ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 801

ในหน้าที่อาชีพการงานของเธอ เทคนิคนี้ถือว่าช่วยวิกกี้ โทมัส ได้เป็นอย่างดี

แม้แต่พวกอาวุธลับที่เธอได้เรียนรู้ในภายหลังก็ล้วนมาจากอาวุธชิ้นนี้ทั้งนั้น

ในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ดวงตาของเธอก็มืดลงเล็กน้อย

ความรู้สึกแปลก ๆ ได้ผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ

แอนเดรียเห็นว่าวิกกี้กำลังเล่นปาเป้าอย่างตั้งอกตั้งใจ และอมยิ้มไปด้วย

“คุณโทมัสคะ คุณปาลูกดอกได้แม่นมากเลยค่ะ”

วิกกี้ยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางหยิบลูกดอกขึ้นมาหนึ่งอันแล้วยื่นมันให้กับเธอ

"เธออยากลองเล่นดูบ้างไหมล่ะ?"

แอนเดรียจ้องไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ

“ฉันเหรอคะ ไม่ค่ะ ไม่ดีกว่า”

เธอโบกมือปฎิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันปาไม่เข้าเป้าหรอกค่ะ”

วิกกี้มองเธอแล้วหัวเราะออกมา

“ถ้าหากว่าเธอไม่ลองละเธอจะรู้ได้ยังไง”

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของวิกกี้ แอนเดรียก็ขยับตัวเล็กน้อย

เธอรู้สึกลังเลใจ แต่ว่าในที่สุดเธอก็หยิบลูกดอกขึ้นมาอย่างไม่รอช้า

"ถ้าอย่างนั้น...ฉันจะลองปาดูค่ะ แต่ถ้าเกิดว่ามันพลาดเป้าขึ้นมา คุณก็อย่าหัวเราะเยาะฉันนะคะ!"

วิกกี้พยักหน้ารับพร้อมกับสร้างความมั่นใจกับเธอ

"เอาเลย ปามันออกไปเลย! ฉันจะไม่หัวเราะเยาะเธอหรอก"

แอนเดรียเดินไปอยู่ตรงจุดที่วิกกี้ยืน สายตาของเธอเล็งไปที่กระดานที่แขวนอยู่บนผนังฝั่งตรงข้าม แล้วปาลูกดอกออกไป

แล้วก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด เธอพลาดเป้า

ไม่ใช่เพียงแค่พลาดเป้าเท่านั้น แต่มันดันลอยออกไปไกลจากกระดาน จนแทบจะไปโดนหน้าต่างที่อยู่ข้าง ๆ เลยด้วยช้ำ

แอนเดรียรู้สึกเขินอาย และผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนี้

“ฉันเห็นคุณดูผ่อนคลายมากเลยนะคะ ตอนที่ปามันออกไป แต่ว่าทำไมฉันกลับพลาดเป้าไปได้ไกลขนาดนี้”

วิกกี้ยิ้มพร้อมกับอธิบายให้เธอฟังว่า “สิ่งสำคัญคือการเตรียมตัว มือและตาของเธอจะต้องอยู่ในทิศทางเดียวกัน พร้อมกับแกร็งข้อมือของเธอออกเล็กน้อย เธออยากจะลองดูอีกสักครั้งไหมล่ะ?”

คราวนี้แอนเดรียส่ายหัวของเธออย่างแรง

“ไม่ค่ะ ไม่ ไม่เอาแล้วค่ะ ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถปาโดนเป้าได้ แม้ว่าฉันจะลองอีกสักสองหรือสามครั้ง ฉันไม่เคยฝึกฝนสิ่งนี้มาก่อน และก็ไม่รู้จักวิธีเล่นด้วย คุณเล่นของคุณต่อเถอะค่ะ”

เมื่อวิกกี้เห็นอย่างนั้นแล้วเธอจึงเลิกคะยั้นคะยอแอนเดรีย เธอหยิบลูกดอกอีกอันหนึ่งสำหรับตัวเองขึ้นมาแล้วปามันออกไป

ในมือของเธอ ลูกดอกอันเล็ก ๆ เหล่านั้นดูราวกับว่าพวกมันมีตา

ลูกดอกเหล่านั้นถูกปาให้พุ่งไปที่เป้าหมายทีละดอก

แอนเดรียถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เห็นสิ่งนี้

เธอปรบมือเชียร์จากด้านข้างอย่างต่อเนื่อง

“คุณโทมัสคะ คุณจะปาแม่นเกินไปแล้ว! คุณเท่สุด ๆ ไปเลยค่ะ!”

