ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 796

“เร็วเข้า! พวกเขายังตามหาเธออยู่ตอนนี้ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่พบเราก็ตาม แต่เกรกอรี แกรแฮม เป็นคนฉลาด ถ้าหากว่าเขาหาเธอไม่พบหลังจากนั้นไม่นาน เขาคงจะเดาได้ว่าเธอถูกลักพาตัวไปอย่างแน่นอน ถ้าเขาหาพวกเราเจอเราเสร็จแน่!"

ชายผู้หนึ่งเตือนพวกเขา

อีกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "ใช่แล้ว เราทุ่มเทและต้องเสียสละใครสักคนเพื่อนำผู้หญิงคนนี้มา เราจะปล่อยให้เขาแย่งเธอไปได้อีกไม่ได้ ไปเร็ว! หลังจากปีนข้ามเขาสองลูกนี้ไปอีกสองชั่วโมงเราก็จะถึงที่หมายแล้ว เขาจะรอรับพวกเราอยู่ที่นั่น"

จากนั้นพวกเขาก็เร่งฝีเท้าทันที

ในขณะที่พวกเขาเร่งรีบขึ้นไป ใครบางคนก็ถามขึ้นว่า “ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้มีความลับอะไรที่ทำให้เจ้านายของเราต้องการเธอมากเช่นนี้!”

ชายอีกคนหนึ่งตอบว่า “ใครจะไปรู้ เราไม่ควรถามคำถามหรือเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านายมากเกินไป แต่เธอก็ดูดีมาก เธอจะเป็นคนรักของเจ้านายของเราได้ไหม?”

คนในกลุ่มหัวเราะเยาะและพูดว่า “ที่รัก? ที่รักที่ตายไปแล้วครึ่งทางนี่เหรอ นายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่?”

ชายอีกคนตอบว่า “ใช่แล้ว อย่างที่ฉันเห็น ผู้หญิงคนนี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับข้อตกลงบางอย่าง ไม่มีใครบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของเกรกอรี เกรอแฮม หรือเจ้านายของเรา และเกรกอรี เกรอแฮมก็เป็นศัตรูตัวฉกาจ ดังนั้นในเมื่อผู้หญิงอยู่ในมือของเราตอนนี้ แน่นอนว่าเกรกอรีจะต้องตกอยู่ในกำมือของเจ้านายของเรา!"

เมื่อกล่าวเช่นนั้น พวกเขาก็หัวเราะเยาะออกมา

พระอาทิตย์ที่แผดเผาในตอนกลางวันทำให้ภูเขาทั้งลูกร้อนอบอ้าว เพราะต้นไม้ที่หนาแน่นจนแม้แต่ลมก็ไม่สามารถพัดผ่านได้

หลังจากปีนเขาขึ้นไปสักพัก ผู้คนเหล่านั้นก็เริ่มเหนื่อยหอบและเหงื่อตก ใครบางคนหยุดเดินแล้วพูดว่า "ฉันเดินต่อไม่ไหวแล้ว...ฉันเหนื่อยมาก ใครก็ได้ช่วยอุ้มเธอหน่อย"

ชายอีกคนหนึ่งเห็นสถานการณ์จึงเข้ามาหาและก้มตัวลง เขาพูดว่า "ถ้าเหนื่อยก็เปลี่ยน เดี๋ยวฉันอุ้มเธอเอง"

"ตกลง"

ชายคนนั้นตอบรับและวางวิกกี้ลงบนหลังของชายอีกคน

ชายคนนั้นดึงวิกกี้ไปไว้บนหลังของเขาและคนกลุ่มนั้นก็เดินต่อไป

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าในขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ในความเงียบนั้น นิ้วของวิกกี้กระตุกเล็กน้อยและขนตาของเธอก็กะพริบ

ใช่ วิกกี้รู้สึกตัวแล้ว

แม้ว่าร่างกายของเธอจะพังทลายและปวดหัวจนแทบจะระเบิด แต่วิกกี้ก็ยังตื่นขึ้นมาได้ เธอพยายามรักษาสติเอาไว้ให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นลมไปอีก

เธอได้ยินการสนทนาระหว่างคนเหล่านี้

วิกกี้ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ใครเป็นคนขับรถชนเธอ แต่ฟังจากสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดไป เหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับเกรกอรี่ เกรแฮมอย่างนั้นเหรอ?

หรือว่าพวกเขาเป็นศัตรูของเกรกอรี เกรแฮม?

เป็นเรื่องที่น่าตลกเมื่อตอนที่เธออยู่กับเขา เธอก็ไม่สามารถหลีกหนีจากสิ่งเหล่านี้ได้ และแม้ว่าเธอจะเดินออกมาจากเขาแล้วเธอก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ได้อีก

มันถูกกำหนดไว้แล้วเหรอ?

หัวใจของวิกกี้กำลังว้าวุ่น

เมื่อเธอนึกถึงรถที่เพิ่งชนเข้ากับเธอ เธอก็คิดถึงเจนนี่ เทย์เลอร์ ผู้ซึ่งถูกเหยียบย่ำเพราะพยายามช่วยชีวิตของเธอ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นหรือตาย ดวงตาของวิกกี้ร้อนผ่าว ในขณะที่หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด

'เจนนี่ เธอจะต้องปลอดภัย เธอจะต้องรอด!'

'เธอยังมีความฝันที่ยังไม่ได้ลองทำมัน...เธอยังไม่ได้สร้างแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองเลย เธอยังไม่ได้เป็นดีไซเนอร์ระดับโลกที่มีชื่อเสียง เธอจะต้องรอด!'

