ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 802

วิกกี้ โทมัสไม่ได้ออกไปไหนไกล เธอนั่งอยู่ในสวนด้านหน้าของอาคารรับรองเพียงชั่วครู่

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องมายังเหนือศีรษะ ราวกับว่ามีสำลีก้อนใหญ่กำลังห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้ ชั้นแล้วชั้นเล่าจนเกิดความอบอุ่นขึ้นมา

แอนเดรียที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็กลัวว่าวิกกี้จะเป็นหวัดขึ้นมา เธอจึงเอาผ้าห่มบาง ๆ มาห่มให้วิกกี้

“คุณโทมัสคะ ดอกบัวในสระทางโน้นกำลังบานสะพรั่ง คุณอยากจะไปดูรึเปล่าคะ?”

มีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ที่ส่วนนอกสุดในสวนของคฤหาสน์ พ่อบ้านออสบอร์นมักจะให้คนคอยไปดูแลที่นั้นอยู่เสมอ ส่วนเกรกอรี เกรแฮม เขาไม่ค่อยได้ไปที่นั่น

พ่อบ้านออสบอร์นรู้สึกว่าสระน้ำว่างเปล่าจนเกินไปและดูไม่ค่อยสวยมากนัก เขาจึงขอปลูกดอกบัวไว้ที่นั่น

ตอนนั้นยังเป็นเดือนเมษายนอยู่ จึงไม่ใช่ฤดูที่ดอกบัวจะเบ่งบาน

หรือว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะสภาพอากาศที่ร้อนขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะความมากเรื่องของพ่อบ้านออสบอร์นที่สั่งให้เพาะพันธุ์ที่ไม่เหมือนกัน แต่ถึงยังไงในตอนนี้ดอกไม้หลายดอกก็ได้เบ่งบานขึ้นมาแล้ว

วิกกี้กำลังครุ่นคิด เนื่องจากว่าเธอไม่มีอะไรจะทำที่ดีไปมากกว่านี้แล้ว เธอจึงเลือกที่จะไปดูดอกบัว

เธอไปพร้อมกับรถเข็นของเธอ

แอนเดรียเข็นรถเข็นพาเธอไปที่สระน้ำอย่างมีความสุข

เมื่อไปถึงที่นั่นก็มีดอกไม้สีชมพู และสีขาวขนาดใหญ่จำนวนมากบนใบบัวที่ลอยอยู่

บางดอกยังเป็นเพียงแค่ดอกตูม แต่ส่วนใหญ่เริ่มบานแล้ว

แอนเดรียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ว้าว! ฉันเพิ่งจะมาดูเมื่อไม่กี่วันก่อนเองค่ะ ตอนนั้นมันยังตูมอยู่เลย ทำไมมันถึงได้บานเร็วขนาดนี้กันนะ?”

ขณะที่เธอพูด เธอก็วิ่งไปเด็ดดอกบัวออกมาหนึ่งอัน

วิกกี้นั้งมองดูดอกไม้ที่ขาวราวกับหิมะ สีของดอกตัดกับใบสีเขียวที่อยู่ข้างล่าง มันดูละเอียดอ่อนและสวยงาม แค่ชำเลืองมองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความเห็นอกเห็นใจในหัวใจของเธอขึ้นมา และยังทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“เธอเพิ่งจะเก็บดอกไม้ของคุณลุงออสบอร์นไปนะ! ถ้าหากว่าเขารู้ขึ้นมาล่ะก็ เธอจะต้องเจอดีแน่ ๆ เลย!” เธอพูดจาติดตลก

แอนเดรียบ่นออกมาเบา ๆ

“ไม่มีทางหรอกค่ะ! คุณลุงออสบอร์นเป็นคนใจดี ครั้งสุดท้ายที่เขาปลูกดอกไม้เหล่านั้น เขายังขอให้ใครสักคนเก็บมาให้กับเราเป็นพิเศษเลยด้วยซ้ำ เขาบอกว่าถ้ามีดอกไม้ในห้องของผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นก็จะดูมีพลังมากขึ้นด้วย ดังนั้นเขาจะไม่รังเกียจอย่างแน่นอน!”

วิกกี้ยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดพวกนั้น

พ่อบ้านออสบอร์นเป็นคนแบบนี้มาตลอด เขาใจดีและมีน้ำใจต่อทุกคนเสมอ

ทั้งสองคนหยอกล้อและหัวเราะกัน จนกระทั้งแอนเดรียที่อยู่ดี ๆ ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาอย่างกระทันหัน

เธอวิ่งเหยาะ ๆ ไปด้านข้างของวิกกี้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว พลางกระซิบกับเธอว่า "คุณโทมัสคะ นั่นคุณลินช์ใช่ไหมคะ?"

วิกกี้เอียงศีรษะเล็กน้อยพลางมองไปทางที่แอนเดรียกำลังชี้ไป

แน่นอนว่าเธอเห็น ยูเลียนา ลินช์ กำลังเดินก้มหน้าไปอีกทางด้วยความรวดเร็ว

แอนเดรียขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“เธอจะไปที่ไหนกันนะ? แล้วทางนั้น...ก็เป็นที่พักของนายน้อยไม่ใช่เหรอ? นายน้อยเคยบอกไว้ว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ไปหาเขาในตอนกลางวันไม่ใช่เหรอ?”

วิกกี้ใบหน้าซีดเผือด แต่ดวงตากลับมืดลง

เธอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เฉยเมยว่า “อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นก็ได้”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เลิกมองไปทางนั้นทันที

แอนเดรียสังเกตเห็นสีหน้าของวิกกี้ ดูเหมือนว่าใบหน้าของวิกกี้จะไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม เธอดูไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ว่าดวงตาของเธอกลับเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย

ทันทีหลังจากนั้น แอนเดรียยิ้มและพูดว่า “คงจะเป็นอย่างที่คุณว่าแหละค่ะ ไม่อย่างนั้นนายน้อยจะเรียกพบคุณลินช์ใปทำไม ในเมื่อเขาเกลียดเธอมากขนาดนั้น อีกอย่างถ้าหากว่าเขาอยากจะพบกับใครสักคนจริง ๆ คน ๆ นั้นจะต้องเป็นคุณค่ะ!”

นิ้วมือของวิกกี้ที่กำลังลูบไล้กระโปรงของเธออยู่นั้นถึงกับสะดุด

เธอเงยหน้าขึ้นมองแอนเดรีย

สายตาของเธอเฉียบแหลมราวกับมีดที่แหลมคม เธอมองตรงไปยังแอนเดรียและถามเธอว่า “ทำไมเธอถึงพูดอย่างงั้นล่ะ?”

แอนเดรียเผยยิ้มออกมาด้วยความสดใส

“ก็มันจริงหนิค่ะ! ใคร ๆ ก็ดูออกค่ะ ว่าหัวใจของนายน้อยอยู่กับคุณโทมัส คุณลินช์แค่ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง ดูสิคะว่ามันกี่ครั้งแล้วที่นายน้อยมาหาคุณ? และมันกี่ครั้งที่เขาไปหาเธอ? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอชอบทำตัวหน้าไม่อายต่อหน้าเขาทุกครั้งแล้วล่ะก็ บางทีนายน้อยอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่ามีคนแบบเธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้อยู่”

ริมฝีปากของวิกกี้ขดเข้าหากันด้วยความเย้ยหยัน เธอมองแอนเดรียด้วยสายตาจ้องเขม็ง