้สึกดีอยู่ภายในใจ

ในที่สุดเธอก็ได้เติบโตขึ้นในแบบของเธอ

...

เมื่อเกรกอรีเดินลงมาถึงยังเนินเขาก็ผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง

เมื่อมองดูด้านหลังของเขาจากระยะไกล แฮโรลด์ ผู้ช่วยคนขับรถก็กระโดดลงจากที่นั่งคนขับทันที และเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

"นายท่าน"

ทันทีที่เขาสังเกตเห็นว่าเกรกอรีกลับมาตามลำพังโดยไม่มีใครตามมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“นายท่าน มิสโทมัส…”

การแสดงออกของเกรกอรีดูมืดมน เขาไม่ได้ตอบคำถามของฮาโรลด์ เขาเดินไปข้างหน้าและตรงไปที่รถ จากนั้นเขาก็ขึ้นรถและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันเถอะ”

ความกลัวเข้าครอบงำฮาโรลด์ทันที เขาสังเกตเห็นว่าเกรกอรีกำลังอารมณ์ไม่ดี เขาจึงไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติมและรีบขึ้นรถทันที จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถและขับรถกลับไปในเมือง

ทางด้านของวิกกี้ เธอกำลังอยู่บนรถแท็กซี่

อันที่จริง เธอรู้สึกดีกว่าตอนที่เธออยู่ในรถคันเดียวกับผู้ชายคนนั้นมาก ถ้าหากว่าเธอต้องใช้เวลากับเขานานกว่านั้น เธออาจจะต้องสูญเสียการควบคุมและจบลงด้วยการฆ่าเขาก็ได้