ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 767

วิกกี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วอธิบายว่า “ฉันออกไปนอกเมืองมา”

เจนนี่งุนงงที่ได้ยินเช่นนั้น เธอจึงถามด้วยความสงสัย “พี่ไปทำอะไรที่นอกเมือง?”

วิกกี้ไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงไม่ได้บอกความจริงกับเจนนี่ ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างกระฉับกระเฉงว่า “เพื่อไปทำบางอย่างให้สำเร็จ”

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนหัวข้อ “สองสามวันนี้ถ้าหากว่าเธอว่างก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันอยากจะไปซื้อเสื้อผ้าสักสองชุดในวันพรุ่งนี้ อย่าลืมจดไว้ด้วยว่าฉันเป็นหนี้เธอเท่าไหร่ ฉันจะคืนมันให้เธอในอีกสองวันที่จะถึง”

เจนนี่พยักหน้า “ฉันลางานแล้วหนึ่งวัน และฉันก็ได้วางแผนไว้แล้วว่าฉันจะอยู่กับพี่สองวันเลย ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันสามารถจ่ายให้พี่ก่อนได้แล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ภายหลัง”

เธอรู้ว่าวิกกี้มีเงินไม่มากนักเธอจึงไม่อยากพูดอะไรอีก

วิกกี้รู้ว่าเจนนี่คิดอะไรอยู่ ในเวลานี้มันจึงไม่มีประโยชน์ที่เธอจะอธิบายอะไรมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่พูดถึงมันอีกเช่นกัน

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างสงบ

เพื่อนร่วมบ้านของเจนนี่ทั้งสองคนกลับมาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น พวกเธอเมาหนักมากจนอาเจียนลงบนพื้น

พวกเธอต่างจากเจนนี่เพราะว่าพวกเธอทั้งคู่เต็มใจที่จะไปกับลูกค้า ดังนั้นพวกเธอจึงได้รับเงินมากกว่า แต่นั่นก็หมายถึงการทุ่มเทความพยายามในการทำงานของพวกเธอ ดังนั้นจึงไม่มีใครมองว่าพวกเธอจะต้องเสียเปรียบ พวกเธอยังได้ดื่มกับลูกค้าจนระบบย่อยอาหารของพวกเธอพังอีกด้วย

เจนนี่ลุกขึ้นจากเตียงทันทีเพื่อดูแลพวกเธอ เจนนี่ช่วยพวกเธอทำความสะอาดสิ่งสกปรกจากการอาเจียน และยังทำความสะอาดร่างกายให้พวกเธออีกด้วย จากนั้นเจนนี่ก็พาพวกเธอไปที่เตียง

วิกกี้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงดังกล่าว แต่เธอไม่ได้เข้าไปวุ่นวาย

อันที่จริงแล้ว เธอไม่ค่อยชอบเข้าใกล้กับคนที่เธอไม่คุ้นเคยมากนัก ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูเป็นมิตร แต่แท้จริงแล้วเธอกลับมีความเย็นชาอยู่ภายใน

เธอยืนดูสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งและจินตนาการว่าที่ทำงานของเจนนี่เป็นยังไง เธอรู้สึกว่าเธออยากจะห้ามเจนนี่ไม่ให้ทำงานในสถานที่เช่นนั้นอีกต่อไป

ในขณะที่เธอคิดเช่นนั้น เธอก็กลับเข้าไปในห้อง และอาบน้ำเพื่อที่จะออกไปข้างนอกกับเจนนี่

ทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้ากันก่อน จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้า

เนื่องจากสภาพทางการเงินของเจนนี่ ดังนั้นห้างสรรพสินค้าที่เธอวางแผนที่จะพาวิกกี้ไปนั้นไม่หรูหรา