วิกกี้ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นหยิบลูกดอกอีกลูกหนึ่ง และกำลังจะปามันออกไปอีกครั้ง แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นร่างที่กำลังยืนอยู่ข้างนอกหน้าต่าง เธอจึงหยุดทันที

เธอขมวดคิ้ว ขณะที่มองดูร่างที่ยืนอยู่ข้างนอกหน้าต่างนั้น ก่อนจะเอ่ยถามไปว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

เกรกอรี เกรแฮม เดินเข้ามาหาเธอ

เขามองเธอข้ามจากหน้าต่างออกมาด้วยรอยยิ้มที่อยู่ในดวงตาของเขา และตอบไปว่า “ฉันแค่ออกมาเดินเล่นน่ะ แล้วก็บังเอิญผ่านมาทางนี้พอดี”

เขาเหลือบมองไปที่กระดานปาเป้าที่แขวนอยู่บนผนัง ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "คุณฝึกปาเป้าอยู่เหรอ? นี่มันก็ผ่านมาตั้งสองสามปีแล้วที่ผมเห็นคุณปาเป้า ดูคุณปาเก่งขึ้นแล้วหนิ"

วิกกี้ถอนหายใจแรงออกมา

เธอขี้เกียจที่จะตอบคำถาม

แต่ทว่าคราวนี้ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เพราะว่าเขาไม่ได้เดินหนีไปตอนที่เห็นว่าเธอทำเป็นไม่สนใจเขาเหมือนที่เคยทำ

เขาจับขอบหน้าต่างเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เพื่อยันตัวเองเอาไว้ ก่อนจะกระโดดข้ามมาด้วยท่าทางที่มั่นคง

รูม่านตาของวิกกี้ขยายออก

เธอหันหน้าไปมองแอนเดรีย ที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอก็ดูประหลาดใจไปไม่แพ้กัน

วิกกี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ เธอจึงถามเขาออกไปว่า “นี่คุณกำลังทำบ้าอะไรของคุณอยู่?”

เกรกอรีเลิกคิ้วขึ้น พลางมองไปที่ใบหน้าของเธอ ซึ่งมันก็ดูค่อนข้างแดงไปด้วยความโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เห็นหรือแม้แต่ยิ้มออกมา

“ผมก็กระโดดข้ามหน้าต่างมานี่ไง คุณไม่เห็นเหรอ?”

วิกกี้ถึงกับอึ้งไปกับคำตอบของเขา

ด้วยไฟที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอยู่ข้างในหัวใจของเธอ เธอไม่รู้ว่าควรจะระบายมันออกมาดีหรือเปล่า

ท้ายที่สุด เธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าที่นี่คืออาณาเขตของเขา ดังนั้นเขาจะทำอะไร หรือไม่ทำอะไร มันก็ขึ้นอยู่กับเขาทั้งหมด

วิกกี้จึงทำได้เพียงแค่หันหน้าหนีด้วยความไม่เต็มใจ และทำเป็นไม่สนใจเขา

เกรกอรีรู้สึกว่าตัวเขาเองกำลังถูกปิดกั้นอยู่

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังโกรธเขาอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรเพื่อสร้างปัญหาอีก ก่อนจะพูดแค่เบา ๆ ว่า "กลุ่มคนที่ผมได้ส่งออกไปสอบสวนการพยายามลอบสังหารคุณในก่อนหน้านี้ได้กลับมาแล้ว"

วิกกี้ตกตะลึงเล็กน้อย

เธอหันไปมองหน้าเขาแล้วถามว่า “ได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือเปล่า?”

เกรกอรีหยิบลูกดอกขึ้นมาแล้วปามันออกไป ลูกดอกพุ่งไปปักที่จุดสีแดงตรงกลางของกระดานพอดิบพอดี

แล้วเขาก็ตอบว่า "ไม่ได้อะไรมาเลย"

วิกกี้ขมวดคิ้ว

เกรกอรีพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “อีกฝ่ายปิดบังตัวตนได้ดีมาก คุณลองคิดดูดี ๆ อีกทีสิว่า ในช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา คุณเคยไปทำอะไรให้ใครต้องโกรธเคืองไว้หรือเปล่า? ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะเอาชีวิตคุณอย่างโจ่งแจ้ง และมันก็มีความเป็นไปได้มากเลยทีเดียว ที่มันจะเป็นศัตรูที่คุณเคยสร้างเอาไว้ในอดีต"

เมื่อวิกกี้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เธอก้มศีรษะลงและครุ่นคิดด้วยความรอบคอบ

แต่ไม่ว่าเธอจะคิดไตร่ตรองมากสักแค่ไหน เธอก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครมาเกลียดเธอได้มากถึงขนาดนี้

