ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 767

วิกกี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วอธิบายว่า “ฉันออกไปนอกเมืองมา”

เจนนี่งุนงงที่ได้ยินเช่นนั้น เธอจึงถามด้วยความสงสัย “พี่ไปทำอะไรที่นอกเมือง?”

วิกกี้ไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงไม่ได้บอกความจริงกับเจนนี่ ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างกระฉับกระเฉงว่า “เพื่อไปทำบางอย่างให้สำเร็จ”

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนหัวข้อ “สองสามวันนี้ถ้าหากว่าเธอว่างก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันอยากจะไปซื้อเสื้อผ้าสักสองชุดในวันพรุ่งนี้ อย่าลืมจดไว้ด้วยว่าฉันเป็นหนี้เธอเท่าไหร่ ฉันจะคืนมันให้เธอในอีกสองวันที่จะถึง”

เจนนี่พยักหน้า “ฉันลางานแล้วหนึ่งวัน และฉันก็ได้วางแผนไว้แล้วว่าฉันจะอยู่กับพี่สองวันเลย ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันสามารถจ่ายให้พี่ก่อนได้แล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ภายหลัง”

เธอรู้ว่าวิกกี้มีเงินไม่มากนักเธอจึงไม่อยากพูดอะไรอีก

วิกกี้รู้ว่าเจนนี่คิดอะไรอยู่ ในเวลานี้มันจึงไม่มีประโยชน์ที่เธอจะอธิบายอะไรมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่พูดถึงมันอีกเช่นกัน

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างสงบ

เพื่อนร่วมบ้านของเจนนี่ทั้งสองคนกลับมาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น พวกเธอเมาหนักมากจนอาเจียนลงบนพื้น

พวกเธอต่างจากเจนนี่เพราะว่าพวกเธอทั้งคู่เต็มใจที่จะไปกับลูกค้า ดังนั้นพวกเธอจึงได้รับเงินมากกว่า แต่นั่นก็หมายถึงการทุ่มเทความพยายามในการทำงานของพวกเธอ ดังนั้นจึงไม่มีใครมองว่าพวกเธอจะต้องเสียเปรียบ พวกเธอยังได้ดื่มกับลูกค้าจนระบบย่อยอาหารของพวกเธอพังอีกด้วย

เจนนี่ลุกขึ้นจากเตียงทันทีเพื่อดูแลพวกเธอ เจนนี่ช่วยพวกเธอทำความสะอาดสิ่งสกปรกจากการอาเจียน และยังทำความสะอาดร่างกายให้พวกเธออีกด้วย จากนั้นเจนนี่ก็พาพวกเธอไปที่เตียง

วิกกี้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงดังกล่าว แต่เธอไม่ได้เข้าไปวุ่นวาย

อันที่จริงแล้ว เธอไม่ค่อยชอบเข้าใกล้กับคนที่เธอไม่คุ้นเคยมากนัก ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูเป็นมิตร แต่แท้จริงแล้วเธอกลับมีความเย็นชาอยู่ภายใน

เธอยืนดูสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งและจินตนาการว่าที่ทำงานของเจนนี่เป็นยังไง เธอรู้สึกว่าเธออยากจะห้ามเจนนี่ไม่ให้ทำงานในสถานที่เช่นนั้นอีกต่อไป

ในขณะที่เธอคิดเช่นนั้น เธอก็กลับเข้าไปในห้อง และอาบน้ำเพื่อที่จะออกไปข้างนอกกับเจนนี่

ทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้ากันก่อน จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้า

เนื่องจากสภาพทางการเงินของเจนนี่ ดังนั้นห้างสรรพสินค้าที่เธอวางแผนที่จะพาวิกกี้ไปนั้นไม่หรูหรา

เห็นได้ชัดว่าวิกกี้ไม่ได้สนใจสิ่งของที่อยู่ในห้างเลย แต่เธอไม่อยากทำให้เจนนี่รู้สึกไม่ดี ดังนั้นเธอจึงเลือกซื้อเสื้อผ้าบางชุดทันที หลังจากนั้นในตอนเที่ยง เธอได้บอกให้เจนนี่กลับไปก่อน จากนั้นเธอก็มุ่งหน้าไปยังที่ที่องค์การนกหงส์หยกเคยตั้งอยู่

สถานที่นั้นกลายเป็นซากปรักหักพังเนื่องจากทุกคนในองค์กรได้จากไปแล้ว สถานที่นั้นจึงถูกขายออกไป

เธอยืนมองดูสถานที่นั้นจากระยะไกล และครุ่นคิดว่า สนามที่เธอเคยซ้อมนั้นปัจจุบันได้กลายเป็นสนามฟุตบอลของโรงเรียนแห่งหนึ่งไปแล้ว

อันที่จริงแล้ว เธอรู้สึกดีมากที่ได้มองดูมันในตอนนี้

ความมืดมนในช่วงเวลานั้นได้กลายเป็นพลังงานที่สดใสและอ่อนเยาว์ ราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงและทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความอบอุ่นของมัน

เมื่อนึกถึงพวกเขาเหล่านั้น

ที่ถูกฝังลึกลงไปในดิน พวกเขาจะรู้สึกเหน็บหนาวหรือเปล่า?

วิกกี้หันกลับมาและเดินออกไปทีละก้าว ทุกย่างก้าวกำลังรู้สึกหนักหน่วง

ลึกลงไปภายในใจเธอรู้สึกว่า เธอไปไม่ถึงเป้าหมายอย่างที่เธอเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้

เธอครุ่นคิดว่าเธอจะไม่มีวันลืมเพื่อนคนสำคัญของเธอเหล่านั้นเลย เมื่อเธอนึกถึงความโหดร้ายของเกรกอรี เธอก็พบว่าเขาน่ารังเกียจ

เธอเดินเตร่มาถึงยังชายทะเลโดยไม่รู้ตัว

ริมทะเลไม่มีหาดทราย มันถูกล้อมรอบไปด้วยรั้ว ภายใต้ราวบันไดมีแนวปะการังสีดำตั้งตระหง่าน ราวกับหัวใจสีดำที่แข็งแกร่ง

เธอโน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ร่างกายของเธอได้พักพิงที่ราวบันได

เธอจ้องมองไปยังทะเลที่ไร้ขอบเขตและให้คำสาบานกับตัวเองอยู่ภายในใจ