ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 834

วิกกี้กล่าวขอบคุณด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนรถเข็น

เจ้าหน้าที่ตำรวจคงจะสังเกตเห็นขาทั้งสองข้างของเธอ เพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจผ่านออกมาจากแววตาของเขา

เขาคงจินตนาการถึงเรื่องราวที่น่าสลดใจมากมายที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่เธอไม่รู้

วิกกี้ไม่ได้รบกวนเขาต่อ หลังจากบอกลาเขาแล้ว เธอก็ลากข้าวของสัมภาระที่วางอยู่ที่มุมประตูเข้าไปในบ้าน

ไม่มีใครอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่านี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว

สนามหญ้าเต็มไปด้วยวัชพืช และใยแมงมุมที่บางตัวก็ห้อยอยู่ตรงมุมกำแพง ต้นไม้สูงใหญ่แต่กลับไร้ใบเพราะขาดคนดูแล จะมีใครรู้ว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

วิกกี้บังคับวีลแชร์ให้เลื่อนไปข้างหน้า

โชคดีที่หน้าบ้านไม่มีบันได เธอจึงไม่ได้ลำบากอะไรมากนัก เธอตรงเข้าไปที่ประตู และหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู ก่อนจะเข็นรถตรงเข้าไปข้างในบ้าน

ภายในบ้านมีแต่ความมืดมิด

มันถูกทิ้งร้างเป็นเวลานาน จึงมีกลิ่นของฝุ่นและความชื้นกระจายไปทั่วบ้าน

วิกกี้ควานหาสวิตช์ตามทิศทางในความทรงจำของเธอเพื่อเปิดไฟ และบ้านก็สว่างขึ้นมาในทันที

วิกกี้ยกมือขึ้นบังตาของเธอเอาไว้

สักพักเธอก็เอามือลงอย่างช้า ๆ

เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าตัวบ้านยังดูเหมือนในความทรงจำของเธอไม่เปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่ง หรือสไตล์ก็ยังเหมือนเดิม

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ มีฝุ่นหนาแน่นอยู่ทุกหนทุกแห่ง โซฟาขนาดใหญ่ตรงกลางห้องนั่งเล่นถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีขาว วิกกี้เดินไปดึงผ้าสีขาวออก จนทำให้ฝุ่นที่เกาะกับผ้าลอยฟุ้งขึ้นมาในทันใด

เธอปัดฝุ่นที่กำลังฟุ้งกระจายไปทั่วจนไอออกมา จากนั้นเธอก็ทำความสะอาดบ้านด้วยความเร่งรีบ

บ้านหลังนี้ใหญ่มาก เด็ก ๆ หลายคนที่ไม่ได้อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในตอนนั้น พวกเขาได้อาศัยอยู่กับผู้อำนวยการเกลนที่นี่

บ้านหลังนี้บรรพบุรุษของผู้อำนวยการเกลนได้ทิ้งเอาไว้ให้ ดังนั้นเขาจึงได้เป็นผู้ครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่แห่งนี้ ในเวลานั้น ผู้อำนวยการเกลนได้เรียกเธอให้เข้าไปหาที่เตียงก่อนที่เขาจะเสียชีวิต และมอบบ้านหลังนี้ให้กับเธอ โดยเขาให้เหตุผลว่า เขาคงไม่สามารถอยู่จนถึงวันที่เธอแต่งงานได้ เขาจึงยกบ้านหลังนี้ให้เป็นสินสอดทองหมั้นล่วงหน้า และบอกให้เธอจงมีชีวิตที่ดีในอนาคต

เขาไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิด หรือคุณปู่ของเธอ แต่เขาสนิทสนมกับเธอมากกว่าบิดาผู้ให้กำเนิดเธอเสียอีก

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ วิกกี้ก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในครั้งนั้น

หลังจากที่เธอทำความสะอาดเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ได้ไปยังห้องอื่นต่อ เธอแค่ไปยังห้องที่เธอเคยพักอยู่

ห้องนั้นอยู่ที่ชั้นหนึ่ง มันจึงเป็นเรื่องดีที่เธอไม่ต้องพยายามปีนบันไดขึ้นไป หลังจากที่เก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้ว เธอก็เปิดกระเป๋าเดินทาง และหยิบชุดนอนออกมาใส่แล้วเข้านอน

วันนี้วิกกี้รู้สึกเหนื่อยมาก เธอผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ มามากมายหลายต่อหลายครั้ง ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ

เดิมทีเธอคิดที่จะงีบนอนแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อที่เธอจะได้รู้สึกตื่นตัว และระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลาหากว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้ เธอเหนื่อยเกินไปจนผล็อยหลับไปในทันทีที่เธอล้มตัวลงนอน

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้น

เธอลืมตาขึ้นมาเห็นแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางรอยแตกที่ขอบหน้าต่าง ขณะนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

วิกกี้พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง

เธอมีอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย เธอรู้ดีว่ามันเป็นเพราะเธอไม่ได้นอนบนเตียงไม้ที่บ้านหลังนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว อาการปวดจึงเกิดจากแผ่นรองเตียงที่แข็งเกินไป

เมื่อคืนวิกกี้รีบเร่งทำความสะอาดบ้าน เธอจึงขี้เกียจหาที่นอนสะอาด ๆ มานอน เธอจึงตัดสินใจนอนตรงนั้นไปเลย

ตามแผนการของเธอและเกรกอรี กลุ่มคนพวกนั้นไม่สามารถจัดการเธอได้ในครั้งแรก ดังนั้นพวกเขาคงจะเริ่มลงมือครั้งที่สองในไม่ช้า

เพราะฉะนั้น เมื่อคืนเธอจึงรอให้พวกเขาเข้ามาหาเธอ

แต่หลังจากที่นอนหลับสนิทมาตลอดทั้งคืนก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น?

พวกเขามีความอดทนมาก จนไม่ลงมือทำอะไรได้เลยเหรอ?

วิกกี้อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

แต่ทว่าการแสดงได้เริ่มขึ้นแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถล้มเลิกกลางคันได้

วิกกี้ดึงผ้าห่มออก พลางลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะลูบไปตรงไหล่ที่เจ็บ แล้วเข็นรถเข็นไปล้างหน้า