เห็นได้ชัดว่าวิกกี้ไม่ได้สนใจสิ่งของที่อยู่ในห้างเลย แต่เธอไม่อยากทำให้เจนนี่รู้สึกไม่ดี ดังนั้นเธอจึงเลือกซื้อเสื้อผ้าบางชุดทันที หลังจากนั้นในตอนเที่ยง เธอได้บอกให้เจนนี่กลับไปก่อน จากนั้นเธอก็มุ่งหน้าไปยังที่ที่องค์การนกหงส์หยกเคยตั้งอยู่

สถานที่นั้นกลายเป็นซากปรักหักพังเนื่องจากทุกคนในองค์กรได้จากไปแล้ว สถานที่นั้นจึงถูกขายออกไป

เธอยืนมองดูสถานที่นั้นจากระยะไกล และครุ่นคิดว่า สนามที่เธอเคยซ้อมนั้นปัจจุบันได้กลายเป็นสนามฟุตบอลของโรงเรียนแห่งหนึ่งไปแล้ว

อันที่จริงแล้ว เธอรู้สึกดีมากที่ได้มองดูมันในตอนนี้

ความมืดมนในช่วงเวลานั้นได้กลายเป็นพลังงานที่สดใสและอ่อนเยาว์ ราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงและทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความอบอุ่นของมัน

เมื่อนึกถึงพวกเขาเหล่านั้น

ที่ถูกฝังลึกลงไปในดิน พวกเขาจะรู้สึกเหน็บหนาวหรือเปล่า?

วิกกี้หันกลับมาและเดินออกไปทีละก้าว ทุกย่างก้าวกำลังรู้สึกหนักหน่วง

ลึกลงไปภายในใจเธอรู้สึกว่า เธอไปไม่ถึงเป้าหมายอย่างที่เธอเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้

เธอครุ่นคิดว่าเธอจะไม่มีวันลืมเพื่อนคนสำคัญของเธอเหล่านั้นเลย เมื่อเธอนึกถึงความโหดร้ายของเกรกอรี เธอก็พบว่าเขาน่ารังเกียจ

เธอเดินเตร่มาถึงยังชายทะเลโดยไม่รู้ตัว

ริมทะเลไม่มีหาดทราย มันถูกล้อมรอบไปด้วยรั้ว ภายใต้ราวบันไดมีแนวปะการังสีดำตั้งตระหง่าน ราวกับหัวใจสีดำที่แข็งแกร่ง

เธอโน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ร่างกายของเธอได้พักพิงที่ราวบันได

เธอจ้องมองไปยังทะเลที่ไร้ขอบเขตและให้คำสาบานกับตัวเองอยู่ภายในใจ

เธอจะต้องทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่สูญเสียไปคืนมา!

...

สามวันต่อมา ในที่สุดเธอก็ไดรับข่าวจากเกรกอรี

เขาตกลงที่จะร่วมมือกับเธอ

ผลลัพธ์นั้นเป็นไปตามความคาดหวังของเธอ

หลังจากนั้นเกรกอรีก็ส่งรถไปรับวิกกี้ที่ชั้นล่างของหอพักของเจนนี่ในวันนั้น

แม้ว่าเจนนี่จะเหลือบมองด้วยความสงสัย วิกกี้เองก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับเธอมากนัก เธอเพียงแค่ตบไหล่เจนนี่เพื่อขจัดความกังวลของเธอ จากนั้นเธอก็รับปากว่าเธอจะโทรหาเจนนี่ทันทีเมื่อเธอมีเวลา และเจนนี่ก็สามารถโทรหาเธอได้เช่นกัน จากนั้นเธอก็จากไป

แม้ว่าเจนนี่จะเป็นกังวล แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอไม่มีอำนาจในการห้ามวิกกี้ เธอไม่มีสิทธิ์หรือความสามารถใด ๆ ดังนั้นในขณะที่เธอเฝ้าดูการจากไปของวิกกี้ เธอก็กัดริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงเพียงเพื่อที่จะได้ขจัดความรู้สึกที่ไม่สบายใจในตัวเธอออกไป