สี่ปีมานี้ เธอก็อยู่แต่ในคุกมาตลอดและไม่ได้ออกไปไหนเลย

แต่เมื่อสี่ปีก่อนที่เธอจะติดคุกนั้น ต้องยอมรับเลยว่าเธอได้ไปทำให้ใครหลายคนต้องรู้สึกโกรธเคืองจริง ๆ แต่ทั้งหมดนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ หรือความแค้นบางอย่างขององค์กร

ซึ่งในตอนนี้องค์กรนกหงส์หยกก็ได้ล้มสลาย ผู้คนต่างพากันแยกย้ายไปหมดแล้ว และตัวเธอเองก็ได้ถอนตัวออกจากองค์กรมาแล้ว ศัตรูทั้งหมดที่เธอมีก็ได้ตายหรือล่าถอยกันไปหมด เท่าที่เธอพอจะรู้ไม่มีใครอยากจะแก้แค้นเธอ

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาเห็นคิ้วของเธอที่ขมวดเข้าหากัน และสีหน้างงงวยขณะที่เธอนั่งอยู่ที่นั่น

ดวงตาของเกรกอรีหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ท้ายที่สุด เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอต้องมานั้งเดาสุ่มสี่สุ่มห้าอีกต่อไป

“นี่คุณ ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้วไหม เพราะอีกฝ่ายพยายามจะฆ่าคุณแต่ก็ทำไม่สำเร็จ พวกเขาจะกลับมาฆ่าคุณอีกครั้งแน่นอน เราเองก็ด้วยเหมือนกัน แค่รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”

วิกกี้ตัวสั่นสะท้าน

จากนั้นเธอก็มีปฎิกริยาตอบสนองกลับ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมันสมเหตุสมผล

เธอพยักหน้าเห็นด้วย

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

เกรกอรีขดริมฝีปากและเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย

แอนเดรียที่ยืนอยู่ออกไปไม่ไกลมากนัก ก้มหน้าลงด้วยความครุ่นคิดในแววตาของเธอ

วันต่อมา

วันก่อนวิกกี้นอนในช่วงกลางวันมากเกินไป มันจึงทำให้เธอนอนไม่หลับในตอนกลางคืน เธอเลยอยู่เล่นปาเป่าจนถึงดึก

สิ่งนั้นเลยส่งผลให้เผลอเธอหลับในด้วยเช่นกัน

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา และเห็นแสงสว่างจากภายนอกที่สาดส่องเข้ามา เธอจึงมองดูนาฬิกาซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

ตลอดช่วงเวลานี้ วิกกี้กำลังพักฟื้นอยู่ในห้องของเธอ ทั้งหมดที่เธอทำก็คือนอนและกินเท่านั้น เธอรู้สึกอายตัวเองนิดหน่อยที่น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นมามาก

เธอแทบจะไม่สามารถนั่งบนเตียงได้ด้วยตัวเอง เมื่อเธอแหงนหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นว่าแอนเดรียกำลังผลักประตูเข้ามา ในมือของแอนเดรียกำลังถืออาหารเช้าของเธออยู่

“คุณโทมัสคะ คุณตื่นหรือยังคะ”

วิกกี้พยักหน้า

"วันนี้อากาศดีนะคะ เราออกไปเดินเล่นกันหลังทานอาหารเช้าเสร็จดีไหมคะ?"

วิกกี้หันหน้ามองออกไปสู่ดวงอาทิตย์ที่สดใส เธอรู้สึกถึงแรงบันดาลใจ

จากนั้นเธอก็พยักหน้าและพูดว่า “ได้สิ”

ใบหน้าของแอนเดรียสดใสร่าเริงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนี้ เธอจึงตอบไปว่า "ฉันจะไปเตรียมของไว้รอนะคะ"

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็จัดเตรียมอาหารเช้าให้วิกกี้และออกไป

วิกกี้ยังเดินไม่ได้ ดังนั้นถ้าเธออยากจะออกไปข้างนอก เธอจะต้องนั่งรถเข็นไป

เธอหมกตัวอยู่แต่ในห้องของเธอมาหลายวัน ดังนั้นเธอจึงเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดของตัวเอง อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันที่อากาศดีมาก ๆ มันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้ออกไปเดินเล่น เพื่อผ่อนคลายสักหน่อย

วิกกี้ทานอาหารเช้าจนหมดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถเข็น และปล่อยให้แอนเดรียเข็นเธอออกไป

วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส และดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงจ้า

ฤดูกาลนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ แสงแดดจากดวงอาทิตย์ทำให้ร่างกายของพวกเขารู้สึกอบอุ่น แม้แต่ความมืดมัวในหัวใจของเธอก็ดูเหมือนว่าจะสว่างขึ้นมาบ้างเล็กน้อย