วิกกี้ครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ในขณะที่เธอหลับตาลง

ในขณะนั้นเอง การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันก็พุ่งออกมาจากป่า

มันเป็นเสียงที่เงียบมาก

ฟังดูเหมือนใบไม้ปลิวไปตามสายลม แต่ในสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวเช่นนี้และด้วยภูเขาที่ถูกปกคลุมอย่างหนาแน่นจนแม้แต่เศษเสี้ยวของอากาศก็ไม่สามารถทะลุผ่านได้ แล้วสายลมมาจากไหน?

ใครในกลุ่มดูเหมือนจะสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อย พวกเขาหยุดเดินอย่างไม่รู้ตัว

“นั่นเสียงอะไร?” ใครบางคนถามออกมา

คนข้าง ๆ ต่างก็ขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่สบายใจแวบเข้ามาในดวงตาของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังคงพยายามสร้างความมั่นใจให้กับเหล่าสหายของพวกเขาเอง

“มันคงเป็นเพียงแค่ลม อย่าประหม่าเกินไป เรากำลังจะไปถึงที่หมายในไม่ช้า หลังจากที่เราปีนข้ามเนินเขาลูกนี้ไป รีบเดินเร็วเข้า!”

พวกเขาที่เหลือพยักหน้าและรีบเร่งฝีเท้า และปีนขึ้นไปบนเนินเขาอย่างรวดเร็ว

ในขณะนั้นเอง วิกกี้ก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าที่กำลังรีบเร่งได้อย่างชัดเจน

การได้ยินของเธอดีมากเป็นพิเศษ เมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ผู้อำนวยการอาวุโสเกลนได้ค้นพบความสามารถนี้ของเธอ และตั้งฉายาให้เธอว่าเด็กหูแหลม

เมื่อคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงนี้ พวกเขาคิดว่าเป็นเพียงแค่เสียงใบไม้ที่ปลิวไปตามสายลม

แต่สำหรับเธอ มันคือเสียงฝีเท้าที่แล่นผ่านใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นอย่างชัดเจน มันค่อนข้างคล้ายกับเสียงของลมที่พัดมา แต่มันก็แตกต่างออกไปอย่างชัดเจนเช่นกัน

ความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นจะไม่สามารถแยกแยะได้ ถ้าหากว่าบุคคลนั้นไม่มีความเข้าใจเป็นพิเศษเกี่ยวกับมันหรือไม่มีหูที่พิเศษดั่งเช่นเธอ

มีใครบางคนอยู่ที่นี่เหรอ?

วิกกี้ไม่รู้ว่าเกรกอรีได้ส่งคนมาติดตามเธอ และยังได้ติดตั้งเครื่องติดตามตำแหน่งเอาไว้ในของใช้ส่วนตัวของเธอ

ดังนั้นเธอจึงรู้แค่ว่าในตอนนี้มีใครบางคนอยู่ใกล้ ๆ

เสียงฝีเท้าที่เงียบสงัดและรวดเร็วที่เธอได้ยิน มีความเป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะเป็นกลุ่มที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี และไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไป

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกดี

เพราะวิกกี้ได้รับบาดเจ็บจนความสามารถในการต่อสู้ของเธอลดลงไปอย่างมาก เธอไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะพวกอันธพาลที่อยู่ข้างหน้าของเธอได้ นับประสาอะไรกับกลุ่มคนที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ถ้าพวกเขาออกมาปรากฏ เธอก็คงจะไม่สามารถต่อต้านคนเหล่านั้นได้

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจเมื่อคิดเช่นนั้น

ทันใดนั้นเองเสียง "ฟึบ” ก็ดังขึ้น

กระสุนพุ่งออกมาจากป่าทึบและโจมตีอันธพาลคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังในทันที

คน ๆ นั้นล้มลงกับพื้น ในขณะที่คนอื่น ๆ ในกลุ่มเห็นเหตุการณ์ การแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปในทันที พวกเขาตกใจและหยุดเดิน จากนั้นพวกเขาก็ตั้งท่าป้องกันในขณะที่มองไปรอบ ๆ

ใครบางคนพุ่งออกมา

อาจเป็นเพราะคนฝั่งนี้ไม่มีอาวุธ ดังนั้นอีกฝั่งจึงไม่ใช้ปืนอีกต่อไป พวกเขาเร็วมากและในชั่วพริบตา พวกเขาก็ได้ต่อสู้กับพวกอันธพาลทั้งหมดแล้ว

คนที่แบกวิกกี้เอาไว้ที่หลังไม่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้เพราะว่าเขาต้องปกป้องเธอ

เมื่อเขาเห็นเพื่อนของเขาล้มลงไปทีละคน เขาก็ไม่สามารถยืนอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไป จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าคนเหล่านี้อาจจะมาที่นี่เพื่อแย่งชิงตัววิกกี้ ด้วยความมุ่งมั่นในสายตาของเขา เขาจึงรีบแบกเธอขึ้นบนหลังของเขาเพื่อการหลบหนี

ยอดเขาอยู่ข้างหน้าพวกเขาห่างออกไปเพียงแค่ 500 เมตร

ตราบใดที่เขาวิ่งขึ้นไปบนนั้นได้ เฮลิคอปเตอร์จะรอเขาอยู่ที่นั่นและคนกลุ่มนี้ก็จะตามเขาไม่ทัน

ถ้าหากว่าเขาทำภารกิจนี้เสร็จสิ้น และถึงแม้ว่าพี่น้องของเขาจะต้องเสียสละแต่มันก็จะไม่เป็นความล้มเหลว

ฝีเท้าของเขาเร็วขึ้นเมื่อเขานึกถึงสิ่งนั้น

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนหลังของเขาที่หมดสติไปก็ลืมตาขึ้น จากนั้นชายคนนั้นก็รู้สึกว่าเขาเจ็บที่คอ ในขณะที่เธอตีเขาเข้าอย่างแรงด้วยท่าคาราเต้