วิกกี้ขึ้นรถและถูกพาไปที่คฤหาสน์

ในเวลาเดียวกัน เกรกอรีกำลังอยู่ที่นั่นเพื่อรอการมาถึงของเธอ

ในขณะที่รถเคลื่อนตัวเข้าสู่คฤหาสน์ขนาดใหญ่ ประตูเหล็กดัดสีดำที่ดูเหมือนกับปากของสัตว์ขนาดยักษ์ก็ถูกเปิดออกและคำรามอย่างน่าเกรงขาม จากนั้นรถก็เข้ามาหยุดอยู่ข้างใน

มีน้ำพุขนาดใหญ่และสวนอยู่ภายในคฤหาสน์ ภายในมีอาคารหลักที่เกรกอรีพักอาศัยอยู่

รถมาจอดอยู่ที่ทางเข้าของอาคารหลัก

คนขับรถเดินลงมาจากรถและเปิดประตูรถให้เธอ หลังจากลงมาแล้ว วิกกี้ก็มองสำรวจการออกแบบอันยิ่งใหญ่ของอาคารดังกล่าว ดวงตาของเธอเหลือบมอง ในขณะที่มุมปากของเธอขดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น

สี่ปีต่อมา ในที่สุดเธอก็กลับมา!

ฉากเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้นที่นี่เมื่อสี่ปีที่แล้วแวบผ่านเข้ามาในดวงตาของเธอทีละภาพ ราวกับภาพยนตร์ที่กำลังฉาย

อารมณ์ความรักและความเกลียดชังที่เจ็บปวดและไม่อาจลืมเลือนเหล่านั้น ดูเหมือนจะถูกชะล้างด้วยกระแสน้ำแห่งกาลเวลา ถึงตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่ยังคงเหลืออยู่คือความเกลียดชัง

เธอเดินไปข้างหน้าและก้าวเข้าไปในคฤหาสน์

พ่อบ้านออสบอร์นคงรู้ว่าเธอกำลังจะมา ดังนั้นเขาจึงมารอเธออยู่ที่ประตูทางเข้าตั้งแต่เช้าตรู่

ทันทีที่เขาเห็นเธอ รอยยิ้มของพ่อบ้านก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาพูดว่า “คุณโทมัส ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ในที่สุดคุณก็มา”

แน่นอนว่าวิกกี้จำพ่อบ้านออสบอร์นได้

ย้อนกลับไปในตอนนั้น ในตอนที่เธอยังอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของผู้อำนวยการชราเกลนกับเกรกอรี พ่อบ้านออสบอร์นมักจะไปหาเกรกอรีเสมอ สำหรับวิกกี้ที่เคยอยู่ทีนั่นกับเกรกอรี พ่อบ้านออสบอร์นมักจะดูแลเธอด้วยเช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นอาหารดี ๆ หรือว่าของเล่น เขาก็จะแบ่งมันให้กับเธอด้วยเช่นกัน พวกเขาไม่เพียงแค่รู้จักกันเท่านั้น พวกเขายังคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

วิกกี้มองไปที่เขาและพยักหน้าเล็กน้อย เธอยังคงให้เกียรติเขามาก

"พ่อบ้านออสบอร์น ไม่เจอกันนานเลย”

พ่อบ้านออสบอร์นผลักประตูและเปิดออก เขากล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เชิญเข้ามาข้างในก่อน คุณชายกำลังคุณรออยู่ข้างใน”

วิกกี้พยักหน้าและก้าวเข้าไป

เมื่อเธอเข้ามาภายในคฤหาสน์ เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของผู้หญิง

แสงภายในบ้านค่อนข้างสลัว เมื่อเทียบกับความสว่างของภายนอก ภายในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางมีโคมไฟตั้งพื้นที่ส่องแสงสลัวอยู่เพียงไม่กี่ดวง

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยและหยุดเดิน เธออยู่ห่างจากทางเข้าเพียงไม่กี่ก้าว จากนั้นเธอก็รอให้ดวงตาของเธอปรับให้เข้ากับแสงภายใน

ในที่สุด เธอก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาที่อยู่ภายในห้องนั่งเล่น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้อยู่ภายในห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว