ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 833

ศพถูกกู้ขึ้นมาจากแม่น้ำ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงไม่ค่อยซับซ้อนเท่าไรนัก

มีแม่น้ำสายหนึ่งที่ยาวมากอยู่ข้าง ๆ เมือง โดยปกติแล้วผู้คนจำนวนมากในเมืองนี้จะหาเลี้ยงชีพด้วยการหาปลาจากแม่น้ำสายนี้

พวกเขามักจะทอดแหทิ้งไว้ในตอนเช้า และเก็บแหในตอนเย็น

วันนี้พวกเขามาช้าเพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง ดังนั้นพวกเขาจึงมาเก็บแหช้ากว่าปกติไปสองชั่วโมง

เดิมทีพวกเขาคิดว่าวันนี้อาจจะต้องกลับบ้านมือเปล่า เพราะว่าปลาอาจจะว่ายหนีหลังจากที่ได้กินเหยื่อไปแล้ว

แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อพวกเขาไปดึงแหขึ้นมาและพบว่ามันหนักมาก

ทุกคนต่างพากันดีใจยกใหญ่ และคิดว่าจะได้ลาภลอยแล้วในวันนี้

แต่เมื่อพยายามดึงแหขึ้นมามากเท่าไร พวกเขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ในแหไม่มีปลา แต่เป็นมือมนุษย์ที่โผล่ขึ้นมามาจากน้ำแทน

ทุกคนตกใจมากจึงพากันรีบแจ้งตำรวจ ขณะเดียวกันก็มีกลุ่มคนร่วมมือกันดึงแหนั้นขึ้นมา

ไม่นานนักตำรวจก็มาถึงจุดเกิดเหตุ

หลังจากตรวจสอบแล้ว ก็พบว่าผู้ตายเป็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบแปดปี สาเหตุการตายก็คือขาดอากาศหายใจเนื่องจากการจมน้ำ ไม่มีใครรู้จักเธอ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่คนในพื้นที่

เมื่อตำรวจกำลังจะพาร่างที่ไร้วิญญาณกลับไปชันสูตรศพ วิกกี้ก็เข้ามาเห็นศพนั้นเข้าพอดี

เธอตกตะลึง

ก่อนที่วินาทีถัดมา ใบหน้าของเธอจะเริ่มซีดเผือด

ดูเหมือนตำรวจจะรับรู้ได้ว่าสีหน้าของเธอผิดปกติไปจากเดิม พวกเขาจึงเดินเข้าไปถามว่า "คุณรู้จักเธอรึเปล่า?"

วิกกี้เพียงแค่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั่น และไม่ได้ตอบคำถามเป็นเวลานานพอสมควร

ปฏิกริยาของเธอทำให้ตัวเธอดูน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก

ตำรวจมารวมตัวกันในทันที พวกเขามองดูเธออย่างระมัดระวัง

"คุณเป็นอะไรรึเปล่า?"

ในที่สุดวิกกี้ก็ตอบสนอง

เธอเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาด้วยความงุนงง ก่อนจะกระแอมในลำคอและพูดว่า "ฉันรู้จักเธอค่ะ"

สีหน้าของตำรวจเปลี่ยนไปในทันที

...

แน่นอน วิกกี้รู้จักกับผู้ตาย

เธอคือสาวใช้ที่เพิ่งถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ เพราะไปขโมยกล่องรังนกในคฤหาสน์เมื่อไม่กี่วันก่อน

วิกกี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า หลังจากผ่านมาได้เพียงแค่สามวัน เธอจะกลายมาเป็นศพ

เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

ณ เวลานี้ตามปกติแล้ว วิกกี้จะต้องกลับไปกับพวกเขาเพื่อช่วยในการสอบสวน

เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอจึงเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้พวกเขาฟังทั้งหมด

แม้ว่าเธอจะพูดในสิ่งที่เธอรู้ออกมาทั้งหมดแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าจิตใจของเธอยังคงตื่นตะหนกจากอาการตกใจอยู่

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เคยเดินผ่านหน้าของเธอไปเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้จะกลายมาเป็นศพที่ไร้ลมหายใจไปเสียแล้ว

จากผลการตรวจทางนิติเวชพบว่าเธอได้เสียชีวิตมาแล้วสองวัน

แต่เมื่อพิจารณาจากร่างที่เปื่อยของศพแล้ว เวลาที่แช่ในแม่น้ำไม่น่าจะเกินหนึ่งชั่วโมง

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เธอถูกทำให้จมน้ำตายตั้งแต่แรก แล้วอีกสองวันต่อมา เธอก็ถูกโยนลงไปในแม่น้ำ

วิกกี้ขนลุกซู่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงรังนกสองสามกล่องนั่นขึ้นมา

สาวใช้เคยบอกกับเธอว่าได้เจอรังนกในสวน แต่หลังจากที่ได้ตรวจสอบในภายหลังแล้ว หลักฐานทั้งหมดก็พิสูจน์ออกมาว่าเธอกำลังโกหก

ทุกคนไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น พวกเขาคิดว่าเธอคงแค่กลัวจะโดนทำโทษ เธอจึงปฏิเสธที่จะยอมรับ

ในตอนนั้น แม้แต่วิกกี้เองก็ยังรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลก ๆ อยู่เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับสาวใช้คนนั้น

เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเหตุการณ์นี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วิกกี้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

หลักฐานที่อยู่ของวิกกี้ในก่อนหน้านี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่า เธอเพิ่งจะกลับมาที่นี่ในวันนี้ ดังนั้นตำรวจจึงไม่มีข้อสงสัยในตัวของเธอ

หลังจากบันทึกคำให้การของเธอแล้ว ตำรวจจึงปล่อยตัวเธอกลับบ้าน

อาจเป็นเพราะตำรวจสังเกตเห็นว่าเธอตัวคนเดียว ไม่ได้ขับรถมา และยังนั่งรถเข็นอีก ตำรวจจึงเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจมือใหม่มาขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน

วิกกี้นั่งเงียบมาตลอดทั้งทาง

ราวกับว่ามีการโต้เถียงเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ เธอครุ่นคิดซ้ำ ๆ เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้

อย่างแรกคือมีคนพยายามลอบสังหารเธอ แต่หลังจากที่แผนการของพวกเขาล้มเหลว เธอก็ถูกคนอื่นพาตัวไป

คนพวกนั้นดูเหมือนจะต้องการจับตัวเธอทั้งเป็น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทำร้ายเธอ

ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ได้รับการช่วยเหลือจากเกรกอรี

ในช่วงพักฟื้น ทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวก็แสนจะสงบ มีเพียงยูเลียนาเท่านั้นที่วัน ๆ พยายามแต่จะสร้างปัญหา

อยู่มาวันหนึ่งเรน่าสาวใช้ในครัวก็ถูกกล่าวหาว่าเธอแอบเปลี่ยนส่วนผสมของรังนก ดังนั้นวิกกี้จึงเข้าไปตรวจสอบ ก่อนจะพบว่าเรน่าไม่ได้แอบสับเปลี่ยนส่วนผสม แต่กลับเป็นสาวใช้อีกคนหนึ่ง

พ่อบ้านออสบอร์นได้บังคับให้สาวใช้คนนั้นออกไป แล้วเหตุการณ์วางยาพิษก็เกิดขึ้น

สาวใช้กำลังนำซุปเห็ดขาว และซุปเมล็ดบัวที่ถูกวางยาพิษไว้ด้วยสารหนูให้วิกกี้กิน ซึ่งยูเลียนาได้เข้ามาแย่งกินไปก่อน เลยทำให้ยูเลียนาเกือบตาย

ต่อมาวิกกี้กับเกรกอรีจึงได้วางแผนกัน ทำเหมือนกับว่าเธอถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ และกลับมาที่บ้านเกิด ก่อนจะมาพบกับร่างไร้วิญญานของสาวใช้ที่นี่

ตอนนี้เหตุการณ์ที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องกัน ได้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอแล้ว และดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้กลายเป็นเบาะแสที่อาจจะเชื่อมโยงถึงกันได้

แต่ทว่ามันยังมีบางสิ่งที่ขาดหายไป

มันคืออะไรกัน?

วิกกี้ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ในขณะนั้นเอง เสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มก็ดังขึ้นขึ้นมา

“ผมได้ยินมาว่าเธอเป็นคนรับใช้ในบ้านของคุณ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับการใช้ชีวิต และความสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ ของเธอบ้างไหม?”

วิกกี้กลับมามีสติอีกครั้ง

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง

คำถามนี้ถูกถามที่สถานีตำรวจในก่อนหน้านี้แล้ว

เธอไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั้งอยู่ข้างหน้าของเธอยังต้องถามอีกครั้ง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้หลบเลี่ยงแต่อย่างใด เธอตอบตามความจริงว่า “ฉันไม่รู้หรอกค่ะ ปกติเธอไม่ได้ทำงานในส่วนพื้นที่ของฉัน ฉันจึงไม่ค่อยได้พูดคุยกับเธอสักเท่าไร ฉันไม่รู้อะไรไปนอกจากชื่อของเธอ และข้อมูลส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น”

เจ้าหน้าที่ตำรวจยิ้มออกมา…

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับคำตอบ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถามอะไรต่อเพิ่มเติม

เขาเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างราบรื่น

“ผมได้ดูแฟ้มของคุณแล้ว คุณเคยมีประวัติอาชญากรรมหรือเปล่า?”

ดวงตาของวิกกี้หม่นหมองลง

เธอพยักหน้ารับเบา ๆ

เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเกาที่ศรีษะของเขาด้วยท่าทีเคอะเขิน

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าผมพูดถึงเรื่องนี้แล้วทำให้คุณรู้สึกไม่พอใจ แต่ผมอยากรู้จริง ๆ เพราะคุณดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่เงียบ ๆ คนหนึ่งเท่านั้น คุณเคยก่อคดีอาชญากรรมอะไรเอาไว้เหรอครับ? ในใบประวัติของคุณมันก็ไม่ได้ระบุเอาไว้อย่างชัดเจน…”

"ฆาตกรรม"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ วิกกี้ก็ตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา

"อะไรนะครับ?"

เจ้าหน้าที่ตำรวจถึงกับผงะเมื่อได้ฟังคำตอบ ปากของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทางประหลาดใจ

จู่ ๆ วิกกี้ก็นึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา เธอเลิกคิ้วขึ้นมองเขาด้วยความประชดประชัน

“คุณแปลกใจเหรอคะ? ฉันดูไม่เหมือนฆาตกรหรอกเหรอ?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มส่ายหัวและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่เลย คุณดูไม่เหมือนเลย”

“ฮะ!”

วิกกี้หัวเราะเยาะออกมา ก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่าง และไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

รถวิ่งบนถนนด้วยความเงียบสงัด

วิกกี้มองผ่านกระจกมองหลัง และเห็นว่ามีไฟรถจาง ๆ คันหนึ่งขับตามอยู่ข้างหลัง

เธอรู้ว่าคนที่ขับตามมานั้น คือคนที่เกรกอรีส่งมาเพื่อปกป้องเธอ พวกเขาตามดูเธอมาตลอด

และเรื่องนี้... ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่นานรถก็แล่นมาถึงหน้าประตูบ้านหลังเก่า

เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มลงจากรถก่อน เขายกรถเข็นลงจากท้ายรถ และช่วยประคองเธอออกมาจากเบาะหลังของรถ